Vijf vlaggen vandaag. Vlaggen 1 en 2:

Deze dag begon zijn leven in 2005 nog simpel als International Day Against Homophobia (Internationale Dag tegen Homofobie), in 2009 werd dat uitgebreid met Transphobia (Transfobie), in 2015 kwam daar Biphobia (Bifobie) bij.

De dag staat vanaf 2009 ook wel bekend onder de afkorting IDAHOT , een afkorting van de tweede versie van de naam, maar ook IDAHOBIT wordt wel gebruikt, de meeste landen houden het echter bij de eerste afkorting.

Geschiedenis

De oorsprong van de dag ligt in Canada, in de provincie Québec, waar op 1 juni 2003 door de Fondation Émergence een nationale dag tegen homofobie werd georganiseerd.
Het idee werd internationaal omarmd, waarna in 2004 voorbereidingen werden getroffen om de dag vanaf 2005 internationaal te vieren.

Veel landen werden bereid gevonden zich aan te sluiten. De datum werd verschoven van 1 mei naar 17 mei.
Op die dag in 1990 schrapte de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) homoseksualiteit van de internationaal gehanteerde lijst van ziekten (de International Classification of Diseases). Tot die dag stond homoseksualiteit in de lijst gerangschikt als ‘psychische aandoening’.

Oorspronkelijk werd op deze dag de bewustwording van afkeer jegens homoseksuele mannen en lesbische vrouwen centraal gesteld.
In de loop der jaren werd dit echter breder getrokken: vanaf 2009 werd Transfobia (Transfobie) aan de naam toegevoegd, de afkeer van transgenders.
En in 2015 werd ook Biphobia (Bifobie) toegevoegd, om ook de problemen waar biseksuelen mee (kunnen) kampen onder de aandacht te brengen.

Vanaf het eerste begin verbonden verschillende organisaties zich aan IDAHOT: de International Lesbian and Gay Association (ILGA), de International Gay and Lesbian Human Rights Commission (IGLHRC), de World Congress of LGBT Jews ‘Keshet Ga’avah’ en de Coalition of African Lesbians.

De in Martinique geboren Fransman en hoogleraar in de moderne literatuur, Louis-Georges Tin, was destijds de aanjager van deze dag en hij fungeerde als voorzitter tot september 2013, waarna hij werd opgevolgd door de Venezolaanse advocaat, professor in de rechten en trans-rechten-activist Tamara Adrián.

Karakter

Het karakter van deze dag is anders dan bijvoorbeeld Gay Pride Day, waarbij de diverse homo-organisaties willen uitdragen dat ze trots zijn op hun seksuele geaardheid en zich er niet voor wensen te schamen, terwijl het er bij IDAHOT juist om gaat aandacht te vragen voor het verschijnsel homo-, bi- en transgenderhaat en de sociale onwenselijkheid daarvan.

Inmiddels wordt er aan IDAHOT in ruim 130 landen aandacht geschonken en worden er activiteiten georganiseerd. Vooral in Europa en Zuid-Amerika is de dag populair.

Thema

Ieder jaar is er een thema en dit jaar is dat “Together always: united in diversity” (“Altijd samen: verenigd in diversiteit”).
Het thema werd bepaald na een uitgebreid overleg met LGBTQIA+-organisaties van over de hele wereld.
Volgens de organisatie maakt dit thema “belangenbehartiging en vieringen in vele vormen mogelijk door mensenrechtenorganisaties, maatschappelijke LGBTQIA+-organisaties, de miljoenen mensen in onze organisaties en onze bondgenoten”.

De organisatie stelt verder: “In een tijd waarin de vooruitgang van onze LGBTQIA+-gemeenschappen wereldwijd steeds meer gevaar loopt, is het cruciaal om de kracht van solidariteit, gemeenschap en bondgenootschap van verschillende identiteiten, bewegingen en grenzen heen te erkennen. Als we ons verenigen in al onze mooie verscheidenheid, kunnen we echt verandering teweegbrengen!”

Werk aan de winkel

Dat er nog genoeg werk aan de winkel is blijkt wel uit onderstaande kaart waarop in paars de 71 landen zijn aangegeven waar homoseksualiteit strafbaar is (waarbij de strafmaat uiteen kan lopen van gevangenisstraf tot executie).

De vlag(gen)

De internationale regenboogvlag werd in 1978 ontworpen door de Amerikaanse artiest en voorvechter voor homo-rechten Gilbert Baker.

De eerste versie van de vlag had acht horizontale banen in de kleuren roze-rood-oranje-geel groen-turquoise-indigo-paars, om de diversiteit van de homogemeenschap aan te geven.

Sommige van deze kleuren waren wat ongebruikelijk bij vlaggenmakers, dus werd het regenboogpalet in 1979 aangepast en teruggebracht naar zes kleuren: rood-oranje-geel-groen-blauw-paars.

En dan zijn we er nog niet: in 2017 werd tijdens Pride Month in Philadelphia een regenboogvlag geïntroduceerd met bovenin twee extra banen: zwart en bruin. De stad wilde hiermee aandacht vragen voor de zwarte homo-gemeenschap en staat nu bekend als de Philadelphia Pridevlag.

Een jaar later, in 2018, introduceerde grafisch ontwerper Daniel Quasar nóg een nieuwe versie, waarin hij de kleuren zwart en bruin van de Philadelphia Pridevlag combineerde met het lichtblauw, roze en wit van de Transgendervlag van Monica Helms uit 1999.
De ‘nieuwe’ kleuren verwerkte hij in de standaard regenboogvlag door ze als driehoek aan de broekingszijde toe te voegen.

Deze vlag staat inmiddels bekend als de Progress Pridevlag en heeft sinds de introductie de wind behoorlijk meegehad, niet in het minst door de vele Black Lives Matter-demonstraties uit 2020 en is inmiddels omarmd door verscheidene homo-organisaties.

Daarnaast zijn er natuurlijk talloze regenboogvariaties op nationale en provinciale vlaggen, hieronder een paar voorbeelden: