Maleisië – Hari Merdeka / Independence Day / Onafhankelijkheidsdag (1957)

Twee vlaggen vandaag. Vlag 2:

De onafhankelijkheidsdag van Maleisië staat bekend onder de naam Hari Merdeka (Vrijheidsdag), maar wordt soms ook aangeduid als Hari Kebangsaan (Nationale Dag).
Op deze dag werd de Britse kolonie die bekend stond onder de naam Unie van Malaya onafhankelijk. In 1957 had het echter nog niet de omvang die het land nu heeft. Het gebied was en is een lappendeken van verschillende gebieden en federaties.

In 1957 bestond het nieuwe land uit negen Maleise staten plus twee van de vier zogenaamde Straits Settlements, Malakka en Penang, allemaal op het schiereiland Malakka gelegen.
Dit bleef zo tot 16 september 1963, toen de vier Britse kroonkolonies Singapore, Sarawak, Noord-Borneo (tegenwoordig bekend als Sabah) en Brunei (de laatste drie gelegen op het eiland Borneo) zich bij de Unie van Malaya wilden voegen.
Op het laatste moment besloot Brunei hier echter vanaf te zien, omdat de aanzienlijke inkomsten van de olie-industrie (zo’n 100 miljoen dollar per jaar) dan naar de gezamenlijke staatskas zouden vloeien, in plaats van naar de persoonlijke kas van sultan Omar Ali Saifuddien III van Brunei.
In 1965 trad Singapore weer uit de federatie om zelf onafhankelijk te worden, waarna Maleisië de grootte had die het nu nog heeft.
We onderscheiden nu West-Maleisië (gelegen op het schiereiland Malakka) en Oost-Maleisië (het noorden van het eiland Borneo, minus Brunei).

Kaart van Maleisië (© freeworldmaps.net)

Vanwege de gebiedsuitbreiding van 1963 is er controverse over de 31e augustus als nationale feestdag. Sommigen zouden liever de 16e september als belangrijkste dag zien. Overigens is 16 september in Maleisië óók een officiële feestdag, onder de naam Hari Malaysia (Maleisië-dag).

Links: Kaart van West-Maleisië met de negen sultanaten van de federatie: Perlis, Kedah, Perak, Kelantan, Terengganu, Pahang, Selangor, Negeri Sembilan en Johor, de twee kleinere gebieden Penang en Malakka hebben een gouverneur i.p.v. een sultan en maakten vroeger deel uit van de Straits Settlements / Rechts: Kaart van Oost-Maleisië met de staten Sarawak en Sabah, gelegen op het eiland Borneo, net als Penang en Malakka geen sultanaten, net zo min als de drie federale territoria: Kuala Lumpur en Patrajaya (stadsterritoria) en Labuan (een eiland voor de kust van Sabah)

Maleisië heeft een staatsvorm die we nergens anders aantreffen: het is een constitutionele monarchie met een roulerend systeem van koningen, ook wel een kieskoninkrijk genoemd. De boven al eerder genoemde negen Maleise staten hebben ieder een sultan. Uit deze negen sultans wordt iedere vijf jaar een staatshoofd gekozen die dan bekend staat als de Yang di-Pertuan Agong (Hoogste Regeerder), maar die doorgaans ‘koning’ wordt genoemd.

De huidige koning is sinds 31 januari 2019 sultan Abdullah van Pahang. Zijn formele naam wordt doorgaans afgekort, want voluit heet hij Abdullah Ri’ayatuddin Al-Mustafa Billah Shah ibni Almarhum Sultan Haji Ahmad Shah Al-Musta’in Billah.
Hij volgde hiermee zijn vader op, die dus eveneens sultan van Pahang was. Zijn gezondheid was echter dermate slecht dat hij in 2019 aftrad, waarna hij een paar maanden later overleed.
De huidige koning is de 6e sultan van Pahang en de 16e koning van Maleisië. Zijn officiële installatie was op 30 juli 2019.

Installatie van Koning Abdullah van Pahang (1959) op 30 juli 2019, hier samen met zijn vrouw Koningin Azizah (voluit Tunku Hajah Azizah Aminah Maimunah Iskandariah binti Almarhum Al-Mutawakkil Alallah Sultan Iskandar Al-Haj) (1960) (screenshot)

De uitvoerende macht ligt echter niet bij de koning, maar bij het parlement. De huidige premier, Anwar Ibrahim, trad aan op 24 november 2022.

De vlag

Vlag van Maleisië (1963-heden)

De vlag van Maleisië bestaat uit zeven rode en zeven witte horizontale strepen met een blauw kanton waarop een gele halve maan en een gele veertienpuntige ster.

De oorsprong van deze vlag gaat terug tot 1949, ten tijde dus van de Unie van Malaya, toen nog onder Brits bestuur.
In dat jaar stelde de Federale Wetgevende Raad van Maleisië voor om een ontwerpwedstrijd te organiseren voor een nationale vlag.
De Raad gaf wel een paar aanwijzingen waar een nationale vlag aan moest voldoen: niet meer dan vier kleuren (zoals geel, rood, wit en blauw, de kleuren die het vaakst terugkomen in de statenvlagen) en de eventueel te gebruiken symbolen (zoals kris, tijger en halve maan).
Dit leverde een totaal van 373 ontwerpen op, waarvan er uiteindelijk drie overbleven. Die keuze werd overgelaten aan de bevolking middels een verkiezing door de krant The Malay Mail.

De twee bijna gelijke ontwerpen van de shortlist met gekruiste krissen en sterren

De eerste twee ontwerpen waren nagenoeg gelijk: een blauw veld met twee gekruiste krissen in rood, met daaromheen elf vijfpuntige witte sterren. Het enige verschil tussen deze vlaggen was de placering van de sterren.

Links: Mohamed bin Hamzah (1918-1993) (publiek domein) / Rechts: Het winnende ontwerp van Mohamed bin Hamzah vóór de aanpassing

De uitslag was op 28 november 1949, waarbij het derde ontwerp won met 42%: een vlag met zes blauwe en vijf witte horizontale strepen met een rood kanton waarop een gele halve maan en een gele vijfpuntige ster.
Het ontwerp was van Mohamed bin Hamzah, een 29-jarige architect en vlaggendeskundige uit Johor, die vier ontwerpen had ingestuurd.

Links: De drie ontwerpen waaruit gekozen kon worden (uit het dagblad Utasan Melaya, tegenwoordig Utasan Malaysia geheten) / Rechts: De begeleidende brief van Mohamed bin Hamzah bij zijn vier ingezonden ontwerpen (publiek domein)

Het rode kanton met halve maan en ster (maar dan in wit) komt ook voor op de vlag van zijn thuisstaat Johor en symboliseert de islam (maan) en de sultan (ster).

Links: Vlag van het sultanaat en deelstaat Johor (1871-heden) / Rechts: Regeringschef Dato ‘Onn Jaafar van Johor (1895-1962) (publiek domein)

Hoewel het volk had gesproken, leek het de Federale Wetgevende Raad een goed idee een paar aanpassingen te doen. De politiek leider van Johor, Dato ‘Onn Jaafar, bezocht Mohamed bin Hamzah om dit met hem te bespreken.
De aanpassingen bestonden uit het veranderen van de blauwe strepen in rode. Dit werd gezien als een fraaie vorm van continuïteit met de vlag van de Britse East India Company, die gedurende de koloniale tijd gebruikt werd in India en Zuidoost-Azië en eveneens rode en witte strepen had.

Links: De ontwerptekening van winnaar Mohamed bin Hamzah (publiek domein) / Rechts: Vlag van de East India Company (laatste versie van deze vlag dateert van 1801, als zodanig tussen 1826 en 1858 in gebruik in Malaya)

De andere aanpassingen betroffen het kanton (van rood naar blauw) en de vijfpuntige ster: die leek teveel op de ster van het communisme. Daar moest men in Malaya niets van hebben: communisten werden tussen 1948 en 1960 actief bestreden tijdens de zogenoemde Malayan Emergency.
Hamzah veranderde de vijfpuntige ster daarop in een elfpuntige, één punt voor elke (toenmalige) deelstaat.

Links: Het nieuwe ontwerp wordt bekeken door rechter Inche Mohd Salleh bin Hakim uit Selangor (foto uit dagblad The Straits Times) / Rechts: Vlag van Malaya (1950-1963)

Dit ontwerp werd door de Conference of Rulers (de 9 sultans) goedgekeurd tijdens een bijeenkomst op 22 en 23 februari 1950.

Links: Vlagontwerper Mohamed bin Hamzah met zijn vrouw Robangi binti Daud voor “zijn” vlag (onbekende fotograaf, circa 1963) / Rechts: Kaart van Malaya, schaal 1:760.320, Survey Department Federation of Malaya, 1950 (publiek domein)

Het voorstel ging vervolgens naar de Britse Kroon, oftewel koning George VI, die het vlagontwerp goedkeurde op 19 mei 1950.
Eén week later, op 26 mei, werd de vlag officieel ingevoerd.

Koning George VI (1895-1952) (publiek domein) / Rechts: De enige (maar niet al te beste) foto van het debuut van de Maleise vlag op 26 mei 1950, om 9.30 u gehesen door de Britse Hoge Commissaris voor Malaya, Sir Henry Gurney (1898-1951), bij het Istana Paleis van sultan Hissamudin (1898-1960) van Selangor (publiek domein)
De eerste vlag uit 1950 is bewaard gebleven en is nu te bekijken in een museum (fotograaf onbekend)

Toen in 1963 de Unie van Malaya werd uitgebreid en het huidige Maleisië ontstond, werd de vlag aangepast.
De elf strepen en elf punten van de ster werden veranderd in 14 strepen en punten, één voor iedere toetredende deelstaat (Sabah, Sarawak en Singapore).
Toen Singapore vervolgens in 1965 uit de federatie stapte, werd de vlag niet opnieuw gewijzigd.

In 1972 werd hoofdstad Kuala Lumpur een federaal territorium en werden de veertiende streep en veertiende punt symbool voor dat gebied.
De symboliek moest opnieuw aangepast worden in 1984 en 2001, bij de vorming van twee nieuwe federale territoria: Labuan en Putrajaya. Vanaf die tijd staan de veertien strepen en punten voor de dertien staten plus de federale territoria.

Wat de islamitische halve maan op de vlag betreft: hoewel de (soennitische) islam de officiële godsdienst is en 60% van de bevolking islamitisch is, kent Maleisië (beperkte) godsdienstvrijheid, die echter niet op de vlag worden gerepresenteerd.
De meeste Chinezen in het land zijn aanhangers van het confucianisme, boeddhisme of taoïsme (19%), zijn de meeste Indiërs hindoe (6%) en dan is er nog een flinke groep christenen (9%).
De verdeling van deze godsdiensten is niet overal evenredig. Zo is het percentage christenen in deelstaat Sarawak bijna 43%, tegen 32% islam.

Sinds 1977 heeft de vlag ook een naam. Maleisiërs werden opgeroepen een geschikte naam te bedenken. Uiteindelijk was de keus aan toenmalig premier Mahathir Mohamad, die uit de inzendingen Jalur Gemilang (Glorieuze Strepen) koos.
Maleisië is erg vlaggezind: iedereen wordt aangemoedigd de vlag uit te steken op officiële feestdagen, zowel burgers, als winkels, kentoren en (uiteraard) overheden.

Toen ontwerper Mohamed bin Hamzah in 1993 op 74-jarige leeftijd overleed, wist overigens bijna niemand dat hij de ontwerper van de nationale vlag was. Toen zijn ontwerp in 1949 werd gekozen, werd op zijn verzoek zijn naam niet bekend gemaakt.
In de jaren na zijn dood echter claimden verschillende mensen dat ze de vlag hadden ontworpen. Eén persoon die zich hier groen en geel aan ergerde, was Hamzah’s jongere broer Abu Bakar, hij wist hoe het werkelijk zat. Hamzah had hem echter gevraagd zijn naam als ontwerper ook na zijn dood niet te onthullen.

Maar uiteindelijk vond hij toch dat zijn broer de eer toekwam die hij verdiende en zocht contact met een aantal overheidsinstanties van deelstaat Johor en vroeg of zij in hun archieven op zoek wilden gaan naar het bewijs voor zijn bewering.
Om kort te gaan: alle bewijzen kwamen boven water en sindsdien is Mohamed bin Hamzah’s naam onverbrekelijk met de Maleisische vlag verbonden.

Vlaggen van de negen sultanaten

De negen sultanaten binnen de federatie hebben allemaal hun eigen vlaggen, die vaak aanzienlijk ouder zijn dan de nationale vlag. We laten ze hier in het kort de revue passeren:

V.l.n.r.: De vlaggen van Perlis, Kedah en Perak

Perlis – Een horizontale tweekleur van geel en blauw (1870)
Kedah – Een rood veld met het staatswapen in geel, groen en wit in de broektop (1912)
Perak – Een horizontale driekleur van wit, geel en zwart (1879)

V.l.n.r.: De vlaggen van Kelantan, Terangganu en Pahang

Kelantan – Een rood veld met in wit een liggende halve maan, een vijfpuntige ster, plus twee krissen en twee speren (1923)
Terengganu – Een zwart veld met een witte halve maan en vijfpuntige ster, afgezet met een brede witte rand (1953)
Pahang – Een horizontale tweekleur van wit en zwart (1903)

V.l.n.r.: De vlaggen van Selangor, Negeri Sembilan en Johor

Selangor – Gevierendeeld in rood en geel met een witte halve maan en vijfpuntige ster in het kanton (1965)
Negeri Sembilan – En geel veld met een diagonaal doorsneden kanton van rood en zwart (1895)
Johor – Een blauw veld met een groot rood kanton, waarop een witte halve maan en vijfpuntige ster (1871)

Vlaggen van de overige vier staten

De vier vlaggen van de overige vier staten zijn allemaal jonger dan de nationale vlag:

Links: De vlag van Malakka / Rechts: De vlag van Penang

Malakka – Een horizontale tweekleur van rood en wit met een blauw kanton, waarop een gele halve maan en vijfpuntige ster (1957)
Penang – Een verticale driekleur van blauw, wit en lichtgeel met een areca-palmboom op de witte baan (1957)

Links: De vlag van Sarawak / Rechts: De vlag van Sabah

Sarawak – Een geel veld doorsneden door twee diagonale strepen in zwart en rood, van de broektop naar de onderkant van het uitwaaiende gedeelte en een gele negenpuntige ster in het midden van deze strepen (1988)
Sabah – Een horizontale driekleur van blauw, wit en rood met een groot lichtblauw kanton met in donkerblauw het silhouet van de ruim 4.000 m hoge berg Kinabalu (de op-een-na hoogste berg van Zuidoost Azië) (1988)

Vlaggen van de drie federale territoria

Tot slot de vlaggen van de drie federale territoria:

V.l.n.r.: De vlaggen van Kuala Lumpur, Labuan en Putrajaya

Kuala Lumpur – Een blauw veld met zeven even brede strepen van afwisselend wit en rood bovenaan, hetzelfde onderaan. In het blauwe veld, dichtbij de mastzijde een gele halve maan en een veertienpuntige ster (2006)*
Labuan – Een horizontale driekleur van rood, wit en blauw met in het midden een gele halve maan met een veertienpuntige ster (1984)
Putrajaya – Een verticale driekleur van blauw, geel en blauw, waarbij het gele middenstuk even breed is als de twee blauwe zijkanten samen. Op het gele veld het staatswapen van Maleisië (1965), inclusief het motto op de banderol: Bersekutu bertambah mutu (Eenheid is kracht) (2001)

*Dezelfde vlag bestaat echter al sinds 1990, maar was toen in gebruik als vlag voor de drie federale territoria samen

Ook nog

Om (bijna) te besluiten: de vrij recente vlag voor de drie federale territoria samen en de koninklijke standaarden voor de koning en de koningin:

Links: De vlag van de (drie) Federale Territoria samen / Midden: De Koninklijke Standaard van de Yang di-Pertuan Agong / Rechts: De Koninklijke Standaard van de Raja Permaisuri Agong

Federale Territoria (Wilayah Persekutuan) – Een horizontale driekleur van geel, blauw en rood, met in het midden het staatswapen van Maleisië (1965), inclusief het motto op de banderol: Bersekutu bertambah mutu (Eenheid is kracht). Daaronder drie gele veertienpuntige sterren. Als zodanig is deze vlag de opvolger van de vlag die nu gebruikt wordt voor Kuala Lumpur (2006)
Koninklijke Standaard van de Yang di-Pertuan Agong – Een geel veld met het staatswapen van Maleisië (1965), inclusief het motto op de banderol: Bersekutu bertambah mutu (Eenheid is kracht), omkranst door twee rijst-aren (1963)
Koninklijke Standaard van de Raja Permaisuri Agong – Een groen veld met het staatswapen van Maleisië (1965), inclusief het motto op de banderol: Bersekutu bertambah mutu (Eenheid is kracht), omkranst door twee rijst-aren (1963)

En ook nog

Maleisië heeft als federatie een groot aantal vlaggen, zoals we al zagen. Met de hiervoor genoemde vlaggen zijn we er nog lang niet, maar om ze allemaal te bespreken voert wellicht wat ver.
Zo hebben de negen sultans ook allemaal hun eigen standaard en ieder legeronderdeel voert uiteraard ook zijn eigen vlag.

V.l.n.r.: De handelsvlag, de politievlag en de marinevlag

Om er toch drie uit te lichten: een aantal vlaggen komt voort uit de Britse ensign-traditie.
Handelsvlag (red ensign) – Een rood veld met de Maleisische vlag in het kanton, deze vlag wordt gebruikt door de koopvaardij
Politievlag (blue ensign) – Een blauw veld met de Maleisische vlag in het kanton, deze vlag wordt gebruikt door de Royal Malaysian Police en de Royal Malaysian Marine Police
Marinevlag (white ensign) – Een wit veld met de Maleisische vlag in het kanton en twee gekruiste krissen en een anker in blauw op het uitwaaiende gedeelte

En de laatste

Vlag van Malaya (1896-1950)

Een vlag die nog niet genoemd is, is die van Malaya, in gebruik tussen 1896 en 1950. Dit was een horizontale vierkleur in wit, rood, geel en zwart met een ovaalvormig wit vlak in het midden van de rode en gele banen, waarop een rennende tijger in geel en zwart.

Kirgizië – Kөз карандысыздыгынын күнү / Onafhankelijkheidsdag (1991)

Twee vlaggen vandaag. Vlag 1:

Tot 31 augustus 1991 was Kirgizië een deelrepubliek van de Sovjetunie. Het waren de nadagen van dit collectief van Rusland en zijn 14 satelliet-republieken. Onder president Gorbatsjov hadden de deelrepublieken al meer macht gekregen. Na de mislukte staatsgreep in de zomer van 1991 (Gorbatsjov was toen op vakantie aan de Zwarte Zee) en de daarop volgende politieke chaos, verloor de president prestige en macht en was de tijd rijp voor onafhankelijkheid.

kyrgyzstan-map
Kirgizië (© freeworldmaps.net)

Op 31 augustus 1991 verklaarde de Opperste Raad van Kirgizië de deelrepubliek tot een onafhankelijk land, net als buurland Oezbekistan. De overige drie Centraal-Aziatische deelrepublieken volgden snel daarna: Tadzjikistan op 9 september, Turkmenistan op 27 oktober en Kazachstan op 16 december. Op Turkmenistan na zijn al deze landen lid van het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (GOS), een los verband van ex-Sovjetstaten.

Sadyr Zjaparov (1968) bij zijn stembusgang in Bisjkek voor de presidentiële verkiezingen op 10 januari 2021 (screenshot)

Sindsdien is Kirgizië niet bepaald een voorbeeld van stabiliteit geweest, met gevluchte ex-presidenten, betogingen, frauduleuze verkiezingen en een revolutie in 2005 (de Tulpenrevolutie).
Sinds 28 januari 2021 is Sadyr Zjaparov president van Kirgizië.

alatoo-square-bishkek-4.jpg
Ala-Too-plein, Bishkek (© ttnotes.com)

Normaliter is er op Onafhankelijkheidsdag een grote cultuurmanifestatie op het Ala-Too-plein in hoofdstad Bisjkek, die duizenden mensen trekt. De toespraken zijn bij dit gebeuren altijd dik gezaaid: niet alleen de president en premier spreken de menigte toe, maar ook de voorzitter van de Opperste Raad en de burgemeester van Bisjkek.
Het volkslied wordt gezongen door een koor, begeleid door een orkest, er zijn dansgroepen, maar ook nationale popsterren.

De vlag

1920px-Flag_of_Kyrgyzstan.svg.png
Vlag van Kirgizië (1992-heden)

De vlag is zeer herkenbaar en lijkt op geen enkele andere nationale vlag. Bij eerste beschouwing lijkt het alsof iemand een tennis- of jeu de boules-bal op de vlag heeft gezet, maar uiteraard is dat niet wat we hier zien!

Wat we wél zien is een stukje van een yurt, een traditionele tent, die helemaal bovenin een gat heeft. Als iemand ’s morgens wakker wordt in een yurt en naar boven kijkt, ziet hij of zij het cirkelvormige gat in de nok van de tent, een zogenaamde tunduk, met daarin elkaar kruisende constructie-latten. En als het even mee zit schijnt de zon en die zien we over het symbool afgebeeld.

kirgizie 02
Links: Een yurt in opbouw met de tunduk al op z’n plek (© southshorekg.com) / Rechts: Tunduk in een yurt

De rode kleur van de vlag wordt door sommigen uitgelegd als een doorsluimerende invloed van het communisme, maar officieel wordt het rood uitgelegd als symbool voor moed en heldhaftigheid.
De zon staat voor vrede en welvaart. De veertig zonnestralen staan symbool voor het aantal stammen dat de legendarische volksheld Manas wist te verenigen in de strijd tegen de Mongolen.
De tunduk in het midden van de vlag symboliseert de oorsprong van het leven, de eenheid van tijd en ruimte, maar tevens huis en haard en gastvrijheid.

De vlag werd ontworpen door Miroslav Grčev en als nationale vlag aangenomen op 3 maart 1992, toen Kirgizië reeds zeven maanden lang onafhankelijk was. Die eerste zeven maanden werd de oude sovjet-republiek vlag nog gebruikt. In totaal ‘versleet’ Kirgizië drie verschillende sovjet-vlaggen tussen 1936 en 1952 (zie hieronder).

kirgizie 01
Drie vlaggen van Kirgizië als sovjetrepubliek, v.l.n.r.: 1936-1940, 1940-1952, 1952-1992

De Noord-Macedonische ontwerper Miroslav Grčev is tevens verantwoordelijk voor het vlagontwerp van Noord-Macedonië.

macedonie 01
Links: Ontwerper van de Noord-Macedonische en Kirgizische vlaggen, Miroslav Grčev (1955) (© arh.ukim.edu.mk) / Rechts: Vlag van Noord-Macedonië (1995-heden)

Vlag van de President

Sinds 2005 heeft Kirgizië ook een presidentiële vlag. De vlag is rood, net als de nationale vlag en toont het staatswapen in het midden.
Dit staatswapen is hier in rood en geel (of goud) uitgevoerd, maar als los symbool is het blauw met geel.

Links: Staatswapen van Kirgizië (1994, aangepast 2016) / Rechts: Boekuitgave van het epos van Manas (uitgave Raritet, 2004)

Het wapen toont een valk met gespreide vleugels. De valk, Ak Shumkar genaamd, is het symbool van zuiverheid en nobelheid, zoals verhaald in legendes en volksverhalen.
Achter de vogel is op het losse staatswapen een meer afgebeeld (Issyk-Kul), maar op de vlag zien we dat niet terug. Wel aanwezig is het Ala-Too-gebergte, en meer specifiek de toppen van de Tian Shan.
Daarachter een zonsopkomst met veertig stralen, die verwijzen naar de veertig clans uit het Kyrgizische heldendicht “Het epos van Manas“.

De presidentiële vlag was prominent in beeld bij het aantreden van de huidige president van Kirgizië, Sadyr Zjaparov (1968) op 15 oktober 2020 (screenshot)

Het randschrift op het embleem luidt: КыргЫз Респуєликасынын Преэиденти (Kyrghyz Respublicasynyn Presidenti) oftewel: President van de Republiek Kirgizië.

Noot: Met dank aan collega vlag-afficionado Maarten Brandts Buijs uit Groningen die me de Kirgizische vlag cadeau deed. Voor nog meer vlagvertoon raad ik u aan zijn Facebook-pagina te bezoeken!

Oekraïne – Один рік і двадцять сім тижнів війни / Een jaar en zevenentwintig weken oorlog

Terreinwinst Oekraïne

Het in juni begonnen tegenoffensief van Oekraïne, dat tot nu toe moeizaam verliep vanwege de door de Russen aangelegde uitgestrekte zones met loopgraven en mijnenvelden , wordt stug volgehouden en leidde eerder deze week tot enig succes in het westen van de Zaporizja-regio.

Op de kaart hierboven (van 24 augustus) zien we een omkadering ten noordoosten van Tokmak, daaronder is het terrein uit dat vak te zien, met middenin het nu bevrijde dorp Robytne (© Institute for the Study of War)

Hier werd het dorp Robotyne door de 47e Afzonderlijke Gemechaniseerde Brigade op de Russen heroverd. Volgens de Amerikaanse denktank Institute for the Study of War, ziet het er naar uit dat het Oekraïense leger nu iets sneller zou moeten kunnen oprukken, omdat de Russische verdedigingslinies verderop iets minder sterk zijn en -niet onbelangrijk- men nu gebieden betreedt die niet bezaaid zijn met mijnen.

Een vrouw uit het zojuist bevrijde dorp Robotyne zoent van blijdschap een soldaat (screenshot)

Dat is althans de hoop, niet uit te sluiten valt dat Rusland daar onlangs versterkingen heeft aangevoerd. Die tweede verdedigingslijn ligt op de satellietfoto hierboven westelijk van het dorp Verbove. Wordt vervolgd dus.

Een Oekraïense soldaat aait de kat van van een vrouw uit het bevrijde Robotyne (screenshot)
Oekraïense soldaten van de 47e Afzonderlijke Gemechaniseerde Brigade (47-ма окрема механізована бригада) vieren de geslaagde bevrijding van Robotyne (screenshot)

Doden bij aanval op fabriek

In de nacht van 28 augustus vond er een Russische aanval plaats met vier Kalibr-kruisraketten en twee Kh-59 geleide luchtraketten. op een fabriek voor plantaardige olie in Hoholeve, vlakbij de stad Poltava, in het noordoosten van Oekraïne.

Beeld van de brandende fabriek in Hoholeve (Andriy Yermak, hoofd van het presidentieel kantoor/Telegram)

Twee Kalibr’s en allebei de Kh-59’s werden door de luchtverdediging uit de lucht geschoten, maar de andere twee Kalibr’s troffen wél doel. De fabriek, waar de nachtploeg aan het werk was, werd vol getroffen, waarna er brand uitbrak.
Drie werknemers vonden de dood en er vielen vijf gewonden.

Tezelfdertijd werd ook het al vaker getroffen Kryvyi Rih (geboorteplaats van president Zelensky) door raketten onder vuur genomen.
Hier vielen geen slachtoffers, maar raakten wel zeven landhuizen en op een boerderij brak brand uit.

Oekraïense vlag (even) terug op de Krim

In de nacht van de Oekraïense Onafhankelijkheidsdag (24 augustus), vond er een wel heel opvallende actie plaats: Oekraïense troepen hesen de nationale vlag tijdens een landing op het bezette Krim-schiereiland.

Screenshot van het door de Oekraïense defensie-inlichtingendienst korte, maar niet erg duidelijke filmpje van de Oekraïense vlag, wapperend op de Krim

De Oekraïense defensie-inlichtingendienst bevestigde dat speciale troepen op waterscooters ’s nachts op de kust bij de nederzettingen Olenivka en Maiak landden, op de westelijkste punt van de Krim.
De inlichtingendienst communiceerde het volgende over de onverwachte landing: “Tijdens het uitvoeren van de taak kwamen de Oekraïense verdedigers in gevechtscontact met de eenheden van de bezetter. Als gevolg hiervan leed de vijand verliezen onder zijn personeel en werd vijandelijk materieel vernietigd. Bovendien werd de staatsvlag opnieuw geho op de Oekraïense Krim.
Alle doelen en taken zijn voltooid. Aan het einde van de speciale operatie verlieten Oekraïense verdedigers het toneel zonder verliezen.”

Oeps…

Nóg een opvallend bericht: de Russische ambassade in Zuid-Afrika publiceerde op X (voorheen Twitter) een wereldkaart waarop de huidige en potentiële nieuwe BRICS-leden in groen zijn aangegeven.
De BRICS-landen vormen een groep van naties die zich in een vergelijkbaar stadium van economische ontwikkeling bevinden en samenwerken: het gaat om Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika.
De potentiële nieuwe leden zijn Argentinië, Egypte, Ethiopië, Iran en Saoedie-Arabië.

BRICS-wereldkaart van de Russische ambassade in Zuid-Afrika, waarbij Oekraïne alle bezette gebieden weer terug heeft (© X – Russia in South Africa)

Wie de Russische kaart goed bekijkt, ziet echter dat het Krim-schiereiland (het uitstulpinkje ten noorden van Turkije) als Oekraïens territorium weergegeven wordt. Tevens heeft Oekraïne de door Rusland gedeeltelijk bezette Donbas-regio weer in handen.
Het bijschrift bij de kaart luidde: “Realiteit van een nieuwe multipolaire wereld.”
De kaart is inmiddels verdwenen.

De vlag

Vlag van Oekraïne (1992-heden)

De vlag van Oekraïne bestaat uit twee even brede horizontale banen van blauw en geel.

Er zijn voldoende aanwijzingen dat de kleuren blauw en geel van de vlag ver terug gaan, zelfs tot de 15e eeuw. De kleuren gaan er echter pas echt toe doen wanneer de twee keizerrijken waar Oekraïne onderdeel van uitmaakte (het Russische en het Oostenrijks-Hongaarse), ophouden te bestaan.

Ook in 1918/1919 lag Oekraïne (toen de West-Oekraïense Nationale Republiek) onder vuur, zoals op deze prent wordt weergegeven: een Russische bolsjewiek in het noorden, een Rus van het Witte Leger (anti-sovjet) in het oosten met de Russische vlag met dubbelkoppige adelaar, een Poolse soldaat (liggend) naast een Hongaarse (in het rood) in het westen en twee Roemeense soldaten in het zuiden; we zien in het midden een vroege afbeelding van de Oekraïense vlag, de tekst onderin luidt “Wereldvrede in Oekraïne” (publiek domein)

De West-Oekraïense Nationale Republiek gebruikt tussen 1918 en 1919 de blauw-gele vlag. De vlag wordt gecontinueerd  bij het samengaan van de twee Oekraïnes tot de Oekraïense Staat.

Tot aan 1949 heeft Oekraïne als Russische sovjet-republiek verschillende variaties van egaal rode vlaggen met de letters YCCP (Ukrayinskaya Sotsialisticheskaya Sovetskaya Respublika – oftewel Socialistische Sovjet Republiek Oekraïne) erop.

In 1949 krijgen alle Russische republieken een vlag-‘make-over’, variaties op de vlag van de Sovjet-Unie met eigen accenten. Die van Oekraïne heeft een blauwe balk aan de onderkant.

De grootste Oekraïense vlag meet 40 x 60 meter en weegt 300 kilo, hier zijn we die vlag vóór de oorlog in Charkov (fotograaf onbekend)

Vanaf 1990, dus nog vóór de onafhankelijkheid, wordt de blauw-gele vlag her en der al aarzelend waargenomen. Met het opnieuw zelfstandig worden, wordt de vlag officieel ingevoerd. Wettelijke status krijgt de vlag op 28 januari 1992.
De eerste vlag die ooit boven het Verchovna Rada (het Oekraïnse parlement) wapperde is nu in het parlementsmuseum te zien.

Het blauw in de vlag symboliseert de hemel, het geel de uitgestrekte tarwevelden.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
De tentoongestelde ‘eerste’ vlag in het parlementsmuseum van Oekraïne (© rada.gov.ua)
Nóg een groot exemplaar van de nationale vlag (foto: Angelina Shostak, Facebook)

Symbool

Sinds het begin van de Oekraïense oorlog op 20 februari 2022, is de nationale vlag een symbool van hoop en verzet geworden.

Oekraïense troepen met de nationale vlag (© mil.gov.ua)

Moldavië – Ziua Independenței / Onafhankelijkheidsdag (1991)

Op 27 augustus 1991 verklaarde Moldavië zich onafhankelijk. Tot die tijd was het een onderdeel van de Sovjet-Unie, maar in de nasleep van de glasnost en perestroika van Sovjetleider Michail Gorbatsjov uit 1985/1986, ontwaakte bij verschillende westelijke en zuidelijke sovjetstaten de drang naar onafhankelijkheid.

Kaart van Moldavië (© freeworldmaps.net)

Na die 27e augustus sloot Moldavië zich op 21 december van hetzelfde jaar aan bij de andere voormalige sovjetstaten, waaronder Rusland, om het Gemenebest van Onafhankelijke Staten te vormen.

Het Gemenebest van Onafhankelijke Staten, de ‘opvolger’ van de Sovjet-Unie met helemaal links, heel klein, net boven de Zwarte Zee, Moldavië (© CIA)

Vier dagen later, op 25 december 1991, hield de Sovjet-Unie daarmee officieel op te bestaan. Op 2 maart 1992 werd Moldavië als lid toegelaten tot de Verenigde Naties.

Maia Sandu (1972), sinds 24 december 2020 president van Moldavië, hier op bezoek bij haar ‘buurman’ en collega Volodomyr Zelensky van Oekraïne, 27 juni 2022 (publiek domein)

De 27e augustus is een vrije dag in Moldavië, met diverse festiviteiten, waaronder een concert op het Nationale Plein in de hoofdstad Chișinău en een toespraak door president Maia Sandu.

ziua-independentei-500x283
Parade met traditionele kostuums en veel vlaggen in Chișinău op de Ziua Independenței in 2018 (© canal2md)

De vlag

Vlag Moldavië
Vlag van Moldavië (1990-heden)

De vlag van Moldavië, ingevoerd op 12 mei 1990, heeft dezelfde kleuren als die van buurland Roemenië. De landen hebben een deels gezamenlijk verleden en de kleurkeuze is dan ook niet toevallig: drie verticale banen in de kleuren blauw, geel en rood.

Vlag Roemenië
Vlag van Roemenië

Officieel is de kleur blauw op de Roemeense vlag ultramarijn, die op de Moldavische vlag saffierblauw, maar in de praktijk zal dat niet snel te zien zijn. Officieel gebruikt is er ook verschil tussen de ratios van de twee vlaggen: de Roemeense heeft een hoogte-lengte-verhouding van 2:3, die van Moldavië is 1:2.

Het grote verschil zit ‘m in het staatswapen wat Moldavië in het midden van de gele baan heeft geplaatst en wat bij Roemenië ontbreekt. Overigens lijken de staatswapens van de twee landen ook op elkaar. Het Moldavische wapen toont een gouden adelaar met zijn kop naar de broekingszijde en een kruis in de snavel. In zijn klauwen zijn een olijftak (vrede) en een scepter (soevereiniteit) te zien. De vrijwel identieke Roemeense adelaar heeft in plaats van de olijftak een zwaard in één van zijn klauwen.

moldavie 01 wapens
Wapens van Moldavië (links) en Roemenië (rechts)

Een wapenschild is op de borst van de adelaar geplaatst en horizontaal gedeeld in rood en blauw. Hier overheen is de gouden kop van een os geplaatst, met tussen zijn hoorns een gouden, achtkantige ster. In de linkeronderhoek van het blauwe vak een gouden roos (geluk) en rechtsonder een maansikkel. Het Roemeense wapenschild toont dezelfde voorstelling, maar daar is het een onderdeel van een in vijven gedeeld heraldisch geheel.

In het Sovjet-tijdperk had Moldavië een vlag uit de ‘hamer en sikkel’-serie, een horizontale driekleur van rood-groen-rood, waarbij de beide rode banen iets breder waren dan de groene. De gouden hamer en sikkel in de bovenste rode baan, bij de broeking.

Moldavië Sovjetvlag
Vlag van de Moldavische Sovjetrepubliek (1952-1990)

Uruguay – Día de la Independencia / Onafhankelijkheidsdag (1825)

Hoewel Uruguay pas in 1828 werkelijk vrij en onafhankelijk was, is de officiële onafhankelijkheidsdag 25 augustus 1825, nu 198 jaar geleden.

Gebied van de Banda Oriental (publiek domein)

Voor die tijd was het onderdeel van Spaans Amerika onder de naam Banda Oriental en vormde het samen met het tegenwoordige Argentinië en een stukje Bolivia de zogenaamde Provincias Unidas del Río de la Plata (de Verenigde Provincies van de Río de la Plata).

Handgekleurde gravure uit 1876 van Montevideo (© The Map House)

In 1816 probeerde Portugal vanuit zijn kolonie Brazilië de Banda Oriental te veroveren. Dat bleek uiteindelijk succesvol in 1817, toen Montevideo werd ingenomen. Toen Brazilië in 1822 zelf onafhankelijk werd van Portugal, was Uruguay ineens onderdeel van het keizerrijk Brazilië.

uruguay 02
Links: Vlag van de Treinta y Tres Orientales (“Vrijheid of Dood”) / Rechts: Juan Antonio Lavalleja (1784-1853), afbeelding door Ino Fanzo uit 1874 (publiek domein)

Een revolutionaire groepering onder de naam Treinta y Tres Orientales, die onder leiding stond van Juan Antonio Lavalleja, riep de onafhankelijkheid uit op 25 augustus 1825. Hierna brak er een gewapende strijd van drie jaar uit, de Guerra del Brasil, die uitmondde in het Bestand van Montevideo (in het Spaans: Convención Preliminar de Paz) van 27 augustus 1828. En daarmee was Uruguay definitief zelfstandig.

Kaart van Uruguay (© freeworldmaps.net)

De vlag

Vlag Uruguay
Vlag van Uruguay (1830-heden)

De vlag is in gebruik sinds 16 december 1828 en telde toen negen blauwe banen (voor de negen departementen). Sinds 11 juli 1830 telt de vlag nog maar vier blauwe banen, maar als we de vijf witte banen meetellen, komen we toch weer op de symbolische negen.

uruguay naast elkaar
Links: vlag van Argentinië / Rechts: vlag van Uruguay (1818-1830)

De Argentijnse vlag diende als voorbeeld voor de Uruguyaanse, met de afbeelding van de ‘mei-zon’ (el Sol de Mayo), die in Argentinië herinnert aan het begin van hun vrijheidsoorlog op 25 mei 1810.

Meizon Uruguay
De Uruguyaanse versie van de Sol de Mayo (mei-zon)

President

Uruguay heeft geen aparte vlag voor zijn president, wel is er een presidentiële sjerp met de blauwwitte strepen van de vlag en daaroverheen het staatswapen.

De huidige president van Uruguay, Luis Pou (1973) bij zijn installatie op 1 maart 2020, met de presidentiële sjerp met staatswapen, aan zijn zijde zijn echtgenote Lorena Ponce de Léon (1976), het paar is inmiddels gescheiden (screenshot)

Op zee is dat een ander verhaal: opvallend genoeg voert de president wel een aparte vlag als hij of zij in functie aan boord van een schip is.

De maritieme vlag van de president van Uruguay

Hierboven zien we die vlag. Ze is wit met vier blauwe ankers, in elke hoek één. In het midden het staatswapen van Uruguay.
Het wapen werd aangenomen op 19 maart 1829 en aangepast in 1906. Het bestaat uit een in vieren gedeeld ovalen schild, omkranst door een lauriertak links (symbool voor eer) en een olijftak rechts (symbool voor vrede) en wordt bekroond door een opkomende ‘mei-zon’ (Sol de Mayo), het nationale symbool.

Het Fortaleza General Artigas (1808) op de Cerro de Montevideo (foto: Hoverfish / publiek domein)

In Kwartier I (linksboven) zien we een gouden (of gele) weegschaal op een blauw veld, symbool voor gelijkheid en rechtvaardigheid.
In Kwartier II (rechtsboven) zien we de Cerro de Montevideo (de Heuvel van Montevideo), de heuvel in groen, het fort er bovenop in zilver, met onder de heuvel vijf blauwe golvende banen, dit alles tegen een zilveren (of witte) achtergrond, symbool voor kracht.
In Kwartier III (linksonder) een zwart paard tegen een zilveren (of witte) achtergrond, symbool voor vrijheid.
In Kwartier IV (rechtsonder) tot slot, zien we een gouden (of gele) os tegen een blauwe achtergrond, symbool voor overvloed.

Oekraïne – Один рік і двадцять шість тижнів війни / Een jaar en zesentwintig weken oorlog / День Незалежності / Onafhankelijkheidsdag (1991)

De 32e verjaardag van Oekraïne als soevereine en onafhankelijke staat valt vandaag samen met precies 1½  jaar oorlog met agressor Rusland, het land dat op 20 januari vorig jaar zijn buurland binnenviel met als doel die soevereiniteit ongedaan te maken en Oekraïne de facto in te lijven bij de Russische Federatie.
Dit alles onder het mom dat de democratisch gekozen leden van de regering een bende fascisten waren en het tijd was voor een door Rusland goedgekeurde (marionetten)regering, middels een “speciale militaire operatie”, zoals de bloedige oorlog nog steeds eufemistisch wordt genoemd door het Kremlin.

Daar vanwege de oorlogssituatie er in Oekraïne een staat van beleg heerst, worden de officiële feestdagen, zoals Vlagdag (gisteren) en Onafhankelijkheidsdag (vandaag) niet gevierd.

Europa-trip Zelensky

De afgelopen dagen gebruikte president Zelensky voor korte bezoeken aan Zweden, Nederland, Denemarken en Griekenland (voor een Balkan-top).
Zweden was op zaterdag als eerste aan de beurt.

Het Saab JAS39 Gripen-gevechtsvliegtuig, hier een exemplaar van de Tsjechische luchtmacht (© Milan Nykodym)

Dit land had eerder al aangegeven dat het bereid was om Oekraïense piloten de kans te bieden om het Zweedse (door Saab gebouwde) Gripen-gevechtsvliegtuig te komen ‘testen’, maar had tevens aangegeven dat het al zijn vliegtuigen zelf nodig had om het Zweedse grondgebied te kunnen verdedigen.
Desondanks besprak de president met premier Ulf Kristersson de mogelijkheid van het eventueel overstag gaan van Zweden om toch Gripen-gevechtsvliegtuigen aan Oekraïne te leveren.

Gezamenlijke persconferntie van president Zelensky en premier Kristersson, afgelopen zaterdag (screenshot)

Op 15 augustus had Pal Jonson, de Zweedse minister van Defensie laten weten dat de regering een nieuw militair steunpakket voor Oekraïne van $315 miljoen dollar aan het voorbereiden was.
Dat zou dan het dertiende Zweedse steunpakket zijn sinds het begin van de oorlog, alles bij elkaar opgeteld gaat het inmiddels om een bedrag van 1,8 miljard dollar.
Het nieuwe pakket zal voor het grootste deel bestaan uit munitie en reserve-onderdelen voor eerder geleverde wapensystemen.
Ook was er tijd voor een kort beleefdheidsbezoek aan Koning Carl XVI Gustaf en Koningin Silvia.

President Zelensky en zijn vrouw Olena Zelenska werden begroet door het Zweedse koningspaar Carl XVI Gustaf en Silvia (© president.gov.ua)

Op zondag stonden er twee bezoeken gepland, waarbij Nederland eerst bezocht werd.
Rond het middaguur kwamen de president met zijn gevolg aan op de vliegbasis Eindhoven. De plek was specifiek gekozen omdat op dit vliegveld op 23 juli 2014 de eerste veertig slachtoffers van de MH-17-vliegramp aankwamen. Het toestel werd op 17 juli door door een Russische luchtdoelraket geraakt boven de deels door Rusland gecontroleerde Oekraïense Donbas-regio.
Het toestel stortte neer en alle 298 inzittenden kwamen om het leven.

Begroeting van president Zelensky door demissionair premier Mark Rutte (screenshot)

Demissionair premier Rutte had goed nieuws voor Zelensky: Nederland gaat samen met Denemarken F-16-gevechtsvliegtuigen leveren aan Oekraïne.
Onder voorbehoud was dit al eerder besloten, maar het wachten was op de Amerikaanse toestemming. Als bouwers van dit toestel moesten zij eerst officieel akkoord gaan. Die toestemming kwam vrijdag: zodra de training van de eerste groep Oekraïense piloten is afgerond, mogen de toestellen worden overgedragen, heeft de Amerikaanse minister Blinken van Buitenlandse Zaken toegezegd in een brief.
In een hangar werden er foto’s gemaakt bij twee F-16’s. en de president nam zelfs een selfie met Rutte voor één van de toestellen.

Een selfie door de president met de demissionaire premier voor een F-16 (© president.gov.ua)

Nederland is bezig zijn 42 F-16’s geleidelijk te vervangen door de modernere F-35’s, dus een deel van de F-16’s heeft Nederland momenteel zelf nog nodig.
Dat president Zelensky na afloop liet weten dat Oekraïne door Nederland 42 F-16’s gedoneerd krijgt, was wellicht iets te voorbarig, daar 24 toestellen momenteel nog in gebruik zijn.
Training van piloten en grondpersoneel vindt plaats in de V.S., Denemarken, Griekenland en Roemenië.
Omdat Oekraïeners over het algemeen niet heel goed Engels spreken, zijn ze vooraleerst bezig met een taalcursus.

Aankomst van het echtpaar Zelensky op de Deense luchtmachtbasis Skrydstrup in het zuiden van het land, waar hij hartelijk werd omhelsd door premier Mette Frederiksen, helemaal rechts zien we Kroonprinses Mary (screenshot)

Van Nederland ging het vervolgens naar Denemarken, waar Zelensky een ontmoeting had met de Deense premier Mette Frederiksen en de vice-premier en Deense minister van Defensie Jakob Ellemann-Jensen. Die laatste liet weten dat Oekraïne op 19 F-16’s kan rekenen, op voorwaarde dat de toestellen alleen boven eigen grondgebied gebruikt worden. Verwacht wordt dat de eerste zes Deense toestellen rond de jaarwisseling geleverd kunnen worden.
In een hangar klommen zowel de president als de premier in een F-16 voor een foto-moment.

President Zelensky in een Deense F-16, premier Frederiksen fungeert even als co-piloot (screenshot)

De volgende dag stond er nog een beleefdheidsbezoek aan Koningin Margrethe II op het programma en sprak de president het parlement toe, waar hij nog eens benadrukte dat Rusland niet te vertrouwen is: “Alle buurlanden lopen gevaar als Oekraïne niet wint. Democratieën kunnen een doelwit worden, door raketten, huurlingen of destabilisatie”.

Bezoek van de Zelensky’s aan Koningin Margrethe II, net achter haar Kroonprins Frederik en helemaal rechts premier Frederiksen (screenshot)

De toernee was daarmee nog niet ten einde, want vanuit Denemarken ging het op maandag verder naar Griekenland, waar in Athene een Oekraïne-Balkan-top was gepland.
Daarvoor had hij echter eerst gesprekken met president Katerina Sakellaropoulou en premier Kyriakos Mitsotakis, waar onder meer de training van F-16-piloten in Griekenland werd besproken. Tevens werd Oekraïne toegezegd dat het op een nieuw Grieks militair steunpakket kan rekenen.

President Zelensky met de Griekse president Sakellaropoulou (© president.gov.ua)

Negen Balkan-landen waren present op de top: de presidenten van Servië, Montenegro en Moldavië en de premiers van Noord-Macedonië, Kosovo, Bulgarije, Kroatië, Roemenië en gastland Griekenland.
Daarnaast maakten ook de EU-kopstukken Ursula von der Leyen en Charles Michel hun opwachting.

President Aleksandar Vučić van Servië bij zijn ontmoeting met president Zelensky in Athene (© president.gov.ua)

Specifiek werd uitgekeken naar ontmoetingen met de president van Servië, Aleksandar Vučić en de premier van Bulgarije, Nikolai Denkov.
Hoewel Servië de Russische invasie van Oekraïne vorig jaar veroordeelde, geldt dat zeker niet voor een meerderheid van de Servische bevolking: 70% van de Serven steunt agressor Rusland.
Na afloop van zijn gesprek met zijn Servische collega, was president Zelensky via Telegram echter positief, hij typeerde die als “…een open, eerlijke en vruchtbare ontmoeting (…) We hadden een goed gesprek over respect voor het VN-Handvest en de onschendbaarheid van grenzen”.

Besprekingen tussen de delegatie uit Bulgarije o.l.v. premier Nikolai Denkov (midden) en die van Oekraïne (© president.gov.ua)

Met de Bulgaarse premier Niklolai Denkov heeft Bulgarije geen moeite, wél met zijn president, de pro-Russische Rumen Radev.
De president, die geen werkelijke macht heeft, liet in juli weten dat volgens hem Kiev verantwoordelijk is voor de oorlog met Rusland en dat het leveren van wapens aan Oekraïne het conflict alleen maar verlengt en dat Oekraïne erop staat deze oorlog te voeren.
De Oekraïense ambassade in Bulgarije liet, zonder de president bij naam te noemen daarop weten “…dat Oekraïne alle mogelijke inspanningen levert om de vrede te herstellen. Het Oekraïense volk verdedigde vanaf 2014 heldhaftig zijn territoriale integriteit en staatssoevereiniteit. Rusland zet als terroristische staat zijn gewapende agressie tegen Oekraïne voort, waarbij de dreigingen en nucleaire chantage tegen een democratische internationale gemeenschap toenemen”.
De ambassade voegde eraan toe “…dat het beschuldigen van Oekraïne, dat op verraderlijke wijze werd aangevallen door zijn buurland, voor de aanhoudende oorlog een van Europa’s meest wijdverbreide ondersteunende stellingen van Russische propaganda en hybride oorlog is”.

Premier Denkov en president Zelensky poseren voor een foto voor de besprekingen in Athene (© president.gov.ua)

Na afloop van zijn gesprek met premier Denkov liet president Zelensky via X (voorheen Twitter) het volgende weten: “Vruchtbare gesprekken met premier Nikolai Denkov gisteren op de Oekraïne-Balkan-top. Ik bedankte voor de militaire en politieke steun van Bulgarije. We bespraken verdere samenwerking, de veiligheid van de Zwarte Zee en het veiligstellen van alternatieve graancorridors”.

President Zelensky begroet de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen (© president.gov.ua)

Met de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula vonder Leyen, sprak Zelensky o.a. over het besluit van de EU-lidstaten om de toetredingsonderhandelingen met Oekraïne tot de EU eind 2023 te openen.
Tevens bedankte hij haar voor haar inspanningen om de Oekraïense landbouwexport en -doorvoer te normaliseren.
Het was een drukke dag voor de president want ook met de rest van de regeringsleiders werd apart gesproken.

Drone-aanvallen over en weer

Ook de afgelopen week gingen de drone-aanvallen van de strijdende partijen door, hoewel Oekraïne in principe geen commentaar geeft als er doelen in Rusland worden geraakt.

Een opvallende drone-aanval vond plaats op de Russische vliegbasis Soltsy-2, ten zuiden van Sint Petersburg.
Om 8.00 uur afgelopen zaterdag (Nederlandse tijd) trof een aanvals-drone een Tupolev Tu-22M, een supersonische bommenwerper, die nog uit de tijd van de Sovjet-Unie stamt.
Het Russische ministerie van Defensie liet weten dat er een vliegtuig was “beschadigd” en dat “de terroristische daad” geen slachtoffers had geëist. In dezelfde verklaring werd gemeld dat er op een parkeerplaats brand was ontstaan, die snel was geblust.

Een Tupolev Tu-22M op de vliegbasis Ryazan Dyagilevo in Centraal-Rusland, foto uit 2011 (© Alex Beltyukov)

Dat het in werkelijkheid anders in elkaar zat, liet een veel gedeelde foto op Telegram zien. Vanwege zijn typische neus was de Tupolev Tu-22M duidelijk herkenbaar.
De BBC analyseerde het beeld op basis van visuele aanwijzingen (zoals het regenachtige weer) en historische satellietbeelden van de vliegbasis. Om toch een slag om de arm te houden meldde het Britse ministerie van Defensie dat de Tupolev “hoogstwaarschijnlijk” was “vernietigd”.

Beeld van de Tupolev Tu-22M in brand op de Russische vliegbasis Soltsy-2 (X – het voormalige Twitter)

Aangezien Rusland over zo’n zestig van deze bommenwerpers beschikt, zal dit ene exemplaar nauwelijks of niet gemist worden, maar is het wel degelijk belangrijk, omdat het laat zien dat het Oekraïne steeds vaker lukt tot diep in Rusland toe te slaan. De afstand van vliegbasis Soltsy-2 tot aan de Oekraïense grens bedraagt 650 km.

Een rookpluim schoot meters omhoog na een drone-inslag in Belgorod (screenshot Mash)

Tot en met gisteren waren er zes nachtelijke drone-aanvallen in de regio Moskou. Voor zover bekend werden de meeste drones uitgeschakeld, maar één gebouw wat nog onder constructie was, werd wél geraakt.
En in de zuidwestelijke stad Belgorod, zo’n 45 km van de Oekraïense grens, sloeg gisterochtend vroeg een drone in een wolkenkrabber in, waarbij drie mensen om het leven kwamen.
Zoals te doen gebruikelijk onthield Oekraïne zich van commentaar.

Het Muziek- en Dramatheater aan het Krasnaplein na de inslag (screenshot)

Op zaterdagochtend werd de Noord-Oekraïense stad Tsjernihiv door een aanvalsdrone verrast.
Het projectiel sloeg in het Muziek- en Dramatheater op het centrale Krasnaplein van de stad in.
In het theater was een bijeenkomst gaande van drone-fabrikanten en militairen. Dat juist deze samenkomst het doelwit was, kan bijna geen toeval zijn.
Het dak werd vol geraakt, waardoor brokstukken tot ver in het rond vlogen.
En hoewel in het theater niemand gewond raakte, was dat op het plein een ander verhaal.

Het dak van het theater werd vol geraakt, waarna brokstukken in het rond vlogen (screenshot)

Ter gelegenheid van het Appelfeest, een orthodox oogstfeest, waren veel bewoners op weg naar de kerk, hun manden gevuld met bloemen, graanhalmen en rijpe appels, om die door de priester te laten zegenen.
Zeven mensen lieten het leven, waaronder een zesjarig meisje.

Terwijl dit meisje poseert voor een foto t.g.v. het Appelfeest slaat iets verderop de Russische aanvalsdrone in (screenshots)

Honderdvierenveertig mensen raakten gewond, waarvan vijftien kinderen. Zo’n vijfentwintig gewonden kwamen in het ziekenhuis terecht.

Brokstukken en beschadigde voertuigen op de hoek van Shevchenkastraat en Myra Avenue, tegenover de zijgevel van het theater (screenshot)

Vliegtuig Prigozjin neergestort

Gisteravond kwam het bericht dat een paar uur ervoor een vliegtuig met Wagner-baas Yevgeny Prigozjin was neergestort en dat hij en de negen andere passagiers daarbij waren omgekomen.
Het privé-vliegtuig , een Embraer Legacy 600, was onderweg van Moskou naar Sint Petersburg toen het halverwege de vlucht nabij Kuzhenkino plotseling naar beneden stortte en crashte.

Beeld van het neerstortende vliegtuig (screenshot)

Naast Prigozjin was ook zijn rechterhand en oprichter van de Wagner-groep Dmitry Utkin, aan boord.
Vlucht-tracker Flightradar24 meldde dat dat het vliegtuig om 16.19 uur (Nederlandse tijd) plotseling uit de lucht leek te vallen.
Van een hoogte van 28.000 voet (853 m) viel het binnen 30 seconden 8.000 (243 m) naar beneden, terwijl er daarvoor geen enkel probleem leek te zijn.
Meerder ooggetuigen meldden dat zij twee explosies hoorden, hoewel deze berichten niet onafhankelijk zijn bevestigd.
De Russische autoriteiten zijn een onderzoek gestart.

Beeld van het brandende wrak nabij Kuzhenkino (screenshot)

Dat Progozjin sinds zijn ‘muiterij’ van juni, waarbij hij met een deel van zijn troepen naar Moskou optrok, maar uiteindelijk weer rechtsomkeert maakte, aangeschoten wild was voor het Kremlin, was de meeste militaire analisten wel duidelijk. Voor hen komt deze vliegtuigcrash dan ook niet als een verrassing.

Mykhailo Podolyak (screenshot)

Mykhailo Podolyak, adviseur van president Zelensky, liet gisteravond weten dat: “…het duidelijk was dat Prigozjin een doodvonnis tekende toen hij zichzelf liet geloven in Loekasjenko’s bizarre ‘garanties’ en het al even absurde ‘erewoord’ van Poetin.”
Waarmee hij doelt op de veiligheidsgaranties van de presidenten van Wit-Rusland (Belarus) en Rusland, na de afgeblazen muiterij.

De vlag

Vlag van Oekraïne (1992-heden)

De vlag van Oekraïne bestaat uit twee even brede horizontale banen van blauw en geel.

Er zijn voldoende aanwijzingen dat de kleuren blauw en geel van de vlag ver terug gaan, zelfs tot de 15e eeuw. De kleuren gaan er echter pas echt toe doen wanneer de twee keizerrijken waar Oekraïne onderdeel van uitmaakte (het Russische en het Oostenrijks-Hongaarse), ophouden te bestaan.

Ook in 1918/1919 lag Oekraïne (toen de West-Oekraïense Nationale Republiek) onder vuur, zoals op deze prent wordt weergegeven: een Russische bolsjewiek in het noorden, een Rus van het Witte Leger (anti-sovjet) in het oosten met de Russische vlag met dubbelkoppige adelaar, een Poolse soldaat (liggend) naast een Hongaarse (in het rood) in het westen en twee Roemeense soldaten in het zuiden; we zien in het midden een vroege afbeelding van de Oekraïense vlag, de tekst onderin luidt “Wereldvrede in Oekraïne” (publiek domein)

De West-Oekraïense Nationale Republiek gebruikt tussen 1918 en 1919 de blauw-gele vlag. De vlag wordt gecontinueerd  bij het samengaan van de twee Oekraïnes tot de Oekraïense Staat.

Tot aan 1949 heeft Oekraïne als Russische sovjet-republiek verschillende variaties van egaal rode vlaggen met de letters YCCP (Ukrayinskaya Sotsialisticheskaya Sovetskaya Respublika – oftewel Socialistische Sovjet Republiek Oekraïne) erop.

In 1949 krijgen alle Russische republieken een vlag-‘make-over’, variaties op de vlag van de Sovjet-Unie met eigen accenten. Die van Oekraïne heeft een blauwe balk aan de onderkant.

De grootste Oekraïense vlag meet 40 x 60 meter en weegt 300 kilo, hier zijn we die vlag vóór de oorlog in Charkov (fotograaf onbekend)

Vanaf 1990, dus nog vóór de onafhankelijkheid, wordt de blauw-gele vlag her en der al aarzelend waargenomen. Met het opnieuw zelfstandig worden, wordt de vlag officieel ingevoerd. Wettelijke status krijgt de vlag op 28 januari 1992.
De eerste vlag die ooit boven het Verchovna Rada (het Oekraïnse parlement) wapperde is nu in het parlementsmuseum te zien.

Het blauw in de vlag symboliseert de hemel, het geel de uitgestrekte tarwevelden.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
De tentoongestelde ‘eerste’ vlag in het parlementsmuseum van Oekraïne (© rada.gov.ua)
Nóg een groot exemplaar van de nationale vlag (foto: Angelina Shostak, Facebook)

Symbool

Sinds het begin van de Oekraïense oorlog op 20 februari 2022, is de nationale vlag een symbool van hoop en verzet geworden.

Oekraïense troepen met de nationale vlag (© mil.gov.ua)

Oekraïne – День Державного Прапора / Dag van de Nationale Vlag (2004)

Vandaag is dé vlagdag van Oekraïne, de tweede sinds anderhalf jaar geleden Rusland Oekraïne binnenviel en daarmee een oorlog ontketende.
In de Sovjet-tijd was de Vlagdag 24 juli en werd alleen gevierd in de hoofdstad Kiev. In de aanloop naar de onafhankelijkheid werd op Vlagdag 1990 voor het eerst de blauwgele vlag boven het stadhuis van Kiev gehesen.

Later dat jaar, op 18 september 1991 kreeg de vlag officiële goedkeuring van het presidium. De onafhankelijkheid volgde op 26 december 1991. Kort daarna, op 28 januari 1992 werd het vlagvoorstel door het parlement aangenomen.

Grootste vlag Oekraïne
Dag van de Nationale Vlag in Dnipro, de derde stad van Oekraïne: het hijsen van de grootste vlag van Oekraïne aan de hoogste vlaggenmast van Oekraïne (72 m) (foto: Regionale Overheidsadministratie Dnepropetrovsk / © dt.ua)

De eerste jaren hield men de ‘oude’ datum van 24 juli aan voor de Vlagdag, maar in 2004 werd dit verschoven naar 23 augustus, één dag voor Onafhankelijkheidsdag. Het sloot mooi aan en bovendien hebben de meeste Oekraïners in deze periode vakantie en is het nu een nationale feestdag.
De eerste vlag die ooit boven het Verchovna Rada (het Oekraïnse parlement) wapperde is nu in het parlementsmuseum te zien.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
De tentoongestelde ‘eerste’ vlag in het parlementsmuseum van Oekraïne (© rada.gov.ua)

Daar vanwege de oorlogssituatie er in Oekraïne een staat van beleg heerst, worden de officiële feestdagen, zoals Vlagdag en Onafhankelijkheidsdag (morgen) niet gevierd.
Maar zonder enige twijfel zullen er vandaag in Oekraïne even goed heel veel nationale vlaggen worden uitgestoken, staat van beleg of niet.

De vlag

Vlag van Oekraïne (1992-heden)

De vlag van Oekraïne bestaat uit twee even brede horizontale banen van blauw en geel.

Er zijn voldoende aanwijzingen dat de kleuren blauw en geel van de vlag ver terug gaan, zelfs tot de 15e eeuw. De kleuren gaan er echter pas echt toe doen wanneer de twee keizerrijken waar Oekraïne onderdeel van uitmaakte (het Russische en het Oostenrijks-Hongaarse), ophouden te bestaan.

Ook in 1918/1919 lag Oekraïne (toen de West-Oekraïense Nationale Republiek) onder vuur, zoals op deze prent wordt weergegeven: een Russische bolsjewiek in het noorden, een Rus van het Witte Leger (anti-sovjet) in het oosten met de Russische vlag met dubbelkoppige adelaar, een Poolse soldaat (liggend) naast een Hongaarse (in het rood) in het westen en twee Roemeense soldaten in het zuiden; we zien in het midden een vroege afbeelding van de Oekraïense vlag, de tekst onderin luidt “Wereldvrede in Oekraïne” (publiek domein)

De West-Oekraïense Nationale Republiek gebruikt tussen 1918 en 1919 de blauw-gele vlag. De vlag wordt gecontinueerd  bij het samengaan van de twee Oekraïnes tot de Oekraïense Staat.

Tot aan 1949 heeft Oekraïne als Russische sovjet-republiek verschillende variaties van egaal rode vlaggen met de letters YCCP (Ukrayinskaya Sotsialisticheskaya Sovetskaya Respublika – oftewel Socialistische Sovjet Republiek Oekraïne) erop.

In 1949 krijgen alle Russische republieken een vlag-‘make-over’, variaties op de vlag van de Sovjet-Unie met eigen accenten. Die van Oekraïne heeft een blauwe balk aan de onderkant.

De grootste Oekraïense vlag meet 40 x 60 meter en weegt 300 kilo, hier zijn we die vlag vóór de oorlog in Charkov (fotograaf onbekend)

Vanaf 1990, dus nog vóór de onafhankelijkheid, wordt de blauw-gele vlag her en der al aarzelend waargenomen. Met het opnieuw zelfstandig worden, wordt de vlag officieel ingevoerd. Wettelijke status krijgt de vlag op 28 januari 1992.
De eerste vlag die ooit boven het Verchovna Rada (het Oekraïnse parlement) wapperde is nu in het parlementsmuseum te zien (zie eerdere foto in dit artikel).

Het blauw in de vlag symboliseert de hemel, het geel de uitgestrekte tarwevelden.

Nóg een groot exemplaar van de nationale vlag (foto: Angelina Shostak, Facebook)

Symbool

Sinds het begin van de Oekraïense oorlog op 20 februari 2022, is de nationale vlag een symbool van hoop en verzet geworden.

Oekraïense troepen met de nationale vlag (© mil.gov.ua)

Seborga – Festa Nazionale / Nationale Feestdag

Twee vlaggen vandaag. Vlag 2:

De 20e augustus is de nationale feestdag van Seborga en houdt verband met de jaarlijkse ceremonie gewijd aan Sint Bernardus van Clairvaux (1090-1153), 20 augustus was zijn sterfdag.
Eén van de oudste gebouwen in Seborga is het aan hem gewijde kerkje uit de 14e eeuw.

De processie van 2023, met het beeld van Sint Bernardus; achter de dragers, met blauw ordelint, loopt Prinses Nina (© Principato di Seborga)

Op deze dag is er een processie waarbij het beeld van Sint Bernardus vanuit de San Martinokerk door de straten van Seborga wordt gedragen, naar het San Bernardokerkje, gevolgd door de regerend prins of prinses, de Kroonraad en de stedelijke autoriteiten.
De dag staat ook wel bekend als de Festa Nazionale di San Bernardo.
Maar hoe zit dat? Is het stadje Seborga onafhankelijk?
Hoe dat zit, wordt hieronder uit de doeken gedaan!

Een prinsdom

Prins Giorgio I van Seborga, ongedateerde foto (publiek domein)

Op 14 mei 1963 werd mimosa-teler Giorgio Carbone gekozen als eerste prins van het ministaatje Seborga, waarmee hij Prins Giorgio I werd en Italië plotseling een vorstendom binnen z’n grenzen had.

Links: Ligging van Seborga in de Italiaanse regio Ligurië (publiek domein) / Rechts: Seborga’s burgemeester Pasquale Regni (1951) (© Comune di Seborga)

Voor alle duidelijkheid: de claim van het stadje, met een bevolking van zo’n 300 inwoners, wordt door niemand erkend.
Volgens Italië is het een Italiaanse gemeente met een Italiaanse burgemeester, Pasquale Regni.

Kaart met alle gemeenten van de provincie Imperia (het meest westelijke deel van de regio Legurië), de kleine gemeente Seborga is net ten westen van het veel grotere Sanremo te vinden (© provincia.imperia.it)

Dat neemt niet weg dat Seborga zijn claim sinds 1963 stug vol blijft houden en niets achterwege heeft gelaten om alles wat bij het uiterlijk vertoon van een vorstendom hoort in het leven te roepen, dus zijn er grenswachten (af en toe), eigen munten, postzegels en nummerborden en nog veel meer.
Maar waar komt dit allemaal vandaan?

Seborga (publiek domein)

Claim

Giorgio Carbone kwam in 1963 met een theorie nadat hij bepaalde archieven van het Vaticaan had ‘gevonden’.
Volgens Carbone was Seborga sinds 954 al een onafhankelijke staat en was het vanaf 1079 een prinsdom binnen het Heilige Roomse Rijk, waarbij de abten van het klooster tevens prinsen van het staatje waren.
De gevonden documenten leken erop te wijzen dat Seborga in 1729 nooit officieel in het bezit was geweest van het Huis van Savoye (het Koninkrijk Sardinië) en daarmee in 1861 illegaal was opgenomen in het Koninkrijk Italië tijdens de unificatie, waarmee het dus nog steeds een onafhankelijk prinsdom moest zijn.

Welkomstbord aan de Italiaans-Seborgiaanse grens (publiek domein)

Giorgio I

Carbone was beslist iemand die zijn plaatsgenoten enthousiasmeerde en bij de daarop volgende prinselijke verkiezing van 14 mei 1963 voor een ‘staatshoofd’, werd hij als prins gekozen, waarmee hij voortaan door het leven ging als Zijne Grootheid (Sua Tremendità) Prins Giorgio I van Seborga.

Prins Giorgio I, ongedateerde foto (publiek domein)

Hij formeerde een kabinet van ministers en/of raadgevers en voerde een eigen munt in, de luigino, die (alleen in Seborga) naast de Italiaanse lire kon worden gebruikt en dezelfde waarde had.
Uiteraard kwamen er ook een vlag (daar komen we straks natuurlijk nog over te spreken) en een staatswapen met de wapenspreuk Sub Umbra Sedi (Ik zat in de schaduw).

Plattegrond van Seborga (© OpenStreetMap)

Dat dit alles het stadje geen windeieren heeft gelegd is wel zeker: toeristen komen graag naar Seborga om toch een keer in het mini-landje te zijn geweest en voor de populaire souvenirs: munten, postzegels, (nep)paspoorten, (nep)nummerborden en (uiteraard!) vlaggen.
Bovendien ligt het op korte afstand van populaire kustplaatsen als Monaco, Menton, Ventimiglia en Sanremo.

Populaire souvenirs uit Seborga met het staatswapen (© Principato di Seborga)

Als men al dacht dat dit prinsdom na een tijdje een stille dood zou sterven, kwam men toch bedrogen uit! Giorgio vervulde zijn rol met veel plezier en overtuiging en hij bleef dan ook 46 jaar lang Prins van Seborga tot aan zijn dood op 25 november 2009, waarna er een nieuwe prins werd gekozen.
Tot aan die verkiezingen werd er een tijdelijke regent aangesteld: Alberto Romano.

Marcello I

Dat de inwoners niets tegen nieuwkomers hadden, bleek uit de verkiezing van 25 april 2010, waarbij de van oorsprong Zwitsers/Italiaanse Marcello Menegatto (erfgenaam van een kousen-imperium) als nieuwe prins werd gekozen, waarna hij door het leven ging als Prins Marcello I, niet als Zijne Grootsheid zoals zijn voorganger, maar door het wat gebruikelijkere Zijne Doorluchtige Hoogheid (net als de prinsen van Monaco).

Links: Staatsieportret van Prins Marcello I, de tweede prins van Seborga (publiek domein) / Rechts Prins Marcello (1978) met de kroon van Seborga (publiek domein)

Zijn vrouw, de uit Duitsland afkomstige Nina Menegatto-Döbler werd zijn minister van Buitenlandse Zaken.
Hoewel Prins Giorgio nog voor het leven prins was, werd de termijn voor regerend prins of prinses nu op zeven jaar vastgesteld.

Prins Marcello I en zijn vrouw Nina Menegatto, de minister van Buitenlandse Zaken (fotograaf onbekend)

Tijdens de ‘regering’ van Prins Marcello raakte zijn huwelijk met buitenlandminister Nina in het slop en in 2019, twee jaar na zijn herverkiezing in 2017, trad hij af. Het paar scheidde en Marcello vertrok naar Catalonië.

Verkiezingen 2019

De verkiezing van 10 november in volle gang (publiek domein)

Dus nog maar twee jaar na de laatste verkiezing konden de bewoners van Seborga op 10 november 2019 opnieuw naar de stembus.

Op 27 oktober, in aanloop naar de verkiezing werden de beide kandidates aan het volk gepresenteerd (publiek domein)

De strijd ging dit keer tussen twee vrouwen: Nina Menegatto, die na haar scheiding van Prins Marcello in Seborga was gebleven en Laura di Bisceglie, de dochter van Prins Giorgio.

Laura di Bisceglie brengt haar stem uit (publiek domein)

De opkomst bij de verkiezing was 78,95%, 122 stemmen gingen naar Nina Menegatto en 69 naar haar uitdaagster Laura di Bisceglie, waarmee Seborga een nieuw staatshoofd had: Prinses Nina, die na haar verkiezing de vier leden van de Kroonraad benoemde: Mauro Carassale, Sabina Tomassoni, Giovanni Fiori en Luca Pagani.
De overige vijf leden van de Kroonraad werden rechtstreeks door de inwoners gekozen.

Nina Menegatto brengt haar stem uit (publiek domein)

Nina

De prinses beschikt zeer zeker over de nodige kwalificaties. Geboren in 1978 als Nina Döbler in Kempten (Beieren), studeerde ze aan het Institut Monte Rosa in Montreux (Zwitserland) en haalde daarna een MBA in marketing aan de Internationale Universiteit van Monaco.
Naast haar moedertaal Duits, spreekt ze vloeiend Italiaans, Engels en Frans.

Hoewel al in functie sinds eind 2019, werd Prinses Nina pas op 20 augustus 2020 (de Nationale Feestdag) ingehuldigd, waarbij ze de eed zwoer en de sleutels van de stad uitgereikt kreeg (foto: publiek domein)

Nina ging voortvarend aan de slag en kwam met een te verwezenlijken 10-puntenplan. Om een paar punten te noemen: terugvordering van de documenten waaruit de onafhankelijkheid van het vorstendom Seborga blijkt, intensivering van de promotie van Seborga via de klassieke en sociale media en buitenlandse vertegenwoordigers, de oprichting van een gemeenschappelijke online-winkel om het prinsdom middels Seborga-souvenirs op de kaart te zetten en de voortzetting van het bouwproject voor een luxe hotel in Seborga.

20 augustus 2021: presentatie van de nieuwe munten met de beeltenis van Prinses Nina en van het nieuwe wapen (rechts) van de Corpo delle Guardie (het Gardekorps) op de Nationale Feestdag (publiek domein)
Een munt van 1½ luigino met de beeltenis van Prinses Nina (publiek domein)
Prinses Nina met de prinselijke kroon op haar hoofd, die, zoals we hier kunnen zien een ietwat te groot is om echt te dragen! (© Principato di Seborga)

Toerisme

Het toerisme is sinds Seborga ‘onafhankelijk’ is een belangrijke bron van inkomsten.

Links: Toeristisch paspoort van Seborga (© Principato di Seborga) / Rechts: Seborga’s munt, de luigino (meervoud: luigini) is onderverdeeld in 100 centesimo en populair bij veel muntenverzamelaars, de munten dienen naast de euro ook als betaalmiddel in Seborga (© Principato di Seborga)

Dat uit zich in de uitgave van eigen munten, postzegels, (onofficiële) paspoorten, nummerborden, sleutelhangers, petjes en mondkapjes waar verzamelaars en souvenirjagers tuk op zijn.

Het bankbiljet van 3 luigini met het portret van Prinses Nina (© Principato di Seborga)

Én: vanaf vandaag komt daar een eigen bankbiljet bij. Dit biljet van 3 luigini (ongeveer €15) met het portret van Prinses Nina, werd ontworpen door Matej Gábriš, een Slowaaks grafisch ontwerper, die al eerder bankbiljetten, postzegels en boekomslagen ontwierp.

De onthulling van het bankbiljet door Prinses Nina geschiedde door de vlag van Seborga weg te trekken…. (screenshot)
…zodat voor- en keerzijde van het biljet zichtbaar werden (screenshot)
Na de onthulling maakte Prinses Nina nog een rondrit door Seborga in een oldtimer, waarbij ze enthousiast begroet werd door het publiek (screenshot)
Nummerborden uit Seborga uit 1997 en 2004 (publiek domein)
Nummerborden uit Seborga, links een plaat uit 2013, rechts een diplomatiek nummerbord (CD = Corpi Diplomatici) (publiek domein)

Daarnaast wordt de grens met Italië in het toeristenseizoen bewaakt door het Corpo della Guardie (Gardekorps), zowel te voet als te paard. Het korps is ook van de partij bij officiële functies en verkiezingen.

Grensbewaking door de Corpo della Guardie, allemaal vrijwilligerswerk (publiek domein)

Dit alles neemt niet weg dat Seborga officieel gewoon een Italiaanse gemeente is met een burgemeester en een gemeenteraad. Maar op alle fronten wordt er goed met elkaar samengewerkt.

De vlag

Vlag van Seborga (1997-heden)

De vlag van Seborga werd ingevoerd in 1997 en bestaat uit twee delen: de mastzijde heeft een wit vlak dat ongeveer eenderde van de vlag inneemt. Op dit witte veld is de ‘kleine’versie van het wapen van Seborga geplaatst: een wit omzoomd schild in blauw met daaroverheen een wit, zogenaamd “Grieks” kruis.
Erboven een kroon in goud (geel) en rood.
Het grotere, uitwaaiende gedeelte van de vlag bestaat uit een wit veld met negen horizontale balken in blauw.

Eerdere vlaggen

Blauw en wit zijn de kleuren van Seborga, die tot zeker de 12e eeuw terug gaan. Tot 1729 had Seborga een vlag die diagonaal verdeeld was van de bovenkant van de mastzijde naar de onderkant van het uitwaaiend gedeelte, wit boven, blauw onder.
In 1729 werd Seborga met 14 km² land daaromheen, verkocht (illegaal volgens Seborga), aan het Koninkrijk Sardinië (dat in 1861 opging in het Koninkrijk Italië) en kennelijk is de vlag toen in onbruik geraakt.

Links: De historische vlag van Seborga / Rechts: Vlag van Seborga (1995-1997)

Enige onduidelijkheid lijkt er te zijn over wanneer de blauw-witte vlag weer in gebruik kwam, maar op enig moment zal dit toch gebeurd zijn.
Eveneens onduidelijk is het wanneer de eerste vlag van het onafhankelijke prinsdom is ingevoerd, officieel zou dit in 1995 geweest moeten zijn, waarmee die versie maar twee jaar bestaan zou hebben, daar de huidige vlag uit 1997 stamt.

Ongedateerde foto van Prins Giorgio met (waarschijnlijk) een vroege (?) versie van de vlag van 1995-1997 (publiek domein)

Daar Seborga al sinds 1963 ‘onafhankelijk’ is, zou het voor de hand gelegen hebben gelijk een onderscheidende vlag in te voeren. Toch lijkt dat niet gebeurd te zijn, hoewel één ongedateerde foto van Prins Giorgio (hierboven) erop lijkt te wijzen dat er wel degelijk een aparte vlag bestond, een voorloper van de vlag die tussen 1995 en 1997 in gebruik was? Het is de historische vlag van Seborga met het (uitgebreide) wapen in het midden, maar dan in mini-vorm!

Links: De vlag van Seborga tussen 1995 en 1997 (publiek domein) / Rechts: Een speciale versie van de 1995/1997-vlag met gouddraad thuis bij Prins Giorgio, wellicht gebruikt als persoonlijke standaard (publiek domein)

De versie die tussen 1995 en 1997 in gebruik was, is hieraan gelijk maar dan met het (uitgebreide) wapen in groot formaat.

Foto van Prins Giorgio, gemaakt op 25 januari 2008, met de huidige, in 1997 ingevoerde vlag van Seborga (publiek domein)

Het is niet de enige verwarring, want in de Algemene Statuten van het prinsdom wordt in artikel 4, dat over de vlag gaat, nog steeds de historische vlag beschreven: “De vlag van Seborga bestaat uit twee driehoeken in wit en blauw”.

Een kleine concentratie Seborga-vlaggen! (publiek domein)

Prinselijke standaard

Prinses Nina heeft de beschikking over een persoonlijk wapen en een persoonlijke standaard, ontworpen door heraldicus Ezio Forcella.
De standaard is, zoals wel vaker bij vorstelijke vlaggen vierkant en toont het (basis)wapen van Seborga, een wit ‘Grieks’ kruis op een blauw veld met daaroverheen het speciaal voor haar ontworpen wapen.

Links: Prinselijke standaard van Prinses Nina / Rechts: Wapen van Prinses Nina

Dat wapen bestaat uit een langgerekte ruitvorm, die in drieën gedeeld is. Het centrale deel bestaat uit een zwarte balk met drie rode rozen met gele hartjes. De balk is aan beide kanten geel omzoomd en loopt van de linkerbovenzijde naar de rechteronderzijde.
De twee resterende delen zijn identiek en laten een schaakbordpatroon zien van lichtblauwe en witte blokken.

Staatsieportret van Prinses Nina, met links de vlag van Seborga en rechts haar prinselijke standaard, op het ordelint dat ze draagt, is de grote versie van het wapen van Seborga afgebeeld (© Principato di Seborga)

Geel en zwart zijn de traditionele kleuren van Zwaben, een streek in Zuid-Duitsland die gedeeltelijk in Beieren en in Baden-Württemberg ligt en waar Prinses Nina vandaan komt.
De roos is in de heraldiek een symbool voor adel, moed en verdienste.
De blauw-witte blokken verwijzen naar de (maritieme) seinvlag voor de letter N (voor Nina). De N-seinvlag heeft eveneens een blauw-wit schaak- of blokkenpatroon.

Wapen

Kijken we tot slot nog even naar het wapen van Seborga. Zoals we al zagen zijn er twee versies: het ‘kleine’ wapen, zoals het ook op de vlag staat afgebeeld en dat bestaat uit het schild met de kroon erboven.

Links: ‘Klein’ wapen van Seborga / Rechts: ‘Groot’ wapen van Seborga

Het complete of ‘grote’ wapen van Seborga toont het wapenschild op een gekroonde hermelijnen mantel met op een gouden (of gele) banderol de wapenspreuk Sub Umbra Sedi (Ik zat in de schaduw).
Deze ietwat curieuze wapenspreuk schijnt op z’n minst terug te gaan tot 1261.
In een uit dat jaar afkomstige Regels en Voorschriften van Seborga komt het al voor. Het zou een uitspraak geweest zijn van Prins-Abt Aicardo, die, toen hij Seborga bezocht en langs het steile en zonnige pad dat naar de stad leidde, hij in de schaduw onder de olijfbomen en kastanjes rond Seborga had kunnen uitrusten.

Seborga vanuit de lucht (publiek domein)

Hongarije – Szent István Ünnep / Sint Stefans-dag (1083)

Twee vlaggen vandaag (plus één extra): Vlaggen 1a en 1b:

20 augustus is Sint Stefans-dag in Hongarije, of op z’n Hongaars Szent István ünnep. Het staat tevens bekend als Dag van de Grondwet, Dag van het Nieuwe Brood of gewoon de Nationale Feestdag.

Sint Stefan
Sint Stefan (± 975-1038), standbeeld uit 1906 bij de Burcht van Boeda van Alajos Stróbl (1856-1926)

De dag is genoemd naar de eerste koning van Hongarije, Stefan I, in het Nederlands ook wel Stefanus I genoemd (± 975-1038). Stefan werd als ‘heiden’ geboren, maar in 985 werd hij als christen gedoopt. In 997 wordt hij koning en begint met de kerstening van Hongarije.

hongarije 03 portret
Paus Silvester II, geboren als Gerbert d’Aurillac (± 946-1003), mozaïek uit de basiliek Sint-Paulus buiten de Muren in Rome / De Sint Stefans-kroon uit het jaar 1000, tegenwoordig te zien in de hal van het Hongaarse parlementsgebouw (Országház) in Boedapest

Als dank, zo wil de legende, stuurde paus Silvester II hem of in december 1000 of in januari 1001 een met juwelen bezette gouden kroon. Deze kroon, die nog steeds bestaat en inmiddels bekend staat als de Sint Stefans-kroon, staat prominent bovenop het staatswapen midden op de vlag. Stefan werd 45 jaar na zijn dood heilig verklaard op 20 augustus 1083. Sinds die tijd is de 20e augustus de nationale dag.

Kaart van Hongarije (© freeworldmaps.net)

De vlag

De vlag van Hongarije is een driekleur van horizontale banen in rood, wit en groen, afkomstig uit het staatswapen. Als zodanig is de vlag sinds 1848 in gebruik.

hongarije 01 vlaggen
De vlag van Hongarije, zonder en met wapen

De vlag wordt zowel met als zonder het Hongaarse wapen gebruikt. In de communistische tijd werd een sovjet-model wapen gebruikt met korenaren, een hamer en een rode ster. Sinds 1990 is het oorspronkelijke wapen weer in gebruik, dat ondanks dat Hongarije een republiek is, nog steeds gekroond is met de St. Stefans-kroon.

hongarije 02 wapen
Het wapen van Hongarije / De Donau ter hoogte van Visegrád (© easyvoyage.co.uk)

Het wapen is in tweeën gedeeld:
-links: een schild met vier rode en vier zilveren balken, waarbij de zilveren balken staan voor de rivieren Donau, Tisza, Drau en Sava
-rechts: drie groene bergen, de Tátra, de Mátra en de Fátra, op de middelste top een kroon, daarboven een zogenaamd patriarchaal kruis in wit.

Parijs – Libération de Paris / Bevrijding van Parijs (1944)

Strikt genomen kun je de bevrijding van Parijs tijdens de Tweede Wereldoorlog niet op één dag vieren, officieel wordt de periode van 19-25 augustus 1944 als ‘bevrijding’ gezien, vanwege de opeenvolging van gebeurtenissen.

Parijs gezien vanaf de 209 m hoge Tour Montparnasse (fotograaf onbekend)

Sinds de geallieerde landingen op 6 juni (D-day) in Normandië was er een gestage opmars ten nadele van de Duitse bezetter. Tussen 15 en 18 augustus braken er in Parijs verschillende stakingen uit, bij de metro, de politie en de posterijen. Op de 18e werden de stakingen algemeen en werd het stadhuis bezet.

Vanaf de 19e vonden er steeds meer schermutselingen plaats, die op de 22e hun hoogtepunt bereikten. Bemiddeling door de Zweedse consul in Parijs, Raoul Nordling, tussen de verschillende verzetsgroepen en de Duitse bezettingsmacht mocht niet baten.

parijs 01 bevrijding
Links: Raoul Nordling (1882-1962), Zweden’s consul in Parijs / Rechts: Uitgelaten Parijzenaars op de Champs-Élysées (© apimages.com)

Vlak hierna trok generaal Philippe Leclerc met zijn Tweede Franse Pantserdivisie de stad binnen, op 25 augustus gevolgd door generaal Charles de Gaulle, de bevelhebber van de Franse strijdkrachten. Luitenant-generaal Dietrich van Choltitz, de bevelhebber van Parijs, gaf zich op die dag over. Op 26 augustus werd er een overwinningsparade gehouden op de Champs-Élysées.

parijs 02 portretten
V.l.n.r.: Philippe Leclerc de Haute-Clocque (1902-1947) (© scalar.usc.edu) / Charles de Gaulle (1890-1970) (© tracesofwar.nl) / Dietrich von Choltitz (1894-1966) (© choltitz.de)

De vlag

Schermafbeelding 2019-08-18 om 15.36.24
De vlag van Parijs met wapen (zonder krans)

De vlag van Parijs bestaat zowel met als zonder wapen.

De wapenloze versie bestaat uit twee verticale banen blauw en rood, afkomstig van Saint Martin de Tours (Sint Maarten) en Saint Denis de Paris (Sint Denijs), dezelfde kleuren die we, tesamen met het wit, ook in de Franse vlag tegenkomen.

parijs 03 vlaggen
Vlag van Parijs, variaties: zonder wapen / mét wapen én krans

De tweede versie heeft het wapen van Parijs midden op de vlag en toont een schip: het staat voor de Parijse handel en is afkomstig van het plaatselijke schippersgilde. Het schildhoofd toont gouden fleur-de-lys tegen een blauwe achtergrond, akomstig van de Franse koningen. De versie mét wapen is er ook nog in twee variaties: één mét en één zónder krans.
De wapenspreuk (alleen op de vlag mét krans) luidt Fluctat nec margitur (‘Het schommelt op de golven, maar gaat niet onder’).