Op 1 november 1944 werd de Operation Infatuate (Operatie Infiltratie) ingezet vanuit het reeds bevrijde Breskens. Het was onderdeel van wat we nu De slag om de Schelde noemen, met een tweeledig doel: het bevrijden van Zeeland (te beginnen bij Walcheren), maar nog belangrijker: de doorvaart naar de haven van Antwerpen.

In de vroege ochtend van 1 november, terwijl het nog donker was, werden de eerste landingen door geallieerde commando’s uitgevoerd in het Slijkhaventje bij de Oranjemolen. Als codenaam werd Uncle Beach gebruikt. Rond half zeven was de eerste golf van 550 commando’s aan land, die vervolgens doorstootten naar de binnenstad, terwijl op Uncle Beach verschillende eenheden van de 155e brigade onder bevel van generaal McLaren landden. Inmiddels was het licht geworden en er ontstonden felle gevechten in de binnenstad, waarbij het Duitse artillerievuur onophoudelijk was.

-lees verder onder de foto-

Uiteindelijk zouden de Duitsers het nog een paar dagen uithouden. Ze trokken zich deels terug op de boulevard, waaronder Hotel Brittannia, het hoofdkwartier van de Duitse garnizoenscommandant in Vlissingen en in een bunker ten zuidwesten van de stad. De bunker werd veroverd na een aanval met jachtbommenwerpers, terwijl Hotel Brittannia eveneens de volle laag kreeg. Op 3 november bestormde commando-eenheid de Royal Scots het hotel en na een urenlange strijd gaven de Duitse bezetters, onder bevel van kolonel Reinhardt, zich over en was Vlissingen bevrijd.

De vlag

De Vlissingse stadsvlag is een van de oudere en bekendere vlaggen van het land en komt op verschillende schilderijen vanaf de 15e eeuw voor, meestal zeegezichten en zeeslagen. Maar ook in verschillende oude vlaggenboeken en op vlaggenkaarten komt hij al voor.

De vlag is rood met daarop in het midden afgebeeld het stadswapen van Vlissingen, als vanouds een (meestal gekroonde) fles. Het wapen werd pas officieel bevestigd bij een Besluit van de Hoge Raad van Adel op 31 juli 1817 en luidde als volgt:

Van keel (rood), beladen met een Jacoba’s kruikje van zilver (wit), gekroond, geketend en gecierd van goud (geel). ’t Schild gedekt met een kroon, mede van goud.

In de eeuwen voor dit besluit, nam men het bij gebrek aan een officiële beschrijving van zowel wapen als vlag, niet zo nauw: de fles werd ook wel in geel afgebeeld, de kroon in wit, of zoals eerder vermeld, zónder kroon, mét en zónder ketens. Hoewel het rode veld redelijk consequent werd gebruikt zijn er ook afbeeldingen bekend met de Prinsenvlag als achtergrond, of het rood-wit-blauw van de Nederlandse vlag. Het rode veld is waarschijnlijk voortgevloeid uit de tijd van de kaapvaart. Kapers voerden vaak een rode vlag en Vlissingse kapers waren dan weer herkenbaar aan het stadswapen op zo’n vlag.

Hoewel de vlag sinds de 19e eeuw al aardig gestandaardiseerd was, werd hij pas officieel bevestigd in een raadsbesluit van 31 augustus 1973 en dat luidde als volgt:

Rood met op het midden een wit jacobakannetje, geel geketend en gesierd en erboven een gele kroon van drie bladeren en twee parels, een en ander ter hoogte van vier vijfde van de vlaghoogte