De Battle of St. George’s Caye in 1798 was beslissend in de strijd om een deel van wat tegenwoordig Belize is, maar toentertijd bekend stond als Brits Honduras. Hoewel dit specifieke stuk van Midden-Amerika nooit Spaans is geweest, maakte Spanje met enige regelmaat duidelijk dat het de Britse aanwezigheid in het verder door Spanje gecontroleerde gebied niet tolereerde.

De Britten waren in 1638 al ter plaatse voor de kap van campêche- en later mahoniehout, ook op het voor de kust gelegen eiland St. George’s Caye.
Hoewel Spanje de Engelse rechten in dit gebied erkende bij de Vrede van Parijs in 1763 (die een einde maakte aan de Zevenjarige Oorlog, waar o.a. Groot-Britannië en Spanje tegenover elkaar stonden), bleef het ‘rommelen’. Telkens waren er weer pogingen om de Britse nederzettingen te intimideren en aan te vallen. Uiteindelijk culmineerde dit in 1798, toen tussen 3 en 10 september strijd werd gevoerd om dit gebied.

De Britten hadden versterkingen gestuurd vanaf hun kolonie Jamaica, middels de schepen Merlin, Teazer en Tickler. Maar ook de bewoners/houthakkers zelf, de Baymen, lieten zich niet onbetuigd.

Onder commando van John Moss, kapitein van de Merlin en Thomas Barrow, die de Baymen aanvoerde, werd de Spaanse vloot -met Don Arturo O’Neill Tirone als commandant- in een twee uur durend gevecht verslagen. Bijzonder aan deze kort durende slag is, dat voor zover bekend, er geen slachtoffers bij vielen.

Vanaf de 100e herdenking in 1898 wordt de Battle of St. George’s Caye als een officiële feestdag gevierd. Eerst zelfs op twee dagen: 9 en 10 september. Tegenwoordig is dat alleen 10 september.

De vlag

De vlag is blauw met het staatswapen in het midden en twee rode banen, boven en onder.

Vanaf 1870 tot aan de onafhankelijkheid in 1981 gebruikte Brits Honduras (Belize vanaf 1973) een Britse blue ensign, met de Union Flag of Union Jack in het kanton en het symbool voor de kolonie (de zogenaamde badge) op het uitwaaiende gedeelte.

De badge is een in drieën gedeeld schild, waarop linksboven opnieuw de Union Flag of Union Jack, rechtsboven vier werktuigen (twee bijlen en twee zagen) en onderin een driemaster met volle zeilen en de red ensign (de Britse handelsvlag) voerend. Dit geheel vormde de ‘kleine’ versie van het staatswapen. Het ‘grote’ wapen is uitgebreider met o.a. twee schildhouders en een wapenspreuk.

De huidige vlag is bijna identiek aan de vlag die vanaf 1950 gevoerd werd door de People’s United Party (PUP), die streefde naar onafhankelijkheid van de toenmalige kolonie. Die vlag was blauw met daarop het ‘grote’ staatswapen.
Sinds 1967 is het wapen enigszins aangepast, dus laten we daar eerst eens naar kijken:

De eerste versie van het ‘grote’ rijkswapen werd ingesteld op 28 januari 1907. De verschillen vanaf 1967 in het ‘kleine’ wapenschild: de Union Flag of Union Jack is verdwenen. Er zijn nog steeds vier werktuigen te zien, maar nu verdeeld over de twee bovenste schildvakken. In plaats van twee bijlen en twee zagen zien we nu een voorhamer en een roeispaan (linksboven) en een zaag en een bijl (rechtsboven). Het schip onderin is gehandhaafd.

De twee schildhouders zijn heel ongebruikelijk: het zijn twee personen met ontbloot bovenlijf, die tot 1967 een bruine huidskleur hadden en nu blank (soms ook geel) en bruin gekleurd zijn. De linker man heeft een bijl over zijn schouder, de rechter een roeispaan. Samen met het schild zijn ze op een ondergrond van gras geplaatst.

Boven het schild torent een mahonieboom en de onderkant wordt gevormd door een witte banderol met daarop de tekst Sub umbra floreo (Ik bloei in de schaduw). Het wapen wordt omkranst door een cirkel van 25 bladeren.

Veel van de symboliek heeft te maken met de houtindustrie en dan speciaal die in mahoniehout.

Bij de onafhankelijkheid in 1981 werden twee smalle horizontale banen toegevoegd, één boven, één onder, voor de oppositiepartij, de United Democratic Party (UDP).