Die vlaggen vandaag. Vlag 3:
Hoewel Auckland met zijn anderhalf miljoen inwoners de grootste metropool van Nieuw-Zeeland is, is het niet de hoofdstad van het land. Dat is Wellington.
Deze stad heeft bijna 210.000 inwoners en is daarmee de derde in grootte (nummer twee is Christchurch met bijna 408.000 inwoners).
De vlag
De vlag van Wellington bestaat uit een geel veld met een zwart liggend kruis. In het midden hier overheen een blauwe badge, waarop een bruine éénmaster-galei met een wit zeil met een afbeelding van een zwemmende dolfijn in blauw.
Zowel op de voor- als achterplecht alsook in de top van de mast, drie Engelse vlaggen met het Sint-Joris-kruis (St. George’s cross), de vlag in de mast heeft de vorm van een wimpel.
Officieel heeft de vlag een breedte-lengte-verhouding van 6:9, maar in de praktijk is dit doorgaans de standaardmaat van 2:3.
De vlag werd in 1962 ontworpen door het College of Arms, de belangrijkste heraldische instelling van het Verenigd Koninkrijk, in Londen.
Eerste poging
De zoektocht naar een vlag was echter al vijf jaar daarvoor begonnen en kende een aantal hobbels.
Het was raadslid John Gibbs Churchill die in april 1957 voorstelde een stadsvlag in te voeren met daarop het gemeentewapen en de gemeenteraad ging op 15 mei akkoord met dit idee en begon een zoektocht naar een geschikte ontwerper.
Gaandeweg ontstond er echter weerstand tegen het wapen op een vlag, waarbij het dagblad The Evening Post van 10 augustus 1957 een kritisch artikel wijdde aan het voorgenomen ontwerp.
De schrijver van het stuk noemt het ontwerp“niet erg inspirerend” en suggereert dat het vlagcomité toch ook niet blij kan worden van een vlag“volgepropt met onleesbare woorden en gecompliceerde voorstellingen”.
De suggestie: een ontwerpwedstrijd.
Tweede en derde poging
De gemeente ging hierin mee en het publiek werd uitgenodigd ontwerpen in te sturen. Sluitingsdatum 2 oktober 1957. De binnengekomen ontwerpen werden echter bestempeld als “te gedetailleerd en ongeschikt”.
Een nieuwe poging in 1958 leverde 44 inzendingen op en in maart dat jaar kwam er een winnaar uit de bus rollen, de 43-jarige grafisch ontwerper Dennis Beytagh, die daarmee £25 won.
Zijn ontwerp zien we hieronder. Het ging om een gele vlag, met in het midden een schild, dat horizontaal in tweeën was gedeeld, met bovenin een grote zwarte letter ‘W’ met gouden achtergrond en onderin vier gouden sterren die het sterrenbeeld Zuiderkruis verbeeldden. Het schild werd omkranst door twee gekruiste zilvervarens .
Reacties
Als het gemeentebestuur dacht dat de kous daarmee af was, hadden ze het mis. Nadat het ontwerp op 13 maart 1958 in de publiciteit was gekomen, kwam er een stroom van brieven op gang richting de gemeente en de rubrieken met ingezonden brieven in de kranten.
Zo schrijft ene C.D. op licht ironische toon aan The Evening Post: “Mijnheer, ik vind het ontwerp van de stadsvlag zeer passend, omdat verschillende kenmerken van de stad erin lijken te zijn weergegeven. Ik neem aan dat de bovenste lijn de golvende tramrails voorstelt, de groep daaronder de gaten in de weg en de twee elementen onderaan twee staartveren van een verwaarloosde vogel in de dierentuin”.
Niet minder ironisch is de volgende reactie, eveneens inThe Evening Post: “Mijnheer, het is nu natuurlijk te laat, maar mag ik de volgende suggesties doen, die beter en symbolischer voor Wellington zouden zijn dan de winnende inzending van meneer Beytagh in de vlagwedstrijd: een parkeermeter omringd door kleine zilverkleurige muntjes. Een fontein ergens in Kelburn (uiteraard niet werkend). Een overvolle tram. Een gat in de weg met een stukje Upper Willis Street eromheen, of zelfs een vliegveld waar een storm van 145 km/u doorheen raast met een klein bordje ‘Gesloten vanwege slecht weer’.
Elk van deze ontwerpen is ongetwijfeld symbolischer voor Wellington dan het ontwerp van meneer Beytagh. Hij had het kunnen verbeteren door drie W’s op zijn vlag te plaatsen – wet, windy, Wellington [- nat, winderig, Wellington]. Hoogachtend, Rakish”
En zo waren er nog talloze reacties van mensen die het een slecht ontwerp vonden en/of er de draak mee staken. Het zorgde ervoor dat het vlagcomité op zijn beslissing terug kwam.
The Evening Post liet op 28 maart raadslid Highet, de voorzitter van het comité, aan het woord:
“Ik denk persoonlijk niet dat de winnende inzending de officiële vlag van de stad Wellington zal worden”, zei de voorzitter van de Wellington Public Relations Advisory Committee (raadslid D.A. Highet) tijdens de vergadering van gisteravond. “De reacties van mensen op de publicatie van de winnende inzending” gaven hem het gevoel “dat deze niet geschikt zou zijn als officiële vlag”, aldus raadslid Highet.
Volgens de krant was het aan de commissie om suggesties voor een geschikt ontwerp te vragen en een kunstenaar te verzoeken om met passende ideeën aan de slag te gaan, waarna de commissie de zaak dan verder zou kunnen onderzoeken.
Maar het enthousiasme was kennelijk zodanig getemperd dat er geen echte pogingen meer werden ondernomen. Overigens kwamen er ook daarna nog (ongevraagde) vlagontwerpen binnen, waarvan we hieronder een voorbeeld zien.
College of Arms
Zoals in de inleiding al vermeld werd er uiteindelijk (in mei 1962) contact gezocht met het College of Arms in Londen, met de vraag of zij een vlag konden ontwerpen.
De heraldische instelling kwam op de proppen met de badge, die nu op de vlag staat, maar op het grootzeil staat dan nog een schapenvacht afgebeeld, afkomstig uit het stadswapen, maar het vlagcomité wilde daar echter liever de dolfijn uit hetzelfde wapen.
Windsor Herald van het College of Arms laat op 2 oktober 1962 weten dat de schaapsvacht is vervangen door een “dolphin naiant” (heraldische taal voor een“zwemmende dolfijn”).
De badge wordt daarna voorzien van een achtergrond in geel en zwart (de stadskleuren) en op 12 december 1962 wordt het vlagontwerp officieel goedgekeurd en aangenomen.
De vlag kent echter de nodige tegenstanders, onder wie de voormalige loco-burgemeester Jill Day en presentator Keith Quinn, die vinden dat de vlag het kolonialisme symboliseert door de aanwezigheid van een schip en de drie Sint-Joris-kruizen (de vlag van Engeland).
Ook wordt ze bekritiseerd omdat de Māori-bevolking zich er niet in herkent.
Vlagblog 