De vlag van Curaçao werd geïntroduceerd op 2 juli 1984 en sinds die tijd wordt op deze dag de Dia di Himno y Bandera di Kòrsou gevierd. Hierbij wordt herdacht dat op 2 juli 1951 de Eilandsraad voor het eerst bijeen kwam.

Op het Brionplein in de wijk Otrabanda in Willemstad is er normaliter een uitgebreide ceremonie met fanfares en het hijsen van een gigantische vlag. Net als in het park Parke Himno y Bandera in Barber in het westen van Curaçao.
Vanwege de coronacrisis en de daaruit voortgevloeide protesten van de afgelopen week zal de ceremonie  op het Brionplein dit jaar aangepast worden. De plechtigheid zal korter dan gebruikelijk zijn, met een beperkte groep mensen. Voor de rest zal er voornamelijk virtueel gevierd gaan worden, voor zover mensen daar vandaag mee bezig zijn!

De coronacrisis heeft op een totale bevolking van ruim 158.000 relatief weinig besmettingen opgeleverd: 23 bevestigde gevallen, waarvan er inmiddels 19 zijn genezen, 1 persoon overleed.
Wat harder heeft ingegrepen is de snelle toename van de toch al hoge armoede op het eiland. Aangezien Curaçao z’n vliegveld vanaf half maart had gesloten, om de besmettingen in te dammen, kwamen veel mensen die werkzaam zijn in de toeristensector thuis te zitten.

Verder is de geplande overname van de olieraffinaderij door de Klesch Group, die voor 1 juli was voorzien, afgeblazen, waardoor de salarissen die sinds begin van dit jaar door de Curaçaose regering werden betaald, niet meer opgebracht kunnen worden, zodat waarschijnlijk de helft van de 900 werknemers zijn of haar baan verliest.

Ook het grote aantal naar Curaçao gevluchte Venozolanen moet gevoed worden. Precieze cijfers zijn er niet, maar het aantal wordt geschat op 15.000 tot 25.000. De voedingsbodem voor onrust blijft dus voorlopig nog wel even bestaan.

Curaçao deed een verzoek om noodhulp aan Nederland, voor een totaal van 393 miljoen euro, maar staatssecretaris Raymond Knops van Koninkrijksrelaties wilde niet verder gaan dan een lening van 90 miljoen euro en dat alleen onder strikte voorwaarden: Curaçao moest akkoord gaan met verregaande bezuinigingen op het ambtenaren-apparaat. Hierdoor zag de regering van premier Eugene Rhuggenaath zich genoodzaakt de lonen van ambtenaren met 12,5% te korten.

Aangezien inmiddels zo’n 80.000 Curaçaoënaars (de helft van de bevolking) afhankelijk zijn van voedselhulp, is de sociale onrust tot een hoogtepunt gekomen. Op 24 juni leidde dit tot een grote demonstratie naar het regeringscentrum in Willemstad, Fort Amsterdam, tot op het Fortplein, het binnenplein van het fort. Toen de politie in actie kwam om de betogers terug te dringen sloeg de vlam in de pan, wat leidde tot ongeregeldheden en plunderingen, waarbij 48 mensen werden gearresteerd. Inmiddels staan Nederlandse militairen de Curaçaose politiemacht bij om de orde te handhaven.

Sinds gisteren zijn Nederlandse, Belgische en Duitse toeristen echter weer welkom op het eiland, dus kunnen er hopelijk weer een aantal mensen aan het werk.

De vlag

Het Curaçaose bestuurscollege riep in 1981 een commissie in het leven met als doel voor het eerst een eigen eilandvlag te ontwerpen. Hoewel hij er eigenlijk niet mee bezig was, stimuleerde de vader van de toen 20-jarige Martin den Dulk om mee te doen, omdat hij zo creatief was. Hij was nog maar net op tijd: hij leverde zijn ontwerp een halfuur voor de sluiting van de wedstrijd in. Van de maar liefst 1.782 inzendingen kwamen er uiteindelijk 10 bovendrijven, waar uit gekozen moest worden. De ontwerpers van deze 10 vlaggen, konden vervolgens hun ontwerp bij de vlaggencommissie presenteren en ‘verdedigen’.

Martin was aan het werk in het restaurant van zijn ouders toen de kokkin opgetogen binnenkwam met de Curaçaose krant Èxtra in de hand: groot op de voorpagina het gekozen vlagontwerp. Martin kon zijn ogen niet geloven toen hij zijn eigen ontwerp zag. Op 2 juli 1984 werd de vlag voor het eerst officieel gehesen.

Het blauw bovenin staat voor de lucht, het blauw onderin voor de zee. De gele balk daartussen stelt de zonneschijn voor, maar staat tevens voor de opgewektheid en de levenslust van het eilandbewoners. De grote ster staat voor Curaçao, de kleine voor Klein  Curaçao, een eilandje van drie vierkante kilometer dat zo’n tien kilometer ten zuidoosten van Curaçao ligt. De vijf punten van de sterren staan voor de vijf bevolkingsgroepen van Curaçao.

Het volkslied

Naast de vlag is het ook de dag van het volkslied de Himno di Kòrsou. Sinds 1978 is het volkslied wat het nu is, maar de geschiedenis gaat aanzienlijk verder terug! Het werd reeds in 1898 gecomponeerd door de toen 33-jarige Nederlandse frater Radulphus (Adriaan Hermus) (1865-1961), vanwege de inhuldigingsfeesten voor koningin Wilhelmina. Hij schreef de tekst op een Tiroolse (!) melodie, het Tiroler Hoferlied. Het had toen overigens nog geen officiële status als volkslied.

Frater Radulphus was toen al sinds 1888 op Curaçao gestationeerd. Hij had het er heel erg naar zijn zin en zou er maar liefst 65 jaar blijven, met een kleine onderbreking van 4 jaar. De frater was verbonden aan het onderwijs op Curaçao, allereerst hoofd van de school in Pietermaai, later gaf hij les aan het Colegio Santo Tomás in de Willemstadse wijk Scherpenheuvel. Ook was hij hoofd van de fraters op Curaçao en inspecteur van het katholiek onderwijs op de Nederlandse Antillen. Verder ontwierp hij een aantal schoolgebouwen. Met talen had hij weinig moeite, naast Nederlands sprak hij Papiaments, Spaans, Engels, Italiaans, Frans en Duits.

Terug naar het volkslied: het kreeg in zijn eerste versie de titel Den tur nashon nos patria ta poko konosi (In alle landen is ons vaderland vrijwel onbekend). Uiteindelijk componeerde frater Candidus (Adriaan Nouwens) (1863-1938) in 1930 een nieuwe melodie bij de tekst, dewelke het volkslied nu nog heeft.
De eilandraad besloot uiteindelijk in 1978 om het lied tot officieel volkslied voor Curaçao te maken. Men vond wel dat de tekst enigszins aangepast moest worden, zodat het minder ‘koloniaal’ werd. Verschillende eilandbewoners leverden bijdragen, zoals Guillermo Rosario, Mae Henriquez, Enrique Muller en Betty Doran. Op 22 juli 1978 werd de nieuwe versie aangenomen als volkslied en vier dagen later voor het eerst gezongen op het Brionplein.

Het volkslied heeft acht coupletten, waarvan doorgaans de eerste en de laatste twee worden gezongen. Alle acht coupletten worden alleen gezongen bij officiële beëdigingen, bijeenkomsten georganiseerd door de eilandraad en ook vandaag bij het hijsen van de vlag op het Brionplein. De tekst is in het Papiaments.