Mississippi – Statehood / Toetreding als staat (1817)

Twee vlaggen vandaag. Vlag 2:

Vandaag is het 208 jaar geleden dat Mississippi als 20e staat toetrad tot de Verenigde Staten.

Kaart van Mississippi (© freeworldmaps.net)

De geschiedenis in een notendop: middels het Verdrag van Madrid uit 1795, ging de soevereiniteit over een groot gebied ten oosten van het zuidelijk stroomgebied van de Mississippi (behalve een brede kuststrook), van Spanje over naar de Verenigde Staten van Amerika.
Drie jaar later, in 1798, werd een deel van dit gebied – in het zuiden van de tegenwoordige staten Mississippi en Alabama – het Mississippi Territory. Op het kaartje hieronder is dat het donkergroene gedeelte.

Overzichtskaart van de verschillende stadia van het Mississippi Territory (© Starscream / publiek domein)

De staat Georgia – ten oosten van het territorium – claimde in 1802 het gehele gebied ten noorden van het Mississippi Territory, op het kaartje het heldergroene gedeelte.
Dat ging uiteindelijk niet door en in 1804 werd de gehele claim van Georgia toegevoegd aan het Mississippi Territory.
In 1812 annexeerden de Verenigde Staten het zogenaamde Mobile District, een onderdeel van de Spaanse kolonie West-Florida, zodat het Mississippi Territory nu een kustlijn bezat, op het kaartje het zuidelijkste gebied.

Kaart van het Mississippi Territory in 1815, uit “Carey’s General Atlas”, door Matthew Carey (1760-1839) (publiek domein)

Een volgende verandering in 1817 brengt ons waar we moeten zijn: het Mississippi Territory werd van noord naar zuid in tweeën gesplitst, waarbij het westelijke gedeelte de nieuwe staat Mississippi werd en het oostelijke deel het Alabama Territory – in 1819 zou Alabama als 22e staat zelf ook toetreden tot de V.S.

Kaart van de Geconfedereerde Staten van Amerika uit 1997 door George Kirchner, het toont de grenzen van de Confederatie tot de maximale geplande omvang in 1863, “…of zoals die zou hebben bestaan ​​zonder inmenging van het leger van de Unie”, aldus de bijgevoegde beschrijving. De ambitieuze ‘natie’ omvat twee van de vier grensstaten die zich nooit afscheidden (Missouri en Kentucky) (publiek domein)

In 1861 was Mississippi een van de zuidelijke staten die zich afscheidden van de Verenigde Staten, resulterend in de Amerikaanse Burgeroorlog.
De Geconfedereerde Staten van Amerika (of kortweg: de Confederatie) streden hierbij voor het behoud van het recht slaven te houden.
De burgeroorlog werd uiteindelijk in 1865 door de noordelijke staten (De Unie) gewonnen, ten koste van honderdduizenden doden aan beide zijden.
Na een periode van politieke curatele, die “De Reconstructie” werd genoemd, werd Mississippi op 23 februari 1870 opnieuw toegelaten tot de Verenigde Staten.

Spengler’s Corner Historic District in downtown Jackson, 2010 (foto: Vlagblog)

Mississippi telt bijna 3 miljoen inwoners. Grootste stad is de hoofdstad Jackson met circa 154.000 inwoners.

De vlag

Vlag van Mississippi (2021-heden)

De vlag van Mississippi (The Magnolia State) heeft een donkerblauw middenvak, omzoomd door twee smalle gouden verticale balken, geflankeerd door bredere rode stroken.
In het midden een gestileerde witte magnoliabloem met gouden meeldraden, omringd door twintig witte vijfpuntige sterren. De cirkel wordt gecompleteerd door een gouden vijfpuntige gesegmenteerde ster bovenaan en onderaan de cirkel het motto IN GOD WE TRUST.

Een magnoliabloem (publiek domein)

Eerste vlag(gen)

Deze nog vrij recente vlag had twee voorgangers, waarvan de eerste eigenlijk nooit daadwerkelijk dienst deed als statenvlag, maar door nogal wat vlaggendeskundigen wel als zodanig ten tonele wordt gevoerd.

De ‘magnoliavlag’ van 1861

Tussen 1817 en 1861 ging Mississippi “vlagloos” door het leven.
De vlag waar het om gaat, werd ingevoerd op 30 maart 1861, vlak voor het begin van de Amerikaanse Burgeroorlog en staat bekend als de “magnolia-vlag”. Ze heeft een wit veld, omzoomd door een brede rode rand en toont een magnolia in natuurlijke kleuren, met linksboven tegen de rode rand aan een blauw vierkant met een witte vijfpuntige ster.

Bloeiende magnoliabomen (fotograaf onbekend)

Hoewel officieel ingevoerd, leidde de vlag een min of meer ondergronds leven, vanwege de oorlogssituatie, waarbij de meest gebruikte vlag die van de Confederatie was.
Gedurende 1861-1865 waren er twee opeenvolgende ontwerpen in gebruik (zie hieronder), waarbij het eerste ontwerp vier opeenvolgende variaties had (met 7, 9, 11 en 13 sterren) en het tweede ontwerp twee opeenvolgende variaties (zónder en mét rode verticale balk aan de vluchtzijde).

Links: Vlagmodel 1 van de Confederatie in de vierde versie met 13 sterren (28 november 1861-26 mei 1863 / Rechts: Vlagmodel 2 van de Confederatie in de eerste versie (26 mei 1863-4 maart 1865)

Na het einde van de burgeroorlog in 1865, werden door een staatsconventie veel van de verordeningen en resoluties die waren aangenomen door het staatscongres van 1861 nietig verklaard. Eén van die verordeningen en resoluties was die van maart 1861 “to provide a Coat of Arms and Flag for the State of Mississippi”, waardoor de magnolia-vlag op 22 augustus 1865 nietig werd verklaard.

Magnolia-vlag, de eerste vlag van Mississippi (Collectie State Historical Society of Iowa, Des Moines)

Voor zover bekend is de enige magnolia-vlag die nog bestaat in het officiële ontwerp, door de 2nd Iowa Cavalry veroverd op een regiment uit Mississippi op 30 maart 1862, ten noorden van Booneville, Mississippi. Dit exemplaar kwam uiteindelijk in het bezit van de State Historical Society of Iowa in Des Moines.

Vlaggenspecialist Clay Moss van de Mississippi Department of Archives and History in Jackson is in de historie van de magnolia-vlag gedoken en hij kwam in 2015 op een totaal van zeven vlaggen, waarvan de meeste nauwelijks nog herkenbaar waren, maar waaruit ook blijkt dat ze allemaal van elkaar verschilden.
Een versie van een variatie van de magnolia-vlag die ook nu nog wel afgebeeld wordt, zien we hieronder.

Links: Variant van de magnolia-vlag van 1861 met rode rand aan de vluchtzijde / Rechts: Dezelfde variant zonder rode rand. maar met franje (Collection of the Mississippi Department of Archives and History, Jackson)

Over de nogal gehavende vlag hier rechtsboven, had Clay Moss het volgende te zeggen:

“Deze vlag is een beetje een mysterie. Ze werd gevonden in het oude parlementsgebouw van Mississippi, maar er was geen schriftelijke geschiedenis van en er zijn geen archiefverwijzingen naar een opdracht of aankoop door de staat Mississippi. Door haar fysieke eigenschappen lijkt het een vlag voor binnen”.

Vlaggendeskundige Clay Moss in 2014 (fotograaf onbekend)

“Het was waarschijnlijk de Mississippi-vlag van na de Amerikaanse Burgeroorlog die van 1866 tot 1894 in de vergaderzaal van het Huis van Afgevaardigden of de Senaat in het oude parlementsgebouw hing, toen de huidige [inmiddels: vorige, Vlagblog] vlag van Mississippi werd aangenomen.
Omdat deze vlag geen rode rand heeft, voldoet ze niet aan de oorspronkelijke beschrijving van de vlag van Mississippi uit 1861. Desondanks is het hier een daadwerkelijk overgebleven magnolia-vlag. Waarom de rode rand is verwijderd, is momenteel niet bekend
“.

Tweede vlag

De tweede vlag van Mississippi werd aangenomen op 7 februari 1894 en op een detailwijziging in 1996 na, was deze vlag in gebruik tot 11 januari 2021, toen ze werd vervangen door de huidige vlag.

Vlag van Mississippi (1894-2021)

De vlag was een horizontale driekleur in blauw-wit-rood met een groot vierkant kanton dat de blauwe en witte banen deels bedekt. Het kanton bestaat uit de oorlogsvlag van de Geconfedereerde Staten van Amerika (de zuidelijke staten die zich in 1861 afscheidden van de V.S.) en die tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog tijdens veldslagen en gevechten in gebruik was.
Het ontwerp was van Edward N. Scudder.

De twee versies van de oorlogsvlag van de zuidelijke staten, vierkant en rechthoekig

De vierkante versie van deze vlag begon haar leven als de battle flag van The Army of Northern Virginia en werd ontworpen door William Porcher Miles, maar werd uiteindelijk als oorlogsvlag door alle afvallige staten omarmd.
De rechthoekige versie werd als geus gebruikt door de marine van de Zuidelijken en door het leger uit de staat Tennessee.
De vlag staat ook wel bekend als ‘The Stars and Bars’.

De vorige vlag van Mississippi, wapperend bij het Capitool in Jackson, 2010 (foto: Vlagblog)

De dertien sterren op de oorlogsvlag (en dus ook op de staatsvlag) vertegenwoordigden officieel het aantal oorspronkelijke staten van de Unie, hoewel een andere lezing ervan uitgaat dat ze betrekking hadden op de staten die zich van de Unie hadden afgescheiden, plus Missouri en Kentucky, die zowel Confederatie- als Unie-regeringen hadden.
De reden om de zuidelijke oorlogsvlag op de staatsvlag te plaatsen was bedoeld als eerbetoon aan de gevallenen in de oorlog.

Het Capitool van Mississippi in de hoofdstad Jackson (foto: Vlagblog)

De vlag was eigenlijk vanaf het begin al omstreden, omdat zij gebaseerd is op de vlag van een confederatie die in oorlog was met de Verenigde Staten van Amerika.
Tegen het einde van de 20e eeuw werd de roep om een nieuwe staatsvlag aan te nemen steeds sterker. Vooral ultrarechtse groeperingen eigenden zich de vlag min of meer toe, waardoor ze in een rechtsradicale hoek terechtkwam, waarbij moet worden aangetekend dat individueel ook vaak de 19e eeuwse oorlogsvlag (Stars and Bars) werd (en wordt!) gebruikt en ook vaak bij particuliere woningen aan de vlaggenstok hangt.

Postzegel met magnolia t.g.v. de 150e verjaardag van de toetreding tot de Unie (publiek domein)

Omslag

In 2001 werd er in Mississippi een referendum over de vlag gehouden, waarbij 64% van mening was dat de vlag van 1894 gehandhaafd moest worden.
Georgia, dat in 1956 een nieuwe staatsvlag had aangenomen waarop de Stars and Bars eveneens op te zien was, nam kort hierna – in 2003 – een nieuwe vlag aan, na een jarenlange roep, van vooral de zwarte bevolking, de vlag te vervangen.

Nadat op 17 juni 2015 in Charleston, South Carolina, negen zwarte kerkgangers van de Emanuel African Methodist Episcopal Church waren doodgeschoten door een 21-jarige blanke suprematist (die op foto’s op sociale media met de Confederatie-vlag dweepte), zwol de discussie over het gebruik van de Stars and Bars in de zuidelijke staten opnieuw aan. En voor de staatsvlag van Mississippi gold hetzelfde: voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap stond het gebruik van de vlag gelijk aan haat en racisme.

Het Aubrey K. Lucas Administration Building (‘The Dome’) van de University of Southern Mississippi in Hattiesburg, een van de acht universiteiten die de staatsvlag uit 1894 in de ban deden, hier tijdens een sneeuwstorm in 2017 (© Flacourtophile / publiek domein)

Alle acht openbare universiteiten in Mississippi, samen met verschillende steden en districten, waaronder Biloxi, weigerden later de staatsvlag te hijsen totdat het embleem was verwijderd.
De vlag werd bovendien uitgesloten van vlaggenshows in New Jersey, Oregon en Philadelphia, waar wel de vlaggen van de andere 49 staten te zien waren.
En hoewel er pogingen werden ondernomen om de vlag veranderd te krijgen, lukte dat in eerste instantie niet.
Echter, na de dood van de zwarte Amerikaan George Floyd op 25 mei 2020 als gevolg van gewelddadig politie-optreden door de politie van Minneapolis, Minnesota, keerde het tij, toen landelijke protesten wekenlang het nieuws beheersten,

Derde vlag (afvalrace)

De shortlist van negen ontwerpen, met maar liefst zeven magnolia’s (© nava.org)

Op 9 juni 2020 kwam er in Mississippi een omslag toen er een wetsvoorstel werd ingediend om een nieuwe vlag aan te nemen.
Na een hele serie tussenstappen en een oproep voor vlagontwerpen (verboden was het gebruik van de Stars and Bars, verplicht de tekst IN GOD WE TRUST), werd door de commissie uit een shortlist van negen ontwerpen (waarvan zeven de magnolia als symbool hadden) vijf ontwerpen gekozen voor de een-na-laatste shortlist.

De tweede shortlist van vijfontwerpen, met linksboven en linksonder de finalisten (© mississippitoday.org)

Van deze vijf vielen er vervolgens drie af, waardoor de twee finalisten overbleven, de vlaggen linksboven en linksonder op de afbeelding hierboven.

Finalisten

De nummer twee van de vlaggen-competitie: de “Great River Flag” een ontwerp van Micah Whitson, waarop bovenin het schild de rivier de Mississippi is verbeeld

Op 2 september 2020 kwam dan eindelijk de winnaar uit de bus, van de negen commissieleden koos er één voor de bovenstaande vlag, maar de overige acht kozen de magnolia-vlag (hieronder) als winnaar, ontworpen door Rocky Vaughan, Sue Anna Joe, Kara Giles en Dominique Pugh.

De winnaar van de competitie: “The New Magnolia”, een ontwerp van Rocky Vaughan, Sue Anna Joe, Kara Giles en Dominique Pugh, de afbeelding hierboven toont het originele ontwerp, de vlagcommissie maakte zowel de rode stroken en de gouden balken iets breder (© printmag.com)

Rocky Vaughan ontwierp de algehele lay-out van de vlag, met behulp van Sue Anna Joe, Kara Giles en Dominique Pugh (die de magnolia-illustratie in het midden creëerde). Daarnaast ontwierp Micah Whitson de ster van de Native Americans (de gefragmenteerde gouden ster bovenin).
De vlag wordt officieel de “In God We Trust Flag” genoemd.

Hoofdontwerper van de vlag van Mississippi, Rocky Vaughan (fotograaf onbekend)

De vlag werd op 5 januari 2021 aangenomen door het Huis van Afgevaardigden van de staat Mississippi en op 6 januari 2021 door de Senaat.
Ze werd officieel de staatsvlag nadat de vlagverandering op 11 januari 2021 door de gouverneur van de staat was ondertekend.

Gouverneur Tate Reeves van Mississippi ondertekent op 11 januari 2021 het wetsvoorstel waarmee de staat na 127 jaar een nieuwe vlag heeft (screenshot Mississippi Department of Archives & History)
De vlag van Mississippi wapperend op het Capitool van de staat in Jackson (screenshot)

Dag van de Mensenrechten (1948)

Twee vlaggen vandaag. Vlag 1:

Op deze dag in 1948 werd in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in Parijs de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aangenomen. De eerste viering van deze dag was in 1950.

Franse postzegel uit 1948 met het uit 1937 daterende Palais de Chaillot, waar de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens werd aangenomen; uitgave: PTT, ontwerp van Albert Decaris (1901-1988), gegraveerd door Jules Piel (1882-1976)

De verklaring kwam er na een jarenlange voorbereiding met veel strubbelingen door een commissie voor de mensenrechten. Deze commissie was in 1945 in het leven geroepen.
De kerngroep werd geleid door Eleanor Roosevelt, de weduwe van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt.

Om de verklaring goedgekeurd te krijgen konden er niet teveel -voor sommige landen – controversiële zaken in geregeld worden. Zo verdwenen teksten over de doodstraf, abortus, het klachtrecht, de rechten van minderheden en de vrijheid van drukpers in de prullenbak.

Eleanor Roosevelt (1884-1962) met een poster waarop de tekst van de Universele Rechten van de Mens, foto genomen in Lake Success, New York, november 1949 (Collectie FDR Presidential Library & Museum / publiek domein)

Het was maar kantje boord dat de verklaring er kwam. Hoewel er gestreefd werd naar een bindende tekst, overtuigde Eleanor Roosevelt gedelegeerden ervan daarvan af te zien, omdat het voorstel anders onvoldoende steun zou krijgen.
Het bleek dat ze gelijk had: zelfs de niet-bindende tekst zorgde voor de nodige hoofdbrekens.

Eleanor Roosevelt arriveert bij het Palais de Chaillot in Parijs, met twee leden van haar delegatie, Ernest Gross (1906-1999) en Philip C. Jessup (1897-1986), 10 december 1948 (publiek domein)

Acht landen onthielden zich van stemming: de Sovjetunie met in haar kielzog de oostbloklanden Polen en Tsjechoslowakije, de twee sovjet-vazalstaten (de Wit-Russische Socialistische Volksrepubliek en de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek), Joegoslavië, Saoedi-Arabië en Zuid-Afrika.
Twee landen waren niet bij de stemming aanwezig: Honduras en Yemen.
Er waren geen tegenstemmers.

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 10 december 1948, waarbij de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens werd aangenomen (publiek domein)

De stemming was op 10 december 1948 in het Palais de Chaillot in Parijs.
Van de 58 lidstaten die er toen waren, stemden er 48 vóór, waaronder Nederland en België.

De stemming in kaart gebracht: de groene landen stemden vóór, de oranje landen onthielden zich van stemming, de twee landen in zwart waren niet bij de stemming aanwezig, terwijl de landen in het grijs (bijna alle Afrikaanse landen) geen V.N.-lidstaten waren, de grote dekolonisatiegolf moest nog komen (kaart: Rodentologist / publiek domein)

In de verklaring zijn 65 verschillende rechten vervat. De tekst begint met een inleiding, de preambule genaamd, waarin de overwegingen staan die leiden tot de verklaring. In deze preambule staat onder meer dat de  ‘inherente waardigheid en onvervreemdbare rechten van de mens’ worden erkend.

Links: De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens in boekvorm (publiek domein) / Rechts: De Franse vertaling van de Verklaring in posterformaat (publiek domein)

De artikelen 1 tot 21 handelen over politieke- en burgerrechten, zoals integriteitsrechten, recht op leven, erkenning als persoon voor de wet en vrijwaring van marteling. Daarnaast: recht op inspraak in bestuur, op gelijke benoeming in openbare functies en stemrecht in vrije verkiezingen.
De artikelen 22 tot 27 handelen over economische, sociale en culturele grondrechten, zoals het recht op werk, rust en vrije tijd, beloning, sociale zekerheid, onderwijs, huisvesting en medische verzorging.

Twee postzegels gewijd aan Eleanor Roosevelt, links een uitgave uit 2018 door de V.N. van $ 2,50 met de bekende foto van de voorvechtster van de mensenrechten met de tekst op posterformaat, rechts een herdenkingsuitgave uit 1963 van 15 jaar mensenrechten uit India van 15 roepie (publiek domein)

Zaken die in de verklaring niet genoemd worden zijn onder meer de doodstraf, vrijheid van drukpers, de vrijheid van wetenschappelijk onderzoek, het stakingsrecht, het recht op eigen taal en naam, bescherming van vrouwen tegen geweld, discriminatie op basis van seksuele voorkeur en kinderarbeid.

Wat angstvallig werd vermeden was het noemen van een Opperwezen, omdat het merendeel van de gedelegeerden vreesde dat christenen, moslims, boeddhisten en atheïsten het nooit over een verwijzing naar een Opperwezen eens zouden worden.

Dat dit een wijs besluit was blijkt ook uit het door de Arabische Liga* vastgestelde Arabisch Handvest voor Mensenrechten uit 1994, waarin in de inleiding gesteld wordt dat God (Allah) en de sharia (islamitische wetgeving) boven de Universele Mensenrechten gaan.

*Een organisatie van 22 Arabische landen, opgericht in 1945

De vlag

Mensenrechtenvlag (2020-heden)

De Mensenrechtenvlag is vrij recent en stamt uit 2020. Op 10 december 2021 wapperde ze voor het eerst.
Het idee voor de vlag ontstond drie jaar geleden in de provincie Friesland bij het Discriminatie Meldpunt Tûmba te Leeuwarden en kwam voort uit de weigering van de Provinsje Fryslân om naast de Nederlandse en Friese vlaggen de regenboogvlag te hijsen (dat standpunt is inmiddels overigens verlaten).

Het leek Tûmba-directeur Mirka Antolovic een goed idee om dan wellicht een mensenrechtenvlag te laten hijsen, maar toen ze daar naar op zoek ging, bleek zo’n vlag niet te bestaan.
Samen met collega meldpunt-medewerker Arnold Herman werd het besluit genomen in dat geval zelf maar een vlag te ontwerpen.
Brainstormend over hoe zo’n vlag er dan uit moest zien, kwamen ze op het idee voor een DNA-streng, als symbool voor de hele mensheid: iedereen heeft het, maar toch is iedere DNA-sequentie uniek en dus ieder mens ook.

Links: Grafisch ontwerper Menno de Boer (fotograaf onbekend) / Rechts: Tûmba-directeur Mirka Antolovic (fotograaf onbekend)

Omdat geen van tweeën ervaring had met ontwerpen, werd dit uitbesteed aan grafisch ontwerper Menno de Boer.
Hij ging met het DNA-idee aan de slag en kwam met twee “wokkels” van een DNA-streng die de vlag diagonaal verdelen van broektop naar de onderkant van het uitwaaiende gedeelte.
Drie kleuren gebruikte hij: geel voor het DNA, maar ook symbool voor de zon, blauw in de bovenste vlakken voor lucht, maar ook voor water en groen in de onderste vlakken voor de aarde. De Mensenrechtenvlag was geboren!

Binnen de tweemaandelijkse overleggen die de 18 landelijke anti-discriminatie-bureaus* hebben, werd het idee ook omarmd en vervolgens gepropageerd via hun websites.
Tevens werd de vlag officieel geregistreerd, de bedoeling is om in de nabije toekomst de vlag ook internationaal te laten doorbreken en met een registratie ligt het ontwerp nu vast.

Mensenrechtenvlaggetjes (tekening: © mensenrechtenvlag.nl)

Hoewel de vlag dus nog erg jong is, was ze toch al snel op veel plekken te zien, vooral bij provincies en gemeenten.

Maar de bureaus hopen dat de vlag in de toekomst ook gaat wapperen bij scholen, bedrijven, kerken en particulieren. De vlag is van en voor iedereen en staat voor verbinding tussen alle mensen op aarde.

*De 18 onafhankelijke anti-discriminatie-bureaus werken “aan het voorkomen en bestrijden van discriminatie op grond van sekse, afkomst, leeftijd, handicap, seksuele gerichtheid, enz”, en “geven advies en steun bij alle vormen van discriminatie en ongelijke behandeling”.

Met dank aan Mirka Antolovic van Discriminatie Meldpunt Tûmba in Leeuwarden en Stefano Frans van het Anti Discriminatie Bureau Zeeland in Goes voor hun welwillende medewerking en informatie.