De Oekraïense president Zelenksy bracht deze week een bezoek aan de Verenigde Staten. Gisteren hield hij ook een toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York.
President Zelensky tijdens zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York, gisteren (screenshot)
De president hield de vergadering voor, dat Rusland van plan is nucleaire energiecentrales in Oekraïne op een zodanige manier aan te vallen, dat het energienetwerk dat ze bedienen, volledig stilvalt.
Zelensky zei dat, omdat Rusland “het verzet van ons volk op het slagveld niet kan verslaan”, president Poetin “op zoek is naar alternatieve manieren om de Oekraïense geest te breken”.
President Zelensky tijdens zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York, gisteren (screenshot)
De president hield zijn toespraak kort voordat hij vandaag met zijn Amerikaanse ambtsgenoot Joe Biden in gesprek zou gaan over de langgekoesterde wens om met door westerse bondgenoten (waaronder de V.S.) geleverde langeafstandswapens, te mogen gebruiken om militaire doelen in Rusland te kunnen raken.
In de marge van de V.N.-vergadering sprak hij ook met de Duitse bondskanselier en de premiers van India en Japan.
Russen vallen Vuhledar binnen
Het Russische leger is sinds deze week bezig met een grote aanval op Vuhledar, in de grotendeels bezette Donbas-regio.
Via militaire bloggers gedeeld beeld van het binnentrekken van Russische troepen in Vuhledar (screenshot)
Op verschillende Russische militaire blog-kanalen zijn beelden te zien van Russische legereenheden die het stadje van ruim 14.000 inwoners binnentrekken. De beelden zijn inmiddels ook gedeeld door persbureau Reuters.
Via militaire bloggers gedeeld beeld van het binnentrekken van Russische troepen in Vuhledar (screenshot)
De vlag
Vlag van Oekraïne (1992-heden)
De vlag van Oekraïne bestaat uit twee even brede horizontale banen van blauw en geel.
Er zijn voldoende aanwijzingen dat de kleuren blauw en geel van de vlag ver terug gaan, zelfs tot de 15e eeuw. De kleuren gaan er echter pas echt toe doen wanneer de twee keizerrijken waar Oekraïne onderdeel van uitmaakte (het Russische en het Oostenrijks-Hongaarse), ophouden te bestaan.
Ook in 1918/1919 lag Oekraïne (toen de West-Oekraïense Nationale Republiek) onder vuur, zoals op deze prent wordt weergegeven: een Russische bolsjewiek in het noorden, een Rus van het Witte Leger (anti-sovjet) in het oosten met de Russische vlag met dubbelkoppige adelaar, een Poolse soldaat (liggend) naast een Hongaarse (in het rood) in het westen en twee Roemeense soldaten in het zuiden; we zien in het midden een vroege afbeelding van de Oekraïense vlag, de tekst onderin luidt “Wereldvrede in Oekraïne” (publiek domein)
De West-Oekraïense Nationale Republiek gebruikt tussen 1918 en 1919 de blauw-gele vlag. De vlag wordt gecontinueerd bij het samengaan van de twee Oekraïnes tot de Oekraïense Staat.
Tot aan 1949 heeft Oekraïne als Russische sovjet-republiek verschillende variaties van egaal rode vlaggen met de letters YCCP (Ukrayinskaya Sotsialisticheskaya Sovetskaya Respublika – oftewel Socialistische Sovjet Republiek Oekraïne) erop.
In 1949 krijgen alle Russische republieken een vlag-‘make-over’, variaties op de vlag van de Sovjet-Unie met eigen accenten. Die van Oekraïne heeft een blauwe balk aan de onderkant.
De grootste Oekraïense vlag meet 40 x 60 meter en weegt 300 kilo, hier zijn we die vlag vóór de oorlog in Charkov (fotograaf onbekend)
Vanaf 1990, dus nog vóór de onafhankelijkheid, wordt de blauw-gele vlag her en der al aarzelend waargenomen. Met het opnieuw zelfstandig worden, wordt de vlag officieel ingevoerd. Wettelijke status krijgt de vlag op 28 januari 1992. De eerste vlag die ooit boven het Verchovna Rada (het Oekraïnse parlement) wapperde is nu in het parlementsmuseum te zien.
Het blauw in de vlag symboliseert de hemel, het geel de uitgestrekte tarwevelden.
Volgens president Zelensky ging het voor wat de Oekraïense zijde betreft om 82 soldaten en sergeanten en 21 officieren van zowel leger, nationale garde, politie en grenspolitie.
Succesvolle drone-aanval op Russisch arsenaal
Oekraïne claimde gisteren een succesvolle drone-aanval diep in Rusland, in Toropets, in de oblast Tver, ten noordwesten van Moskou. Het zou gaan om een groot militair complex met verscheidene opslagplaatsen voor diverse aanvalswapens, zoals artilleriegranaten, ballistische raketten, explosieven en brandstoftanks.
Locatie van de Russische oblast Tver, Toropets ligt in het westen (publiek domein)
De aanval werd uitgevoerd met drones die door Oekraïne zelf werden vervaardigd. Tot nu toe ongeverifieerde beelden doken op in sociale media van een gigantische explosie in Toropets.
Beeld van een van de explosies in Toropets (screenshot)
Volgens het Russische ministerie van Gezondheid zouden er bij de aanval dertien gewonden zijn gevallen. En hoewel er een gedeeltelijke evacuatie in Toropets plaatsvond, liet de gouverneur van de oblast Tver later op de dag weten dat het veilig was om terug te keren en dat de infrastructuur naar behoren werkte.
Beeld van een van de explosies in Toropets (screenshot)
Het verlies van dit specifieke arsenaal wordt door westerse analisten geschat op 35 miljoen euro. Het complex zou in een serie van explosies in de lucht zijn gegaan. Volgens de NASA waren er via satellietbeelden hittebronnen waarneembaar op de bewuste plek. Tevens zou er in de omgeving een lichte aardschok gevoeld zijn.
De vlag
Vlag van Oekraïne (1992-heden)
De vlag van Oekraïne bestaat uit twee even brede horizontale banen van blauw en geel.
Er zijn voldoende aanwijzingen dat de kleuren blauw en geel van de vlag ver terug gaan, zelfs tot de 15e eeuw. De kleuren gaan er echter pas echt toe doen wanneer de twee keizerrijken waar Oekraïne onderdeel van uitmaakte (het Russische en het Oostenrijks-Hongaarse), ophouden te bestaan.
Ook in 1918/1919 lag Oekraïne (toen de West-Oekraïense Nationale Republiek) onder vuur, zoals op deze prent wordt weergegeven: een Russische bolsjewiek in het noorden, een Rus van het Witte Leger (anti-sovjet) in het oosten met de Russische vlag met dubbelkoppige adelaar, een Poolse soldaat (liggend) naast een Hongaarse (in het rood) in het westen en twee Roemeense soldaten in het zuiden; we zien in het midden een vroege afbeelding van de Oekraïense vlag, de tekst onderin luidt “Wereldvrede in Oekraïne” (publiek domein)
De West-Oekraïense Nationale Republiek gebruikt tussen 1918 en 1919 de blauw-gele vlag. De vlag wordt gecontinueerd bij het samengaan van de twee Oekraïnes tot de Oekraïense Staat.
Tot aan 1949 heeft Oekraïne als Russische sovjet-republiek verschillende variaties van egaal rode vlaggen met de letters YCCP (Ukrayinskaya Sotsialisticheskaya Sovetskaya Respublika – oftewel Socialistische Sovjet Republiek Oekraïne) erop.
In 1949 krijgen alle Russische republieken een vlag-‘make-over’, variaties op de vlag van de Sovjet-Unie met eigen accenten. Die van Oekraïne heeft een blauwe balk aan de onderkant.
De grootste Oekraïense vlag meet 40 x 60 meter en weegt 300 kilo, hier zijn we die vlag vóór de oorlog in Charkov (fotograaf onbekend)
Vanaf 1990, dus nog vóór de onafhankelijkheid, wordt de blauw-gele vlag her en der al aarzelend waargenomen. Met het opnieuw zelfstandig worden, wordt de vlag officieel ingevoerd. Wettelijke status krijgt de vlag op 28 januari 1992. De eerste vlag die ooit boven het Verchovna Rada (het Oekraïnse parlement) wapperde is nu in het parlementsmuseum te zien.
Het blauw in de vlag symboliseert de hemel, het geel de uitgestrekte tarwevelden.
Volgens Russische functionarissen zouden er in de nacht van maandag op dinsdag 144 Oekraïense drones in het hele land zijn neergeschoten in een golf van aanvallen waarbij één vrouw van 46 omkwam en er brand uitbrak in twee flats in Ramenskoye in de oblast Moskou.
Een Oekraïense drone slaat in een flatgebouw in (links), waarna er brand ontstaat op twee verdiepingen (rechts) (screenshots)
Ook vielen er 3 gewonden en werden er 43 mensen geëvacueerd naar tijdelijke opvangcentra. De gouverneur van Moskou, Andrei Vorobyov, zei dat verschillende flats in twee hoge flatgebouwen in Ramenskoye in de regio Moskou in brand waren gestoken. Oekraïne heeft tot nu toe geen commentaar gegeven op de aanvallen, maar het Kremlin zei dinsdag dat de aanval aantoonde dat Oekraïne de vijand van Rusland is, wat nogal eufemistisch lijkt in een oorlog die de Russen zelf begonnen.
Het Russische ministerie van Defensie zei eerder dat van de 144 drones die de luchtverdediging heeft onderschept, de helft zich in de westelijke grensregio van Brjansk bevond, 20 in Moskou en 14 boven de oblast Koersk. Staatsmedia meldden dat door de aanvallen vier luchthavens in Moskou werden gesloten en dat meer dan dertig binnenlandse en internationale vluchten naar de Russische hoofdstad waren opgeschort. De Russische luchtvaartautoriteit Rosaviatsia bevestigde dinsdagochtend op Telegram dat drie van de luchthavens (Domodedovo, Zjoekovski en Vnukovo) hun activiteiten hadden hervat.
Russische drone-aanval in Oekraïne
Tegelijkertijd waren er Russische luchtaanvallen op Oekraïne. De Oekraïense luchtmacht liet op Telegram weten dat haar luchtverdediging 38 van de 46 door Rusland gelanceerde aanvalsdrones van het Iraanse Shahed-type had neergehaald. Ze werden neergeschoten boven een aantal regio’s en steden, waaronder Kiev, Odessa, Cherson, Soemy, Charkov en Poltava. De luchtmacht voegde eraan toe dat Rusland ook een ballistische Iskander-M raket en een Kh-31 lucht-grondraket had afgevuurd.
De laatste golf van drone-aanvallen komt terwijl Moskou terreinwinst claimt in Oost-Oekraïne. Moskou zei dat zijn troepen de afgelopen twee dagen Memryk en Novohrodivka hadden ingenomen, twee dorpen die respectiebelijk 24 en 10 km verwijderd zijn van de belangrijke stad Pokrovsk, waarvandaan veel bewoners inmiddels uit voorzorg geëvacueerd zijn. De reactie van het Kremlin op Oekraïne is verhard nadat Kiev vorige maand zijn succesvolle offensief in de Russische oblast Koersk uitrolde.
Nieuwe westerse sancties voor Iran
De Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland hebben Iran nieuwe sancties opgelegd omdat het Rusland ballistische raketten levert voor gebruik in Oekraïne.
Een Airbus-toestel van Iran Air bij de landing (screenshot)
De maatregelen omvatten onder meer beperkingen op het vluchten van de nationale luchtvaartmaatschappij Iran Air om naar het Verenigd Koninkrijk en het Europese vasteland te vliegen, evenals reisverboden en bevriezing van tegoeden voor een aantal Iraniërs die ervan worden beschuldigd militaire steun aan Rusland te faciliteren.
Tijdens een bezoek aan Londen zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, dat de Russen door Iraanse troepen waren getraind in het gebruik van ballistische korteafstandsraketten en dat ze binnen enkele weken tegen Oekraïners konden worden ingezet. Iran heeft herhaaldelijk ontkend dergelijke zelfgeleide wapens aan Rusland te leveren.
Gezamenlijke persconferentie van de Amerikaanse en Britse ministers van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken en David Lammy (screenshot)
Op een gezamenlijke persconferentie afgelopen dinsdag met de Britse minister van Buitenlandse Zaken, David Lammy, verklaarde Blinken dat de Russische president Poetin steeds meer vertrouwde op steun van Iran en Noord-Korea om te helpen “zijn agressieoorlog tegen Oekraïne te voeren”, in strijd met meerdere VN Veiligheidsraad-resoluties.
Lancering van eenIraanse ballistische Fath-360-raket (screenshot)
Hij zei dat de V.S. onlangs inlichtingen met hun partners hadden gedeeld waaruit bleek dat tientallen Russische militairen in Iran waren opgeleid om het Fath-360 ballistische raketsysteem te gebruiken, dat een maximaal bereik heeft van 120 kilometer. Lammy zei dat de maatregel “een aanzienlijke en gevaarlijke escalatie” was. Beide ministers zijn daarna samen naar Kiev gereisd, waar ze gisteren aankwamen.
Kabinetswijzigingen
Het Oekraïense parlement heeft de grootste ministerswijziging, (sinds Rusland in februari 2022 een grootschalige invasie lanceerde), door president Zelensky van afgelopen week, goedgekeurd. Andrii Sybiha, een 49-jarige voormalige diplomaat en voormalig adviseur van president Zelensky, werd benoemd tot minister van Buitenlandse Zaken tijdens de hervorming, waarbij negen nieuwe ministers aantreden.
Andrii Sybiha (1975), de nieuwe Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken, bij zijn installatie afgelopen vrijdag (screenshot)
Sybiha vervangt Dmytro Kuleba op het ministerie van Buitenlandse Zaken, maar er wordt niet verwacht dat zijn benoeming het beleid significant zal veranderen. Sommigen beschouwen de ex-ambassadeur (van Turkije) als een bondgenoot van Andriy Yermak, de steeds machtiger wordende presidentiële stafchef. Die laatste zou in botsing zijn gekomen met de nu afgetreden Kuleba.
Een andere belangrijke adviseur van de president, Oleksiy Kuleba (niet te verwarren met Dmytro Kuleba), is aangesteld als vice-premier, belast met wederopbouw en en infrastructuur. Eerder was hij plaatsvervangend hoofd van het presidentiële kantoor.
Andere veranderingen zijn onder meer de promotie van de 38-jarige Olha Stefanyshyna. Zij is herbenoemd als vice-premier, verantwoordelijk voor de Europese integratie, terwijl ze ook de portefeuille Justitie in handen krijgt. Analisten zeggen dat deze stap de wens van Oekraïne weerspiegelt om vooruitgang te boeken in het streven naar het EU-lidmaatschap. Ze vertelde de parlementsleden woensdag dat er “honderden en duizenden” juridische veranderingen nodig zijn voordat Kiev lid kan worden van het machtsblok.
Kans op opschorting beperking lange-afstandswapens
Er lijkt beweging te zitten in de kwestie van het gebruik door het Oekraïense leger van westerse lange-afstandswapens op Russisch grondgebied.
Op de vraag van verslaggevers dinsdag of de Verenigde Staten de beperkingen op het gebruik van dit soort wapens door Oekraïne zouden opheffen, zei president Biden dat zijn regering daar nu mee bezig is. Eerder dit jaar heeft de V.S. een deel van de beperkingen al versoepeld, waardoor Oekraïne lange-afstandsraketten kan gebruiken om gebieden langs de Russische grens aan te vallen van waaruit geschoten wordt.
De andere bondgenoten van Kiev hebben ook enkele lange-afstandswapens geleverd, met beperkingen op hoe en wanneer ze binnen Rusland kunnen worden gebruikt, vanwege de zorg dat dergelijke aanvallen aanleiding kunnen geven tot vergelding waarbij NAVO-landen bij de oorlog betrokken zouden kunnen raken.
De Amerikaanse en Britse ministers van Buitenlandse Zaken, Blinken en Lammy, bij hun aankomst op het treinstation van Kiev (screenshot)
Zoals eerder vermeld, zijn de minister Blinken (V.S.) en Lammy (V.K.) inmiddels in Kiev aangekomen, waar ze o.a. over dit onderwerp met president Zelensky zullen spreken. Ook in Washington, D.C. zal de kwestie besproken worden, morgen (vrijdag) zal de Amerikaanse president Biden de Britse premier Sir Keir Starmer in het Witte Huis ontvangen.
De vlag
Vlag van Oekraïne (1992-heden)
De vlag van Oekraïne bestaat uit twee even brede horizontale banen van blauw en geel.
Er zijn voldoende aanwijzingen dat de kleuren blauw en geel van de vlag ver terug gaan, zelfs tot de 15e eeuw. De kleuren gaan er echter pas echt toe doen wanneer de twee keizerrijken waar Oekraïne onderdeel van uitmaakte (het Russische en het Oostenrijks-Hongaarse), ophouden te bestaan.
Ook in 1918/1919 lag Oekraïne (toen de West-Oekraïense Nationale Republiek) onder vuur, zoals op deze prent wordt weergegeven: een Russische bolsjewiek in het noorden, een Rus van het Witte Leger (anti-sovjet) in het oosten met de Russische vlag met dubbelkoppige adelaar, een Poolse soldaat (liggend) naast een Hongaarse (in het rood) in het westen en twee Roemeense soldaten in het zuiden; we zien in het midden een vroege afbeelding van de Oekraïense vlag, de tekst onderin luidt “Wereldvrede in Oekraïne” (publiek domein)
De West-Oekraïense Nationale Republiek gebruikt tussen 1918 en 1919 de blauw-gele vlag. De vlag wordt gecontinueerd bij het samengaan van de twee Oekraïnes tot de Oekraïense Staat.
Tot aan 1949 heeft Oekraïne als Russische sovjet-republiek verschillende variaties van egaal rode vlaggen met de letters YCCP (Ukrayinskaya Sotsialisticheskaya Sovetskaya Respublika – oftewel Socialistische Sovjet Republiek Oekraïne) erop.
In 1949 krijgen alle Russische republieken een vlag-‘make-over’, variaties op de vlag van de Sovjet-Unie met eigen accenten. Die van Oekraïne heeft een blauwe balk aan de onderkant.
De grootste Oekraïense vlag meet 40 x 60 meter en weegt 300 kilo, hier zijn we die vlag vóór de oorlog in Charkov (fotograaf onbekend)
Vanaf 1990, dus nog vóór de onafhankelijkheid, wordt de blauw-gele vlag her en der al aarzelend waargenomen. Met het opnieuw zelfstandig worden, wordt de vlag officieel ingevoerd. Wettelijke status krijgt de vlag op 28 januari 1992. De eerste vlag die ooit boven het Verchovna Rada (het Oekraïnse parlement) wapperde is nu in het parlementsmuseum te zien.
Het blauw in de vlag symboliseert de hemel, het geel de uitgestrekte tarwevelden.
De nationale feestdag van Catalonië is een interessante, voor zover het de datum betreft. Vaak grijpen dit soort dagen terug op overwinningen. Maar de Catalaanse nationale feestdag (kortweg meestal La Diada genoemd), herinnert aan het verlies van de zelfstandigheid als gevolg van de Spaanse Successieoorlog.
De datum van 11 september 1714 is die van de val van het laatste bolwerk van Catalaans verzet tegen Spaanse overheersing: het Kasteel van Cardona, ten noorden van Barcelona. Deze stad had zich iets daarvoor al over gegeven.
De Spaanse verovering betrof tevens het Koninkrijk Aragón, dat samen met het Graafschap Barcelona de zogenaamde Kroon van Aragón vormde, onder één dynastie.
Links: De laatste koning vóór inlijving door Spanje: Carles III de Catalunya, alias keizer Karel VI (1685-1740), door een onbekende schilder / Rechts: Koning Philips V van Spanje (1683-1746), geschilderd in 1723 door Hyacinthe Rigaud (1659-1743)
Met de verovering van deze gebieden kwam het gezag in handen van de Spaanse koning Filips V van Borbón en verloor Catalonië zijn verregaande zelfstandigheid.
De 11e september was voor de Catalanen dan ook in eerste instantie geen feestdag, maar een rouwdag, waarop de doden werden geëerd. Naarmate de tijd verstreek en de ooggetuigen van de nederlaag overleden, begon er echter een kentering te komen. Vooral tijdens de 19e eeuw, een tijdperk waarin een romantisch nationalisme in Europa opbloeide, kantelde de symboliek van de 11e september steeds meer richting viering.
Er was een nieuw optimisme, deels door de Industriële Revolutie, maar ook door de hernieuwde belangstelling voor de eigen Catalaanse cultuur en taal. Het werd uiteindelijk zelfs een beweging met de naam Renaixença catalana (Catalaanse renaissance). Catalaanse helden werden geëerd met standbeelden.
Uiteindelijk verwerd de 11e september zo van een rouwdag tot een feestdag. De dag beleefde z’n ups en downs tijdens de verschillende regimes in de 20e eeuw, speciaal in de Franco-tijd. Gedurende deze periode (1939-1975) werden alle Catalaanse uitingen zoveel mogelijk onderdrukt, zoals ook het Catalaans.
Met de dood van dictator Franco in 1975 en het aantreden van koning Juan Carlos, braken er betere tijden aan. Sinds 1977 had Catalonië een autonome status en een eigen parlement, de Generalitat de Catalunya. Op 12 juni 1980 werd de 11e september tot nationale feestdag verklaard.
Het is een dag van vieringen, maar ook van betogingen. Zeker de laatste jaren zijn deze manifestaties steeds politieker geworden en de roep om zelfstandigheid van Catalonië groter.
De Catalaanse vlag bestaat uit afwisselende horizontale strepen, vijf gele en vier rode. Het is één van de oudste Europese vlaggen. Waarschijnlijk was hij al in de vroege Middeleeuwen in gebruik, maar in ieder geval vanaf 1137, wanneer het Koninkrijk Aragón één dynastie gaat vormen met het Graafschap Barcelona. Gezamenlijk als Kroon van Aragón (zie de inleiding) bereiken ze het toppunt van hun macht: naast Aragón en Catalonië omvatte dit rijk ook de Balearen, Corsica, Sardinië, zuidelijk Italië en het oostelijke deel van de het Griekse vasteland.
De Kroon van Aragón (kleuren in blauw en lichtblauw) op zijn machtigst
Sinds begin 18e eeuw, na de Spaanse Succesieoorlog, kwamen Aragón en Catalonië onder centraal Spaans gezag vanuit Madrid te staan (zie de inleiding). De overige gebieden werden ‘verdeeld’ onder enkele andere van de strijdende partijen. Het noordelijke deel van Catalonië kwam uiteindelijk onder Frans bestuur.
V.l.n.r.: de vlaggen van Aragón, de Balearen en Mallorca
Dit verklaart tevens waarom de Catalaanse vlag met de nodige toevoegingen en/of variaties in allerlei gebieden nog steeds gebruikt wordt. In Spaans en Frans Catalonië de basisvorm.
V.l.n.r.: de vlaggen van Ibiza, Formentera en Menorca
Ook Aragón gebruikt hem nog met toevoeging van het wapen en dat geldt ook voor de regiovlag van de Balearen en tevens voor de eilanden Mallorca, Ibiza, Formentera en Menorca onderling en de steden Barcelona en Valencia.
V.l.n.r.: de vlaggen van Barcelona, Valencia en de Franse regio Provence-Alpes-Côte d’Azur
Zelfs de Franse regio Provence-Alpes-Côte d’Azur gebruikt hem nog, maar dan in verticale vorm.
De vlag heeft ook z’n eigen naam: Senyera, wat zoveel beduidt als standaard of banier. Een ieder die Catalonië bezoekt kan niet om een veelgebruikte variatie van de Catalaanse vlag heen, nl. de onafhankelijkheidsvlag, de zogenaamde Bandera Estelada of kortweg Estelada genoemd.
La Bandera Estelada of Estelada
Deze vlag heeft over de Senyera heen een blauwe driehoek aan de broekingszijde. In de driehoek is een vijfpuntige witte ster geplaatst.
De vlaggen van Puerto Rico (links) en Cuba (rechts)
Deze vlag stamt uit het begin van de 20e eeuw, de driehoek met ster is waarschijnlijk afgeleid van de vlaggen van Cuba en Puerto Rico.
De Battle of St. George’s Caye in 1798 was beslissend in de strijd om een deel van wat tegenwoordig Belize is, maar toentertijd bekend stond als Brits Honduras. Hoewel dit specifieke stuk van Midden-Amerika nooit Spaans is geweest, maakte Spanje met enige regelmaat duidelijk dat het de Britse aanwezigheid in het verder door Spanje gecontroleerde gebied niet tolereerde.
De Britten waren in 1638 al ter plaatse voor de kap van campêche- en later mahoniehout, ook op het voor de kust gelegen eiland St. George’s Caye. Hoewel Spanje de Engelse rechten in dit gebied erkende bij de Vrede van Parijs in 1763 (die een einde maakte aan de Zevenjarige Oorlog, waar o.a. Groot-Britannië en Spanje tegenover elkaar stonden), bleef het ‘rommelen’. Telkens waren er weer pogingen om de Britse nederzettingen te intimideren en aan te vallen. Uiteindelijk culmineerde dit in 1798, toen tussen 3 en 10 september strijd werd gevoerd om dit gebied.
De Britten hadden versterkingen gestuurd vanaf hun kolonie Jamaica, middels de schepen Merlin, Teazer en Tickler. Maar ook de bewoners/houthakkers zelf, de Baymen, lieten zich niet onbetuigd.
Onder commando van John Moss, kapitein van de Merlin en Thomas Barrow, die de Baymen aanvoerde, werd de Spaanse vloot -met Don Arturo O’Neill Tirone als commandant- in een twee uur durend gevecht verslagen. Bijzonder aan deze kort durende slag is, dat voor zover bekend, er geen slachtoffers bij vielen.
Vanaf de 100e herdenking in 1898 wordt de Battle of St. George’s Caye als een officiële feestdag gevierd. Eerst zelfs op twee dagen: 9 en 10 september. Tegenwoordig is dat alleen 10 september.
De vlag
Vlag van Belize (1981-heden)
De vlag is blauw met het staatswapen in het midden en twee rode banen, boven en onder.
Vanaf 1870 tot aan de onafhankelijkheid in 1981 gebruikte Brits Honduras (Belize vanaf 1973) een Britse blue ensign, met de Union Flag of Union Jack in het kanton en het symbool voor de kolonie (de zogenaamde badge) op het uitwaaiende gedeelte.
Vlag van Brits Honduras/Belize 1870-1981
De badge is een in drieën gedeeld schild, waarop linksboven opnieuw de Union Flag of Union Jack, rechtsboven vier werktuigen (twee bijlen en twee zagen) en onderin een driemaster met volle zeilen en de red ensign (de Britse handelsvlag) voerend. Dit geheel vormde de ‘kleine’ versie van het staatswapen. Het ‘grote’ wapen is uitgebreider met o.a. twee schildhouders en een wapenspreuk.
Badge van Brits Honduras
De huidige vlag is bijna identiek aan de vlag die vanaf 1950 gevoerd werd door de People’s United Party (PUP), die streefde naar onafhankelijkheid van de toenmalige kolonie. Die vlag was blauw met daarop het ‘grote’ staatswapen. Sinds 1967 is het wapen enigszins aangepast, dus laten we daar eerst eens naar kijken:
De onofficiële vlag van Brits Honduras/Belize van de PUP (1950), voorloper van de huidige vlag
De eerste versie van het ‘grote’ rijkswapen werd ingesteld op 28 januari 1907. De verschillen vanaf 1967 in het ‘kleine’ wapenschild: de Union Flag of Union Jack is verdwenen. Er zijn nog steeds vier werktuigen te zien, maar nu verdeeld over de twee bovenste schildvakken. In plaats van twee bijlen en twee zagen zien we nu een voorhamer en een roeispaan (linksboven) en een zaag en een bijl (rechtsboven). Het schip onderin is gehandhaafd.
Het rijkswapen van Brits Honduras/Belize, 1967-heden
De twee schildhouders zijn heel ongebruikelijk: het zijn twee personen met ontbloot bovenlijf, die tot 1967 een bruine huidskleur hadden en nu blank (soms ook geel) en bruin gekleurd zijn. De linker man heeft een bijl over zijn schouder, de rechter een roeispaan. Samen met het schild zijn ze op een ondergrond van gras geplaatst.
Mahonieboom Swietenia mahagoni (publiek domein)
Boven het schild torent een mahonieboom en de onderkant wordt gevormd door een witte banderol met daarop de tekst Sub umbra floreo (Ik bloei in de schaduw). Het wapen wordt omkranst door een cirkel van 25 bladeren.
Bladeren van de mahonieboom (publiek domein)
Veel van de symboliek heeft te maken met de houtindustrie en dan speciaal die in mahoniehout.
Mahoniehout (publiek domein)
Bij de onafhankelijkheid in 1981 werden twee smalle horizontale banen toegevoegd, één boven, één onder, voor de oppositiepartij, de United Democratic Party (UDP).
Op 9 september 1850 werd Californië de 31e staat van de Verenigde Staten van Amerika. Tot 1846 was Californië een deel van Mexico (wat op zijn beurt oorspronkelijk onder Spaans gezag stond).
De Mexicaanse regering dreigde in 1846 de alsmaar toenemende aantallen Amerikaanse kolonisten Californië uit te zetten. Een groep van hen kwam hier tegen in opstand en riep op 14 juni de republiek Californië uit. Lang duurde deze situatie niet, de ‘republiek’ had geen enkele autoriteit en werd door geen enkel land erkend. Maar het was wel een signaal, drie weken later arriveerden Amerikaanse troepen in het gebied, die Californië op de Mexicanen veroverden.
De kortstondige ‘California Republic’ kwam daarmee op 9 juli aan zijn eind. De facto was Californië dus al Amerikaans vanaf 1846, maar de officiële toetreding was in 1850.
De Californische vlag stamt in feite uit de hierboven beschreven periode in 1846, toen Californië korstondig een republiek was.
De wellicht eerste vlag van de nieuwbakken republiek was een ontwerp van Peter Storm (een Noorse immigrant), die tussen de 14e en 17e juni 1846 te zien zou zijn geweest in Fort Sonoma. De vlag is bekend van een foto, waarschijnlijk gemaakt rond 1870, van Peter Storm, die met de vlag poseert, 24 jaar later dus.
Het laat een horizontale tweekleur zien met een grizzlybeer staand op zijn achterpoten en (vagelijk zichtbaar) een ster in de broekingshoek. Maar enig bewijs dat deze vlag werkelijk de eerste Californische vlag was, is nooit geleverd. Een andere theorie over deze vlag is dat hij pas in 1848 zou zijn gemaakt. De vlag werd bij zijn dood in 1877 met hem begraven in Calistoga, Californië.
Een andere (wellicht eerste) Californische vlag was haastig gefabriceerd door William Todd, die op een katoenen doek met rode en bruine verf een grizzlybeer, een ster en de tekst California Republic aanbracht. De vlag werd vervolgens boven het zojuist door de revolutionairen veroverde Fort Sonoma gehesen.
De gebeurtenis als bordspel!
De actie staat in de geschiedenis nu bekend als de Bear Flag Revolt. Daarmee hebben we gelijk de bijnaam van de vlag te pakken: Bear flag.
De originele vlag is helaas op 18 april 1906 in San Francisco verloren gegaan, bij de grote aardbeving, maar is nog wel bekend van een foto uit 1890.
De moderne vlag heeft nog hetzelfde basisontwerp, maar de (bruine) grizzlybeer ziet er nu wat natuurlijker uit en staat prominent midden op de vlag en loopt op een stukje gras naar de mastzijde.
Vlag van Texas (1839-heden)
De rode ster in de linkerbovenhoek verwijst naar Texas, de Lone Star State, die in de jaren daarvoor, zich net als Californië bevrijd had van de Mexicaanse overheersing en ook kortstondig een republiek was. Hoewel inmiddels natuurlijk niet meer de lading dekkend, is de naam California Republic vanwege de vlaggeschiedenis behouden en staat nu prominent onder de beer.
De onderkant van de vlag heeft een horizontale rode balk in dezelfde kleur als de ster. De vlag is officieel in gebruik sinds 3 februari 1911.
Vandaag komen in Parijs de Paralympische Spelen 2024 tot hun einde. Net als de Olympische Spelen zijn ze zonder noemenswaardige problemen verlopen.
Voor wat de Nederlandse ploeg betreft, valt er het nodige te vieren, wat wel blijkt als we naar de medaillespiegel kijken, waar Nederland op de 4e plaats is geëindigd, na China, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.
De uiteindelijke medaillespiegel met de succesvolste 12 landen van de Paralympische Spelen 2024
Bij de sluitingsceremonie van vanavond, die om 20.00 uur begint, zullen rolstoeltennister Diede Groot en wielrenner Tristan Bangma de Nederlandse vlagdragers zijn. De paralympiërs keren huiswaarts met 27 gouden, 17 zilveren en 12 bronzen medailles.
Screenshots sluitingsceremonie
President van het Internationaal Paralympisch Comité, Andrew Parsons, samen met de Franse president Emmanuel Macron tijdens de sluitingsceremonieUiteraard was er een vlaggenparadeDe Nederlandse vlagdragers Tristan Bangma en Diede GrootDe Paralympische en Franse vlagEinde van de Paralympische Spelen 2024: de vlag komt naar beneden, de volgende Spelen zijn in 2028 in Los Angeles
Vlag Paralympische Spelen(2004/2019-heden)
Vlag Paralympische Spelen (2019-heden)
De Paralympische vlag is wit met daarop drie zogenaamde agitos in de kleuren rood, blauw en groen. De agitos zijn asymmetrische sikkelvormige symbolen (het woord zelf betekent “ik beweeg” in het Latijn).
De vlag is relatief nieuw en stamt uit 2019. Het is echter een aangepaste versie van een logo/vlag ontworpen in april 2003 door het Duitse reclamebedrijf Scholz & Friends, maar toen met donkerder tinten voor de agitos.
Vlag Paralympische Spelen (2004-2019)
Het werd als logo op kleine schaal geïntroduceerd voorafgaand aan de Paralympische Zomerspelen van 2004 in Athene. Bij de sluitingsceremonie op 28 september echter werd de nieuwe vlag met dit symbool onthuld bij het aanbieden aan de volgende gaststad voor 2008: Beijing. De vlag werd echter voor het eerst gebruikt tijdens de Paralympische Winterspelen van 2006 in Turijn (Italië).
Pa en T’aeguk-vlaggen(1988-2004)
De agitos-vlag verving twee eerdere Paralympische vlaggen, die beide uit Zuid-Korea stammen. De eerste versie deed zijn intrede bij de Paralympische Zomerspelen van 1988.
Deze vlag was wit met daarop vijf Koreaanse pa-symbolen: drie boven (blauw, zwart en rood) en twee onder (geel en groen). Twee van deze pa-symbolen boven elkaar geplaatst (waarbij de bovenste omgedraaid wordt) vormen het T’aeguk-symbool, dat ook prominent op de Zuid-Koreaanse vlag staat (wij kennen het beter als yin en yang).
Links: Vlag van Zuid-Korea / Rechts: Yin en yang-symbool
In 1990 echter oordeelde het IOC dat de vlag met de vijf pa gewijzigd diende te worden: ze leek teveel op de Olympische vlag, aldus het bezwaar. Het IPC knutselde de pa vervolgens deels over elkaar heen en plaatste ze in een cirkel. In november 1991 werd dit ontwerp door IPC-leden van tafel geveegd. Men wilde de vlag houden zoals ze was.
Links: Vlag van de Paralympische Spelen met vijf ‘pa’ (1988-1992) / Rechts: Vlag van de Paralympische Spelen met drie ‘pa’ (1992-2004)
Als door een adder gebeten, reageerde het IOC dat het verdere samenwerking met het IPC zou opschorten, als de vlag niet gewijzigd werd. Het IPC koos toen eieren voor z’n geld en kleedde de vlag in maart 1992 enigszins uit door de gele en de zwarte pa te verwijderen, zodat er drie overbleven: groen boven, rood en blauw onder. Aangezien de voorbereidingen voor de Paralympische Winterspelen van 1994 in Lillehammer, Noorwegen toen al vergevorderd waren, waarbij de versie met de vijf pa al in het marketing-programma was opgenomen, werd de vijf pa-versie nog even getolereerd, maar bij de sluitingsceremonie werd de drie pa-versie voor het eerst geïntroduceerd.
Links: Twee Noorse postzegels uit 1994, waar het Paralympische logo met de vijf ‘pa’ nog op staat, hoewel het achter de schermen al was aangepast, postzegelontwerp: Bruno Oldani / Rechts: Australische postzegel uit 2008 met het portret van succesvol Paralympisch zwemmer (tegenwoordig parlementslid) Matthew Cowdrey (1988) met het eerste (donkere) ‘agitos’-logo, postzegelontwerp: Simone Sakinofsky
Het was deze versie die te zien was bij de Paralympische Zomerspelen van 2004 in Athene, Griekenland. Achter de schermen was ze toen echter al vervangen door de agitos-vlag, toen nog in de versie met donkerder kleuren. In 2019 werd deze dus uiteindelijk vervangen door de versie die we nu kennen, met de agitos in heldere kleuren.
Het Paralympische symbool, de ‘agitos’, prominent in beeld op de Arc de Triomphe (screenshot)
Deze dag herdenkt het verkrijgen van de onafhankelijkheid in 1991 van Macedonië (tegenwoordig Noord-Macedonië) van Joegoslavië, waar het tot die tijd als deelrepubliek een onderdeel van uitmaakte. In aanloop naar het grote Balkan-conflict viel Joegoslavië steeds verder uiteen. In het geval van Macedonië werd er in 1991 een volksraadpleging gehouden. Ruim 95% van de bevolking koos voor onafhankelijkheid op 8 september 1991. Op 25 september werd de uitslag geformaliseerd in het nieuwe parlement van Macedonië en één maand later, op 17 november werd de nieuwe grondwet aangenomen.
De historische regio Macedonië is hier in blauw aangegeven, waarbij we kunnen zien dat het Noord-Macedonië daar binnen valt, maar ook het noorden van Griekenland en het zuidwesten van Bulgarije
Op 8 april 1993 werd het land lid van de Verenigde Naties na een hoop geharrewar met zuiderbuur Griekenland over de naam Republiek Macedonië. Griekenland maakte hier bezwaar tegen omdat men vindt dat Macedonië hiermee aan de haal ging met de naam van de gehele regio, die zich ook over een flink deel van het Griekse noorden uitstrekt. En niet alleen de naam, ook de culturele identiteit met zijn symbolen zouden door de nieuwbakken republiek worden gegijzeld. De VN liet het land dan ook toe onder de voorlopige naam Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië, totdat er een oplossing tussen de twee landen zou worden gevonden waar beide partijen zich in zouden kunnen vinden. En na jaren steggelen lukte dat.
Sinds 12 februari 2019 heet het land officieel Noord-Macedonië, hoewel het in het Griekse parlement maar kantje boord was. met 153 stemmen voor en 146 tegen.
De vlag
Vlag Noord-Macedonië (1995-heden)
Net als bij de naam Macedonië ontstond er gedoe rond de vlag van de nieuwe republiek. Op 15 juli 1992 werd hij ingevoerd: een rood veld met een gestileerde gouden zon met acht lange en acht korte stralen, de zogenaamde Zon van Vergina. Dit symbool komt voor op een in 1977 gevonden gouden kistje met het gebeente van Phillipus II van Macedonië (382 v. Chr.-336 v. Chr.), de vader van Alexander de Grote. Aangezien de Zon van Vergina als symbool gezien kan worden voor de hele regio Macedonië, maakte Griekenland hier bezwaar tegen.
Eerste vlag van Macedonië (1992-1995)
De gemoederen liepen zó hoog op, dat Griekenland in april 1994 een economische boycot tegen Macedonië instelde en kreeg de Verenigde Naties zover dat de vlag niet in de vlaggenparade mocht wapperen. De blokkade werd opgeheven in oktober 1995 toen Macedonië beloofde de vlag te zullen aanpassen.
De nieuwe vlag werd een variatie op het thema en werd nog verder gestileerd. De kleuren bleven rood en goud , de zon in het midden heeft echter nu nog maar 8 stralen die nu niet langer in punten uitlopen, maar zich vanuit de zon verwijden naar de randen van de vlag. Het ontwerp was van Miroslav Grčev en werd op 5 oktober 1995 in het parlement aangenomen met 110 stemmen voor en 5 tegen.
In de praktijk ging de overgang niet zo makkelijk. Conservatieven en nationalisten bleven de oude vlag gebruiken, soms naast de nieuwe vlag, soms dat niet eens. De verdeeldheid bleek ook uit een volkspeiling: slechts 56,33% bleek voorstander van de nieuwe vlag. Sinds 1998 lijken de gemoederen wat bedaard te zijn en de vlag een breder draagvlak te hebben gekregen.
Andorra is gelegen in de Pyreneeën en heeft een oppervlakte van 468 vierkante km en ruim 76.000 inwoners.
De Pyreneeeën, met net rechts van het midden Andorra
De hoofdstad Andorra la Vella is de hoogstgelegen hoofdstad van Europa op 1.023 meter. Het land is het enige op de wereld waar Catalaans de voertaal is, hoewel er ook Spaans en Frans wordt gesproken.
Op 8 september 1275 werd het Verdrag van de co-vorsten gesloten, waarbij de soevereiniteit van Andorra in handen kwam van twee co-prinsen, de koning van Frankrijk en de bisschop van La Seu d’Urgell (een Spaans plaatsje net ten zuiden van Andorra).
De co-prinsen van Andorra: Emmanuel Macron (1977), president van Frankrijk en Joan Enric Vives i Sicília (1949), bisschop van La Jeu d’Urgell)
Die situatie bestaat heden ten dage nog, Andorra is in naam nog steeds een co-vorstendom (en net als San Marino een diarchie), met als staatshoofden president Macron van Frankrijk (bij gebrek aan Franse koningen; president sinds 2017) en de huidige bisschop van La Seu d’Urgell (sinds 2003), Joan Enric Vives i Sicília.
Als staatshoofden is hun macht in Andorra grotendeels symbolisch. De dagelijkse leiding van het land is in handen van de minister-president, sinds 16 mei 2019 is dat Xavier Espot Zamora van de Demòcrates per Andorra.
De vlag bestaat uit 3 verticale banen: blauw, geel en rood, met het staatswapen in het midden van de gele baan, maar komt ook voor zonder wapen. Het blauw werd er in 1866/67 aan toegevoegd en toont de verbintenis met Frankrijk wat duidelijker dan vóór die tijd.
Vlag van Andorra van (1806-1866)
Vanaf 1806 had de Andorrese vlag twee banen in geel en rood, afkomstig van de graven van Foix (Frankrijk) én van de bisschop van La Seu d’Urgell (Catalonië/Spanje).
Het wapen is in vieren gedeeld: 1e kwartier: mijter en staf van de bisschop van La Seu d’Urgell, 2e kwartier: drie rode balken op een gouden achtergrond staan voor de graven van Foix, 3e kwartier: vier rode balken op een gouden achtergrond, afkomstig uit het wapen van Catalonië, 4e kwartier: twee koeien, uit het wapen van de graven van Béarn.
Wapen van Andorra
De wapenspreuk op de barokke sierrand van het schild luidt: Virtus unit fortior en beduidt zoveel als ‘Eendracht maakt macht’.
Op 7 september 1950 ging het eiland Guam, van 1898 af onder controle van het Amerikaanse Ministerie van Marine, over naar een burgerlijk bestuur, middels Executive Order no. 10077, ook wel bekend onder de naam Organic Act 1950. Guam is het grootste en zuidelijkste eiland van de Noordelijke Marianen, in de Stille Oceaan.
Het is ruim 541 vierkante km groot en telt volgens de laatste telling uit 2016 ruim 162.742 inwoners. Anderson Air Force Base is een belangrijke Amerikaanse militaire basis in dit gebied.
De vlag
Vlag van Guam (1917-heden)
De vlag van Guam werd ingevoerd op 4 juli 1917, toen Guam inmiddels 19 jaar een Amerikaans territorium was, maar wapperde voor het eerst op 6 juli. Officieel werd hij echter pas aangenomen op 9 februari 1948. Het ontwerp zou van Helen Longyear Paul zijn, de vrouw van de Amerikaanse marine-officier Carrol E. Paul. ‘Zou zijn’, want het is niet geheel zeker dat zij de ontwerpster was. De lokale bevolking gaat ervan uit dat de werkelijke ontwerper Francisco Feja Feja was.
Volgens deze versie verhuisde Feja in 1910 van Humåtak naar Hagåtña (Agana in het Engels), de hoofdstad van Guam, waar mevrouw Paul als lerares werkte. Zijn artistieke talent was snel bekend bij de scholen in de hoofdstad en hij en Helen Paul leerden elkaar kennen. Zijn ontwerp van het embleem wat nu op de vlag staat, kwam bij haar terecht. Hoe dit zo kwam en hoe mevrouw Paul uiteindelijk met ‘de eer’ ging strijken, vertelt het verhaal niet.
In een andere versie van dit verhaal zou de oorspronkelijke schets van Feja weliswaar in handen zijn gekomen van Helen Paul. maar was het haar collega Lillian A. Nagel, een economielerares, die van de schets een vlag creëerde. We zullen er waarschijnlijk nooit achter komen hoe het nou precies zat. Feit is dat gouverneur Roy C. Smith het vlagontwerp goedkeurde.
De vlag is donkerblauw en rood omrand. In het midden is het wapen van Guam geplaatst. Het heeft een rechtopstaande amandel-vorm. Wat de rode rand betreft: daar zijn ook verschillende berichten over: de ene bron vermeldt dat die rand pas in 1960 werd toegevoegd, maar waarschijnlijker is dat dat op 9 februari 1948 gebeurde in Civil Regulations Chapter VI-A. De tekst luidt:
The official territorial flag of Guam shall consist of a rectangular field of marine blue seventy-eight inches long and forty inches wide, trimmed on all sides with a border of deep red two inches in width and having in its center the Guam Coat of Arms (a two-pointed oval scene twenty-four inches high and sixteen inches wide, which portrays an ancient flying proa (canoe) about to make a landing on the beach near a lone palm tree). The colors of the Guam Coat of Arms shall be as follows: yellow which represents the sand; brown, the tree trunk and canoe; gray, the distant flat-topped mountain; red, the letters GUAM emblazoned across the Coat of Arms. Any deviation from the dimensions as stated herein shall be increased or decreased proportionately.
Het wapen toont een zogenaamde proa, een Micronesische zeilboot, varend in Agaña Bay. Op de voorgrond een strand met een palmboom. Net rechts van de proa is nog een landmassa te zien, het Punta Dos Amantes-klif. In rode letters boven de horizon staat GUAM te lezen.
Wapen van Guam
Hoewel het dus al sinds 1917 op de vlag stond, is het wapen als los embleem voor Guam in 1946 goedgekeurd door vice-admiraal Charles Alan Pownall, de gouverneur van Guam tussen 1946 en 1949.
Vlagblog 