Eind vorige week werd bekend dat er vanuit het Pentagon, het Amerikaanse ministerie van Defensie, documenten waren gelekt op o.a. Twitter,Telegram en 4chan. Een deel handelt over de oorlog in Oekraïne, maar andere betreffen China, het Midden-Oosten en informatie over Amerikaanse bondgenoten. Het format van de documenten lijkt overeen te komen met het soort dat doorgaans alleen bestemd is voor een select gezelschap, hogerop in de bevelstructuur. Hoe dit lek kon plaatsvinden wordt momenteel onderzocht. Tevens zal het aantal mensen dat normaliter toegang heeft tot dit soort gevoelige informatie, heroverwogen worden.
Een aantal van de gelekte documenten (publiek domein)
Chris Meagher, een politiek adviseur van het Amerikaanse ministerie van Defensie, liet weten dat de documenten informatie bevatten over de oorlog in Oekraïne, zoals over de troepenopbouw van zowel de Russen als de Oekraïeners voor het te verwachten lente-offensief. Meagher gaf ook aan dat, hoewel sommige documenten echt waren, er ook een aantal “lijkt te zijn veranderd.” Volgens de adviseur vormen de documenten “een serieus veiligheidsrisico en zouden ze potentiële misinformatie kunnen aanwakkeren.”
Chris Meagher tijdens een persconferentie (screenshot)
Voor wat de oorlog in Oekraïne betreft: naast de al eerder genoemde troepenopbouw van beide legers, gaat een aantal documenten in op trainingen en data van afronding(en) van deze programma’s van Oekraïense militairen in de V.S., plus data van verwachte leveringen van militaire uitrustingen. Een niet nader genoemde bron “dichtbij president Zelensky” liet aan CNN weten, dat vanwege het lek er inmiddels aanpassingen waren doorgevoerd in militaire planningen.
Westelijke leiders in China
Vorige week waren zowel Ursula von der Leyen (voorzitter van de Europese Commissie) als de Franse president Emmanuel Macron op bezoek bij de Chinese president Xi Jinping. Voor Von der Leyen was het een werkbezoek, voor Macron een staatsbezoek. Beide staatslieden waarschuwden China voor eventuele wapenleveringen aan Rusland, waarbij Von der Leyen’s toon scherper was dan die van Macron, die tevens met een handelsdelegatie op bezoek was, om een miljardendeal van Airbus te presenteren, waarbij de productiecapaciteit in China verdubbeld wordt.
De Franse president Emmanuel Macron (1977) en zijn Chinese ambtsgenoot Xi Jinping (1953) hielden een gezamenlijke persconferentie, waarbij geen vragen gesteld mochten worden (screenshot)
Hoewel Xi zich, zoals gebruikelijk niet over wapenleveranties uitsprak, zal de boodschap vanuit het Westen duidelijk geweest zijn: doet China dit namelijk wel, dan zullen de gevolgen voor China groot zijn, liet Von der Leyen weten.
Ursula von der Leyen (1958), voorzitter van de Europese Commissie, tijdens haar solo-persconferentie in Peking (screenshot)
Daar de EU met zijn 450 miljoen inwoners het grootste economische blok ter wereld is, zal Xi beseffen dat er veel op het spel staat, hoewel niet duidelijk is waaruit eventuele maatregelen zouden bestaan, maar het zou bijvoorbeeld kunnen gaan om nieuwe beperkingen van technologie-import en -export, of sancties.
President Xi tijdens de persconferentie, waarin hij opnieuw waarschuwde tegen het gebruik van nucleaire wapens (screenshot)
President Xi liet wel weten dat China een voorstander is van vredesbesprekingen tussen Rusland en Oekraïne en van een dosis gezonde beheersing van de internationale gemeenschap. Tevens herhaalde hij zijn eerdere oproep niet naar nucleaire wapens te grijpen.
Bachmoet
Dat brengt ons weer bij de strijd om Bachmoet, die nog steeds onverminderd doorgaat. Volgens de laatste update van het Institute for the Study of War, zouden Russische troepen ‘marginale terreinwinst’ hebben geboekt in het westen en zuidwesten van de stad.
Kolonel-generaal Oleksandr Syrskyi (1965) in gesprek met president Volodymyr Zelensky (screenshot)
Volgens kolonel-generaal Oleksandr Syrskyi, commandant van de Oekraïense grondtroepen, bedient het Russische leger zich van de ‘tactiek van de verschroeide aarde’, waarbij zoveel mogelijk vernield wordt wat ook maar van enige waarde zou kunnen zijn. Hij voegde eraan toe dat het Oekraïense leger het pro-Russische huurlingenleger, de Wagner-groep, zover gedecimeerd heeft, dat de Russische legertop speciale eenheden heeft moeten aanvoeren, zoals luchtlandingstroepen. die volgens verschillende bronnen, zouden zijn uitgerust met de TOS-1 Buratino, een meervoudige thermobarische raketwerper.
De TOS-1 Buratino )Kirill Borisenko / publiek domein)
Thermobarische raketten, onttrekken bij explosie alle zuurstof in een straal van 300 meter, waardoor elk menselijk en dierlijk leven stikt: het zuigt alle zuurstof uit de longen van de mensen en dieren die zich binnen de dodelijke straal bevinden, wat ervoor zorgt dat ook andere organen kapot scheuren. Het wapen is daarom vooral ‘geschikt’ (hoewel ‘ongeschikt’ een betere term zou zijn) om ingezet te worden tegen grote troepenconcentraties met lichte voertuigen of in stedelijke gebieden.
De vlag
Vlag van Oekraïne (1992-heden)
De vlag van Oekraïne bestaat uit twee even brede horizontale banen van blauw en geel.
Vlaggen in hoofdstad Kiev (fotograaf onbekend)
Er zijn voldoende aanwijzingen dat de kleuren blauw en geel van de vlag ver terug gaan, zelfs tot de 15e eeuw. De kleuren gaan er echter pas echt toe doen wanneer de twee keizerrijken waar Oekraïne onderdeel van uitmaakte (het Russische en het Oostenrijks-Hongaarse), ophouden te bestaan.
Ook in 1918/1919 lag Oekraïne (toen de West-Oekraïense Nationale Republiek) onder vuur, zoals op deze prent wordt weergegeven: een Russische bolsjewiek in het noorden, een Rus van het Witte Leger (anti-sovjet) in het oosten met de Russische vlag met dubbelkoppige adelaar, een Poolse soldaat (liggend) naast een Hongaarse (in het rood) in het westen en twee Roemeense soldaten in het zuiden; we zien in het midden een vroege afbeelding van de Oekraïense vlag, de tekst onderin luidt “Wereldvrede in Oekraïne” (publiek domein)
De West-Oekraïense Nationale Republiek gebruikt tussen 1918 en 1919 de blauw-gele vlag. De vlag wordt gecontinueerd bij het samengaan van de twee Oekraïnes tot de Oekraïense Staat.
Tot aan 1949 heeft Oekraïne als Russische sovjet-republiek verschillende variaties van egaal rode vlaggen met de letters YCCP (Ukrayinskaya Sotsialisticheskaya Sovetskaya Respublika – oftewel Socialistische Sovjet Republiek Oekraïne) erop.
In 1949 krijgen alle Russische republieken een vlag-‘make-over’, variaties op de vlag van de Sovjet-Unie met eigen accenten. Die van Oekraïne heeft een blauwe balk aan de onderkant.
Vanaf 1990, dus nog vóór de onafhankelijkheid, wordt de blauw-gele vlag her en der al aarzelend waargenomen. Met het opnieuw zelfstandig worden, wordt de vlag officieel ingevoerd. Wettelijke status krijgt de vlag op 28 januari 1992. De eerste vlag die ooit boven het Verchovna Rada (het Oekraïnse parlement) wapperde is nu in het parlementsmuseum te zien.
Het blauw in de vlag symboliseert de hemel, het geel de uitgestrekte tarwevelden.
Deze dag herinnert aan 29 december 1911, toen Mongolië zichzelf onafhankelijk verklaarde na de ondergang van de Chinese keizerlijke Qing-dynastie. Mongolië vormde toen samen met de Chinese provincie Binnen-Mongolië een nieuw keizerrijk o.l.v. Ngawang Losang Chökyi Nyima Tenzin Wongchuk, die onder de titel Bogd Khan regeerde.
Acht jaar later al kwam hier een einde aan toen de Volksrepubliek China in 1919 Mongolië binnenviel en bezette. Het Russische Rode Leger maakte in 1921 een einde aan deze bezetting, waarna in 1924 de Volksrepubliek Mongolië wordt opgericht.
De onafhankelijkheidsdag is pas een officiële feestdag sinds 2011, dus 100 jaar later. De naam Onafhankelijkheidsdag wordt ook wel gebruikt voor de 25e november, hoewel die dag officieel Dag van de Grondwet heet.
De vlag
Vlag van Mongolië (1992-heden)
De Mongoolse vlag is een verticale driekleur van gelijke banen in rood, blauw, rood. Op de rode baan aan de broekings- of mastzijde bevindt zich het Soyombo-symbool. De vlag werd aangenomen naar aanleiding van de nieuwe grondwet, maar op één detail na, is hij gelijk aan de vlag van de Volksrepubliek Mongolië, die van 1945 tot 1992 bestond. Dat ene detail betreft een communistische gele ster, boven het Soyombo-symbool.
Vlag van de Volksrepubliek Mongolië (1945-1992)
De rode kleur werd tot 1992 uitgelegd als kleur van de revolutie, nu als symbool voor voorspoed en liefde. Het blauw stond -en staat- voor de eeuwig blauwe hemel, het is tevens de traditionele kleur van Mongolië.
Soyombo-symbool
Het Soyombo-symbool (een zogenaamd ‘ideogram’) bestaat uit 10 symbolen, onder en naast elkaar. Op elkaar ‘gestapeld’ zien we van boven naar beneden: -vuur, symbool voor eeuwige groei, rijkdom en succes, de drie tongen van het vuur staan voor verleden, heden en toekomst; -zon, en tevens maan daaronder, staan voor het eeuwig bestaan van het Mongoolse rijk, net als de eeuwig blauwe lucht; -driehoek (tevens onderaan de ‘stapel’) stelt de punt van een pijl of speer voor, die staat voor de overwinning op binnen- en buitenlandse vijanden; -rechthoek (tevens een-na-laatste in de ‘stapel’) verleent stabiliteit aan het volgende symbool (waar het onder en boven staat), maar staat ook voor eerlijkheid en rechtvaardigheid van het Mongoolse volk, of ze nu hoog- of laaggeplaatst zijn en voor de eindeloze steppen; -taiji (ook wel yin en yang) staat voor het complementeren van tegenpolen of tegenstellingen, zoals man/vrouw, licht/duister, goed/kwaad, enzovoort; -de twee verticale rechthoeken aan beide zijden van de ‘stapel’ kunnen gezien worden als de muren van een fort, ze staan voor eenheid en kracht en verwijzen naar een Mongools spreekwoord, dat luidt: Eengemeenschappelijke vriendschap is sterker dan stenen muren.
Vandaag beginnen de XXIVe Olympische Winterspelen in de Chinese hoofdstad Beijing. De stad werd op 21 juli 2015 in Kuala Lumpur (Maleisië) gekozen als gaststad. Daarmee is Beijing de elfde stad die de Olympische Spelen voor een tweede keer mag organiseren. Daarnaast is het de eerste stad die zowel de Zomerspelen (2008) als de Winterspelen toegewezen heeft gekregen. Het logo voor de Winterspelen luidt: Together for a Shared Future. De Winterspelen duren tot en met 20 februari.
Logo van de Olympische Winterspelen 2022, een ontwerp van Lin Cunzhen, een gestileerde versie van het Chinese karakter 冬, wat “winter” betekent
Bij de Winterspelen treden 91 landen aan. Haïti en Saoedi-Arabië zullen voor het eerst meedoen. Net als bij de Zomerspelen vorig jaar wordt Rusland geweerd vanwege het grootschalige dopingschandaal (2012-2015) Wel mogen goedgekeurde Russische atleten meedoen onder de Olympische vlag, de schorsing loopt december dit jaar af.
Diplomatieke boycots
In mei 2021 riepen 180 mensenrechtenorganisaties op de Winterspelen te boycotten vanwege de “aanhoudende schendingen van de mensenrechten in China, met name in Xinjiang, Tibet en Hong Kong”. Het heeft ertoe geleid dat er tien landen de Winterspelen diplomatiek boycotten, wat wil zeggen dat deze landen geen overheidsdelegaties naar China zullen sturen. Het gaat om Australië, België, Canada, Denemarken, Estland, Kosovo, Litouwen, Taiwan, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.
Naast deze tien zijn er zes landen (India, Nederland, Nieuw-Zeeland, Oostenrijk, Slovenië, Zweden en Zwitserland) die ook geen overheidsdelegatie sturen, maar dat is dan weer niet vanwege een diplomatieke boycot, maar vanwege de corona-pandemie.
Locaties
Het Nationaal Stadion van Beijing is de hoofdlocatie waar ook de openings- en sluitingsceremonieën zullen plaatsvinden. Het stadion, dat als bijnaam het Vogelnest heeft, werd tussen 2003 en 2008 gebouwd voor de Olympische Zomerspelen van 2008 door het Zwitserse architectenbureau Herzog en De Meuron.
Naast het Vogelnest wordt er nog van zes andere sportlocaties in Beijing gebruik gemaakt. Daarnaast zijn er twee wintersportfaciliteiten in het Yanqing -district, ten noordwesten van de hoofdstad en nog eens vijf in het ski-oord Zhangjiakou, zo’n 220 km ten noordwesten van Beijing. Elk van de drie locaties heeft een Olympisch dorp.
Medailles
Voor- en achterzijde van de Olympische medaille in goud (publiek domein)
Het ontwerp van de medailles voor de Winterspelen 2022 is van Hang Hai en draagt de naam Tongxin, wat zoveel betekent als “Samen één”. De gebruikte concentrische ringen symboliseren de traditionele Chinese filosofie van harmonie tussen hemel, aarde en mensen. Tevens staan ze symbool voor de Olympische ringen en de Olympische gedachte dat sport de wereld verbindt.
Mascotte
Bing Dwen Dwen, de mascotte voor de Olympische Winterspelen 2022 (publiek domein)
De mascotte voor de Winterspelen is een reuzenpanda met de naam Bing Dwen Dwen (Ijskind), in een pak gemaakt van ijs met een hart van goud, ontwerper is Cao Xue.
Impressies van de openingsceremonie aan het eind van dit blogbericht
De vlag
De Olympische vlag (1920-heden)
De vlag van de Olympische Spelen is wit met vijf in elkaar gevlochten ringen, drie boven, twee onder, in de kleuren blauw, geel, zwart, groen en rood. Dit kan haast niet anders dan een van de bekendste vlaggen ter wereld zijn: er zullen maar weinig mensen zijn die de vlag met de gekleurde ringen niet onmiddellijk herkennen.
Uiteraard zijn er Olympische vlaggen in soorten en maten: de ‘officiële’ Olympische vlag is de vlag die van de ene gaststad naar de volgende verhuist en die doorgaans voordat de Spelen werkelijk beginnen in het plaatselijke stadhuis te zien is en moet niet verward worden met de enorme Olympische vlag die boven alles uit torent in een stadion, die na de Spelen onmiddellijk afgedankt wordt. Vaak wordt zo’n vlag daarna tentoongesteld.
Het logo
Als de Zomerspelen in 2020 normaal doorgang hadden gevonden dan had de vlag toen zijn eeuwfeest beleefd, want hij werd geïntroduceerd tijdens de Spelen van 1920 in Antwerpen. Dat betekent tevens dat de vijf daaraan voorafgaande edities van de moderne Spelen het zonder dit symbool deden waar we nu zo aan gewend zijn geraakt.
Het originele ontwerp van Pierre de Coubertin uit 1913 (publiek domein)
Het logo met de ringen is echter iets ouder dan 1920. Het werd in 1913 ontworpen door de Franse baron Pierre de Coubertin, die toentertijd voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité(IOC) was. Hij was de grote instigator van de moderne Olympische Spelen, waarvan de eerste editie in 1896 plaatsvond in de Griekse hoofdstad Athene, waarmee tevens de link werd gelegd met de Olympische Spelen van de Klassieke Oudheid, die in Olympia werden gehouden, tussen (naar we nu aannemen) 776 v. Chr. tot en met 393 na Chr.
Links: Pierre de Coubertin (1863-1937), ongedateerde, ingekleurde foto (publiek domein) / Rechts: Het graf van Pierre de Coubertin op het Cimétière Bois-de-Vaux in Lausanne, Zwitserland, compleet met ‘zijn’ Olympische ringen (publiek domein)
Hoewel nogal eens wordt aangenomen dat de ringen van De Coubertin’s ontwerp de vijf continenten symboliseerden (Europa, Afrika, Azië, Amerika en Oceanië), lagen de bedoelingen van De Coubertin toch net iets anders: Zelf schreef hij daarover in de augustus-editie van 1913 van het blad Olympique:
“…de zes kleuren (met de witte achtergrond) gecombineerd vertegenwoordigen op deze wijze de vlaggen van ieder land op aarde, zonder uitzondering. Het blauw en geel van Zweden, het blauw en wit van Griekenland, de driekleuren van Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Duitsland, België, Italië, Hongarije plus het geel en rood van Spanje zijn vertegenwoordigd, net als de innovatieve vlaggen van Brazilië en Australië en die van het oude Japan en het moderne China. Dit is echt een internationaal symbool”
Hiermee was er een logo dat tevens op een vlag gebruikt kon worden. We mogen er vanuit gaan dat dat bij de 6e Olympiade geweest zou zijn. Deze Spelen van 1916 zouden in Berlijn plaatsvinden. Ondanks het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 gingen de voorbereidingen hiervoor gewoon door: men ging er vanuit dat de oorlog niet zo lang zou duren. Maar dit bleek te optimistisch gedacht, de oorlog sleepte zich voort tot 1918 en de 6e Olympiade werd afgelast.
Het Olympisch Stadion in Antwerpen op de openingsdag 20 april 1920, toen de Olympische vlag debuteerde (publiek domein)
Zodoende was het de 7e Olympiade (er werd dus gewoon doorgenummerd) van 20 april tot 12 september 1920 gehouden in Antwerpen, waar de Olympische vlag voor het eerst werd gehesen. (Berlijn was als organiserende stad “nicht mehr im Frage”, na de nederlaag van Duitsland in de Eerste Wereldoorlog en het land was dan ook uitgesloten van deelname in 1920, net als Oostenrijk).
Over een vlag die kwijtraakte en weer boven water kwam(Antwerpen-vlag nr.1)(1920)
De allereerste officiële Olympische vlag uit 1920, die bekend staat als de Antwerpen-vlag, bestaat nog steeds, na jarenlang spoorloos te zijn geweest. We spoelen even vooruit naar 1997: tijdens een diner georganiseerd door het Amerikaans Olympisch Comité, interviewde een journalist de toen 100-jarige Hal Haig Prieste, die in 1920 een bronzen plak voor de V.S. had gewonnen bij het platform-duiken. De journalist merkte op dat het IOC niet kon achterhalen wat er met de originele Olympische vlag van 1920 was gebeurd. “Daar kan ik je mee helpen”, was het antwoord van Prieste, “die zit in m’nkoffer”.
Links: Affiche voor de Olympische Zomerspelen 1920 in Antwerpen (publiek domein) / Rechts: Duke Kahanamoku (1890-1968) (Library of Congress / publiek domein)
Prieste vertelde vervolgens dat hij, opgehitst door een nachtelijke weddenschap met landgenoot Duke Kahanamoku*, tegen het einde van de Spelen in Antwerpen in de vlaggenmast van het stadion was geklommen en de vlag had gestolen.
*Duke Kahanamoku behaalde in 1920 twee gouden medailles: één bijhet 100 m zwemmen en de andere bij het estafette-zwemmen
Dat het IOC niet wist wat er met de vlag gebeurd was is een ietwat curieus, want dat de vlag gestolen was moet bekend zijn geweest, omdat Prieste betrapt werd door de politie tijdens zijn actie. Maar wellicht doelden ze op het feit dat ze niet wisten wat er vervólgens met de vlag gebeurde: Prieste liep sneller dan de politie en ontkwam met de vlag als zijn trofee.
Het Olympisch Stadion te Antwerpen in 1920 (publiek domein)
Met een speciale ceremonie tijdens de Olympische Spelen van 2000 in Sydney overhandigde (de toen inmiddels 103-jarige) Prieste de vlag uit 1920 aan toenmalig IOC-voorzitter Juan Antonio Samaranch.
De 103-jarige Hal Haig Prieste (1896-2001) met de door hem ontvreemde oervlag van de Olympische Spelen, bij de overhandiging aan IOC-voorzitter Juan Antonio Samaranch op 11 september 2000 te Sydney, een paar dagen voor het begin van de Zomerspelen (publiek domein)
De vlag werd vervolgens tentoongesteld in het Olympisch Museum in Lausanne in Zwitserland, maar bleef daar niet. Vanaf het begin van de ‘herontdekking’ had de stad Antwerpen ook belangstelling voor de vlag. De stad was succesvol in zijn pogingen voor een terugkeer: in 2004 keerde de vlag terug naar de Scheldestad. Vanaf 2013, toen Antwerpen Europese Sporthoofdstad was, was de vlag in de entreehal van het stadhuis te bewonderen. Vanwege de renovatie van het gebouw (vanaf 2017) is de vlag nu onderdeel van de collectie van het MAS (Museum aan de Stroom) in het noorden van de stad.
Antwerpen-vlag nr. 2(1924)
Het was de bedoeling dat de Olympische vlag van 1920 naar de volgende gaststad Parijs zou verhuizen, maar omdat de officiële vlag zoek was, moest er een nieuw exemplaar gemaakt worden. Deze tweede vlag werd eveneens Antwerpen-vlag genoemd, naar het waarom wordt nog steeds gegist: één verklaring is dat de vlag nu eenmaal debuteerde in Antwerpen, een andere is dat de nieuwe vlag in Antwerpen werd gemaakt.
Opening van de Olympische Zomerspelen 1924 in het Stade Olympique Yves-du-Manoir te Colombes, vlakbij Parijs, door de voorzitter van het Comité Olympique Français, graaf Justinien Clary (1860-1933); of de Olympische vlag, die over het spreekgestoelte is gedrapeerd, ‘dé’ nieuwe ‘Antwerpen-vlag’ is, vertelt de historie niet (publiek domein)
Hoe dan ook: dit nieuwe exemplaar wapperde in 1924 voor het eerst tijdens de openingsceremonie in het Stade Olympique Yves-du-Manoir in Colombes, een voorstad van Parijs. Deze nieuwe officiële versie zou het uithouden tot en met de Zomerspelen van 1984 in Los Angeles, waarna de vlag na 60 jaar ‘met pensioen mocht’.
Links: Affiche van de 1e editie van de Olympische Winterspelen in 1924 in Chamonix, Frankrijk, een ontwerp van Auguste Matisse (1866-1931) (publiek domein) / Rechts: Officiële Olympische eedaflegging door de vertegenwoordigers van de 16 deelnemende landen aan de Winterspelen van 1924 in Chamonix (publiek domein)
1924 was tevens het debuut van de Olympische Winterspelen die tot en met 1992 in hetzelfde jaar als de Zomerspelen werden gehouden, toen er besloten werd ze los te koppelen, zodat de Winterspelen in de andere even jaren dan die van de Zomerspelen plaatsvinden (zie ook verderop).
Seoul-vlag(1988)en Rio de Janeiro-vlag (2016)
Voor de 24e Olympiade in 1988 in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul kwam er dus een nieuwe vlag, die dan ook bekend staat als de Seoul-vlag. Ze deed 24 jaar dienst, tot en met de 30e Olympiade in Londen in 2012.
De vlag die nu in gebruik is (met franje langs de randen) debuteerde tijdens de Zomerspelen van 2016 in Rio De Janeiro in Brazilië, maar werd aan het einde van de Zomerspelen in Londen in 2012 al overhandigd aan burgemeester Eduardo Paes van Rio de Janeiro.
12 augustus 2012: tijdens de sluitingsceremonie van de Zomerspelen in Londen ontvangt burgemeester Eduardo Paes van Rio de Janeiro, Brazilië, de nieuwe officiële Olympische vlag, compleet met franje langs de randen (screenshot)
Vlaggen Winterspelen
Zoals boven vermeld, werden de Olympische Winterspelen voor het eerst gehouden in 1924 en wel in Chamonix, Frankrijk. Tot 1952 werden voor de Winterspelen geen speciale vlaggen vervaardigd.
Links: Logo van de Olympische Winterspelen van 1952 in Oslo, Noorwegen (publiek domein) / Rechts: De Oslo-vlag (publiek domein)
Bij die Spelen, gehouden in en rond de Noorse hoofdstad Oslo, kreeg voorzitter van het IOC, Sigfrid Edström, uit handen van burgemeester Brynjulf Bull, een Olympische vlag overhandigd, die net als bij de Zomerspelen overgedragen zou worden aan de volgende organiserende stad.
Aldus geschiedde, maar daar moet wel bij aangetekend worden dat de vlag alleen gebruikt werd bij de openingsceremonies. Normaliter was de vlag opgeborgen in een vitrine met daarbij de namen van alle gaststeden op bronzen plaquettes. Voor de sluitingsplechtigheden werd een replica gebruikt. In 2014 werd de Oslo-vlag met pensioen gestuurd.
IOC-voorzitter Thomas Bach overhandigt de (nieuwe) officiële vlag van de Winterspelen aan burgemeester Chen Jining van de Chinese hoofdstad Beijing, waar de editie vanaf vandaag zal plaatsvinden (sluitingsceremonie van de Winterspelen 2018 in PyeongChang, Zuid-Korea, op 25 februari 2018 / screenshot)
In 2018, bij de Winterspelen in het Zuid-Koreaanse PyeongChang, bood de stad het IOC een nieuwe officiële vlag aan en deze is inmiddels doorgegeven aan gaststad Beijing, waar de Winterspelen van 2022 vandaag zullen beginnen.
Olympische Jeugdspelen
Sinds 2010 zijn er ook Olympische Jeugdspelen voor 14- tot 18-jarigen. Deze Spelen (zowel Zomer- als Winterspelen) worden ook iedere vier jaar gehouden, maar precies omgekeerd als de ‘volwassen’ Spelen: de Zomer Jeugdspelen vinden dus plaats in het zelfde jaar als de Olympische Winterspelen en de Winter Jeugdspelen in het jaar van de Olympische Zomerspelen.
Logo van de Olympische Jeugdspelen
De eerste zomer-editie vond plaats in Singapore van 14 tot 26 augustus 2010. Eén dag voor de opening overhandigde IOC-voorzitter Jacques Rogge de officiële vlag voor de Jeugdspelen aan premier Lee Hsien Loong van Singapore.
Hoewel her en der vermeld wordt dat deze Olympische vlag naast de ringen ook de naam van de gaststad en het jaar van de Spelen laat zien, is daar op foto’s niets van waar te nemen! En dat zou ook vreemd zijn, want ook deze vlag is een doorgeef-vlag. In 2014 waren de Zomer Jeugdspelen in Nanjing (China) en in 2018 in Buenos Aires (Argentinië).
Links: Logo van de Olympische Zomer Jeugdspelen van 2018 in Buenos Aires, Argentinië (publiek domein) / Rechts: Voorlopig logo van de uitgestelde Olympische Zomer Jeugdspelen van 2026 in Dakar, Senegal (publiek domein)
De editie 2022, te houden in Dakar (Senegal), is wegens de coronapandemie vervallen en vooruit geschoven naar 2026.
Logo van de Olympische Winter Jeugdspelen 2020 in Lausanne, Zwitserland (publiek domein)
De eerste Winter Jeugdspelen werden gehouden van 13 tot 22 januari 2012 in Innsbruck (Oostenrijk). De 2016 en 2020 edities waren in respectievelijk Lillehammer (Noorwegen) en Lausanne (Zwitserland). In 2024 wordt het evenement in de provincie Gangwon (Zuid-Korea) gehouden. Ook bij deze Spelen wordt de vlag doorgegeven aan de volgende stad (of provincie, zoals voor 2024).
Een heel verhaal! Maar hebben we nu alles gehad? Nee, want vier weken na de sluiting van de Olympische Winterspelen beginnen de Paralympische Winterspelen 2022 .
Paralympische vlag
Vrijdag 4 maart gaat dit sportevenement van start: dan wordt de Paralympische vlag niet alleen in Beijing gehesen, maar ook bij Vlagblog.
Screenshots van de vlaggenparade en openingsceremonie
De 24e Olympische WinterspelenDe Olympische ringen rijzen op uit een blok ijsOlympische ringen van ijs in Het VogelnestZoals te doen gebruikelijk opent Griekenland, als bakermat van de Olympische Spelen, de vlaggenparadeEntree van de kleine equipe van EcuadorHet kan het publiek niet ontgaan welk land het stadion binnenkomt, in dit geval EcuadorBinnenkomst van BelgiëDe Belgische equipeTaiwan, dat door China als een afvallige provincie wordt gezien, doet noodgedwongen mee onder de naam Chinese Taipei (Taipei is de hoofdstad van Taiwan, wat vroeger als Formosa bekend stond)Chinese Taipei alias Taiwan, doet dan ook mee onder een speciaal gecreëerde Olympische landenvlagDe andere Chinese ‘dwarsligger’ is Hongkong, wat tot 1997 onder Brits bestuur viel en daarna volgens afspraak werd overgedragen aan China, als ‘speciale bestuurlijke regio’Binnenkomst van de ploeg uit HongkongBinnenkomst van de Brazilianen met hun vlag, de ‘Verde e Amarela’ (‘Groen en Geel’)Entree van de kleine ploeg van Oost-Timor……en die van de niet veel grotere ploeg van LuxemburgDe Luxemburgse ploeg werd begroet door Groothertog Henri, met de alternatieve vlag van Luxemburg, de ‘Roude Léiw’ (‘Rode Leeuw’)Binnenkomst van de kleine ploegen van Nigeria……en GhanaDe grote ploeg van Canada was nummer 27 in de vlaggenparadeEntree van San MarinoDe mini-afvaardiging van KirgiziëBinnenkomsten van Armenië……en SpanjeAls (weliswaar klein) Alpenland mocht Liechtenstein natuurlijk niet ontbrekenIedere equipe werd voorafgegaan door een een dame met een groot formaat sneeuwvlok met de naam van het betreffende land in het Engels en het ChineesBinnenkomst van de Iraanse ploeg……op de voet gevolgd door IJslandUiteraard was het kleine, maar zeer bergachtige prinsdom Andorra ook van de partijBinnenkomst van Finland……en KroatiëSaudi-Arabië debuteert bij de WinterspelenBinnenkomsten van Albanië,……Azerbeidzjan……en LetlandZoals in de inleiding al vermeld, komen Russische sporters uit onder een speciale Olympische vlag, onder de naam ROC (Russisch Olympisch Comité)De vlag van het ROC laat de Olympische ringen zien met daarboven een gestileerde vlam in de nationale Russische kleurenDe grote Franse ploeg, Frankrijk organiseert in 2024 de XXXIIIe Olympische ZomerspelenEntree van de ploegen uit Polen, ……Puerto Rico……en BoliviaUiteraard heeft Noorwegen als noordelijk land een grote ploeg afgevaardigdKosovo is aan de beurtDe Kosovaarse ploegEntree van de Verenigde Staten……met een flinke ploegDe ploeg van Amerikaans Samoa is heel wat kleiner……maar wél opvallender met de luchtige kledij (bij -5ºC) van de geoliede vlagdrager Nathan CrumptonBinnenkomst van de Nederlandse ploegVoorop: vlaggendragers Kjeld Nuis en Lindsay van ZundertEntree van Trinidad en Tobago, ……Peru……en HaïtiEen Filipijnse supporter met vlag op de tribuneDe equipe uit SlowakijeEnthousiaste Zuid-Koreaanse supporters op de tribuneBinnenkomsten van Montenegro, …—de grote ploeg uit Zwitserland, ……die van Nieuw-Zeeland……en DuitslandPrins Albert van Monaco was ook naar China overgekomen om zijn landgenoten aan te moedigenBinnenkomst van Australië……en als een-na-laatste land komt Italië binnen, dit land organiseert de Winterspelen van 2026 in Milaan en Cortina d’AmpezzoHekkensluiter is uiteraard het gastland ChinaBinnenkomst van de grote Chinese ploegVlaggenzwaaiende Chinese deelnemersDe thuisploeg werd enthousiast onthaald in het VogelnestDe Olympische (stadion)vlag wordt binnengebrachtDe sporters hebben de vlag op het podium overgedragen aan militairen die de vlag zullen hijsen, naast de vlag van ChinaDe Olympische vlag wordt gehesenEen kleinere Olympische vlag zal dienen om de Olympische eed bij af te leggenDe Olympische eed wordt uitgesproken op het vlagpodium……en dat gaat in duetDe finale van de opening nadert met het aansteken van de Olympische vlam in het midden van een enorm ijskristal, waarin de namen van de deelnemende landenDe Olympische vlam is geplaatstHet Olympisch vuur van de Winterspelen 2022Als afsluiting is er vuurwerk, o.a. in de vorm van de Olympische ringen
Deze dag herinnert aan 29 december 1911, toen Mongolië zichzelf onafhankelijk verklaarde na de ondergang van de Chinese keizerlijke Qing-dynastie. Mongolië vormde toen samen met de Chinese provincie Binnen-Mongolië een nieuw keizerrijk o.l.v. Ngawang Losang Chökyi Nyima Tenzin Wongchuk, die onder de titel Bogd Khan regeerde.
Acht jaar later al kwam hier een einde aan toen de Volksrepubliek China in 1919 Mongolië binnenviel en bezette. Het Russische Rode Leger maakte in 1921 een einde aan deze bezetting, waarna in 1924 de Volksrepubliek Mongolië wordt opgericht.
De onafhankelijkheidsdag is pas een officiële feestdag sinds 2011, dus 100 jaar later. De naam Onafhankelijkheidsdag wordt ook wel gebruikt voor de 25e november, hoewel die dag officieel Dag van de Grondwet heet.
De vlag
De Mongoolse vlag is een verticale driekleur van gelijke banen in rood, blauw, rood. Op de rode baan aan de broekings- of mastzijde bevindt zich het Soyombo-symbool. De vlag werd aangenomen naar aanleiding van de nieuwe grondwet, maar op één detail na, is hij gelijk aan de vlag van de Volksrepubliek Mongolië, die van 1945 tot 1992 bestond. Dat ene detail betreft een communistische gele ster, boven het Soyombo-symbool.
Vlag van de Volksrepubliek Mongolië (1945-1992)Vlag van Mongolië (1992-heden)
De rode kleur werd tot 1992 uitgelegd als kleur van de revolutie, nu als symbool voor voorspoed en liefde. Het blauw stond -en staat- voor de eeuwig blauwe hemel, het is tevens de traditionele kleur van Mongolië.
Soyombo-symbool
Het Soyombo-symbool (een zogenaamd ‘ideogram’) bestaat uit 10 symbolen, onder en naast elkaar. Op elkaar ‘gestapeld’ zien we van boven naar beneden: -vuur, symbool voor eeuwige groei, rijkdom en succes, de drie tongen van het vuur staan voor verleden, heden en toekomst; -zon, en tevens maan daaronder, staan voor het eeuwig bestaan van het Mongoolse rijk, net als de eeuwig blauwe lucht; -driehoek (tevens onderaan de ‘stapel’) stelt de punt van een pijl of speer voor, die staat voor de overwinning op binnen- en buitenlandse vijanden; -rechthoek (tevens een-na-laatste in de ‘stapel’) verleent stabiliteit aan het volgende symbool (waar het onder en boven staat), maar staat ook voor eerlijkheid en rechtvaardigheid van het Mongoolse volk, of ze nu hoog- of laaggeplaatst zijn en voor de eindeloze steppen; -taiji (ook wel yin en yang) staat voor het complementeren van tegenpolen of tegenstellingen, zoals man/vrouw, licht/duister, goed/kwaad, enzovoort; -de twee verticale rechthoeken aan beide zijden van de ‘stapel’ kunnen gezien worden als de muren van een fort, ze staan voor eenheid en kracht en verwijzen naar een Mongools spreekwoord, dat luidt: Eengemeenschappelijke vriendschap is sterker dan stenen muren.
De eerder genoemde Mongoolse Volksrepubliek stamde uit 1924 en ging tot aan 1945 door drie vlagveranderingen heen, zoals hieronder te zien is:
De eerste drie vlaggen van de Mongoolse Volksrepubliek, v.l.n.r.: 1924-1930, 1930-1940 en 1940-1945
Deze dag herinnert aan 29 december 1911, toen Mongolië zichzelf onafhankelijk verklaarde na de ondergang van de Chinese keizerlijke Qing-dynastie. Mongolië vormde toen samen met de Chinese provincie Binnen-Mongolië een nieuw keizerrijk o.l.v. Ngawang Losang Chökyi Nyima Tenzin Wongchuk, die onder de titel Bogd Khan regeerde.
Acht jaar later al kwam hier een einde aan toen de Volksrepubliek China in 1919 Mongolië binnenviel en bezette. Het Russische Rode Leger maakte in 1921 een einde aan deze bezetting, waarna in 1924 de Volksrepubliek Mongolië wordt opgericht.
De onafhankelijkheidsdag is pas een officiële feestdag sinds 2011, dus 100 jaar later. De naam Onafhankelijkheidsdag wordt ook wel gebruikt voor de 25e november, hoewel die dag officieel Dag van de Grondwet heet.
De vlag
De Mongoolse vlag is een verticale driekleur van gelijke banen in rood, blauw, rood. Op de rode baan aan de broekings- of mastzijde bevindt zich het Soyombo-symbool. De vlag werd aangenomen naar aanleiding van de nieuwe grondwet, maar op één detail na, is hij gelijk aan de vlag van de Volksrepubliek Mongolië, die van 1945 tot 1992 bestond. Dat ene detail betreft een communistische gele ster, boven het Soyombo-symbool.
De rode kleur werd tot 1992 uitgelegd als kleur van de revolutie, nu als symbool voor voorspoed en liefde. Het blauw stond -en staat- voor de eeuwig blauwe hemel, het is tevens de traditionele kleur van Mongolië.
Soyombo-symbool
Het Soyombo-symbool (een zogenaamd ‘ideogram’) bestaat uit 10 symbolen, onder en naast elkaar. Op elkaar ‘gestapeld’ zien we van boven naar beneden: -vuur, symbool voor eeuwige groei, rijkdom en succes, de drie tongen van het vuur staan voor verleden, heden en toekomst; -zon, en tevens maan daaronder, staan voor het eeuwig bestaan van het Mongoolse rijk, net als de eeuwig blauwe lucht; -driehoek (tevens onderaan de ‘stapel’) stelt de punt van een pijl of speer voor, die staat voor de overwinning op binnen- en buitenlandse vijanden; -rechthoek (tevens een-na-laatste in de ‘stapel’) verleent stabiliteit aan het volgende symbool (waar het onder en boven staat), maar staat ook voor eerlijkheid en rechtvaardigheid van het Mongoolse volk, of ze nu hoog- of laaggeplaatst zijn en voor de eindeloze steppen; -taiji (ook wel yin en yang) staat voor het complementeren van tegenpolen of tegenstellingen, zoals man/vrouw, licht/duister, goed/kwaad, enzovoort; -de twee verticale rechthoeken aan beide zijden van de ‘stapel’ kunnen gezien worden als de muren van een fort, ze staan voor eenheid en kracht en verwijzen naar een Mongools spreekwoord, dat luidt: Een gemeenschappelijke vriendschap is sterker dan stenen muren.
De eerder genoemde Mongoolse Volksrepubliek stamde uit 1924 en ging tot aan 1945 door drie vlagveranderingen heen, zoals hieronder te zien is:
De eerste drie vlaggen van de Mongoolse Volksrepubliek, v.l.n.r.: 1924-1930, 1930-1940 en 1940-1945
Deze dag wordt zowel in Noord- als Zuid-Korea gevierd. In Noord-Korea wordt het aangeduid als Chogukhaebangui nal (Bevrijding van het vaderland-dag), in Zuid-Korea als Gwangbokjeol (De dag het licht terugkeerde).
Op deze dag in 1945 gaf het Japanse keizerlijke leger zich over aan de geallieerden, waarmee officieel een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog. Ook het toenmalige Nederlands-Indië werd die dag bevrijd, wat vandaag ook in Nederland herdacht wordt. Het Koreaanse schiereiland kende echter een langere bezetting dan de meeste gebieden in de regio. Reeds in 1910 werd het gebied geannexeerd door Japan, waarmee het aantal bezettingsjaren dus 35 is.
Na de Tweede Wereldoorlog werd Korea door de bezettingsmachten in tweeën gesplitst, een noordelijk deel gecontroleerd door de Sovjet-Unie, en een zuidelijk deel onder toezicht van de Verenigde Staten. De bedoeling was oorspronkelijk om de beide delen uiteindelijk weer één staat te laten worden. Zover is het, zoals we weten, nooit gekomen, op 15 augustus 1948 werd in het zuidelijk deel de democratische republiek uitgeroepen, drie weken later volgde het noorden in de vorm van een socialistische volksrepubliek. Er werd tussen 1950 en 1953 een gewapend conflict uitgevochten, waarbij Noord-Korea werd gesteund door de Sovjet-Unie en China en Zuid-Korea door een grote coalitie van westers georiënteerde landen, waaronder de Verenigde Staten. Op 27 juli 1953 werd er een akkoord bereikt over een staakt-het-vuren, maar de vrede werd nooit getekend en strikt genomen zijn de beide landsdelen dus nog steeds met elkaar in oorlog.
Terug naar de dag van vandaag. Gwangbokjeol wordt uitgebreid gevierd in Zuid-Korea, met een officiële ceremonie waarbij de president (momenteel Park Geun-hye) aanwezig is. Er is een speciaal lied gecomponeerd, het Gwangbokjeol-lied, wat hierbij gezongen wordt. Oud-strijders kunnen op deze dag gratis naar musea en met het openbaar vervoer reizen. Verder wordt iedereen aangemoedigd de nationale vlag uit te steken.
De vlag
De Zuid-Koreaanse vlag staat bekend onder de naam T’aegukgi (T’aeguk-vlag). Hij werd -in iets gewijzigde vorm- ontworpen in 1882, en ingevoerd op 27 januari 1883, toen het toen nog verenigde Korea een keizerrijk was.
De vlag heeft een wit veld met middenin een cirkelvormig rood-blauw symbool, de T’aeguk, de vier hoeken bevatten zwarte symbolen bestaande uit balken en balkjes. De kleur wit is een traditionele Koreaanse kleur en staat voor de zuiverheid en de vrede.
De T’aeguk bestaat uit in een twee delen gesneden schijf, de bovenkant rood, de onderkant blauw. Het zijn de yin (de blauwe onderkant) en de yang (de rode bovenkant). Het is een oeroude symboolcombinatie voor de kosmos en zijn tegenstellingen, zoals goed en kwaad, dag en nacht, droogte en vocht, licht en duisternis, mannelijk en vrouwelijk, actief en passief, enzovoort. De centrale gedachte hierbij op de vlag is dat er een voortdurende beweging in het universum is, maar dat er tegelijkertijd harmonie en balans is.
De balkjessymbolen in de hoeken zijn zogenaamde trigrammen. Linksboven drie doorlopende balken, dit symbool heet de geon en staat voor de hemel, de lente, het oosten, de menselijkheid, vader, de hemel en gerechtigheid. Linksonder twee doorlopende balken en één gedeelde, dit is de ri, het staat voor de zon, de herfst, het zuiden, juistheid, dochter, vuur en vervulling. Rechtsboven één doorlopende balk en twee gedeelde, dit is gam, en die staat voor de maan, de winter, het noorden, intelligentie, zoon, water en wijsheid. Rechtsonder tenslotte is gon, drie gedeelde balken, met als betekenis de aarde, zomer,het westen, beleefdheid, moeder, grond en vitaliteit. Net als de T’aeguk en de yin en yang symboliseren de trigrammen het evenwicht.
Sinds 15 augustus 1948 is dit de officiële vlag van Zuid-Korea, Noord-Korea heeft op 9 september 1948 zijn eigen vlag ingevoerd.
Vlagblog 